အထန္ၿဖိန္းအကုိဗြာ
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာခြန္ညြန္႔ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ၾကီးခ႐ုိင္ ဟုိပုံးၿမိဳ႔တြင္ေနပါသည္။ ဟုိပုံးၿမိဳ႕သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားအမ်ားဆုံး ေနထုိင္ေသာၿမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕တြင္အထက္တန္းေက်ာင္းလည္း ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္မူလတန္းေက်ာင္း၌ စတုတၳတန္းတြင္ပညာသင္ၾကားေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတန္းတြင္ ရွမ္းတုိင္းရင္းသား
သူငယ္ခ်င္းေလးေယာ္ရွိပါသည္။
“နင္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားေတြဟာ တုိ႔ရွမ္း တုိင္းရင္းသားလုိပင္နီေရာင္ မ၀တ္ပဲဘာျဖစ္လုိ႔အနက္ေရာင္၀တ္တာလဲကြာ”
“ငါလဲမသိဘူး၊ငါ့အေဖကုိ ျပန္ေမးၾကည့္ဦးမယ္”
စုိင္းႏြဲ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဒီလုိပဲေျဖလုိက္ရပါသည္။ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ေျပာျပႏုိင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္မီးဖုိေဘးတြင္စုေ၀းထိုင္ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေဘးမွ
ျဖားေက်ာင္းထြန္းလည္း အလည္ေရာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဖာ ကုိကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည္ကုိေမးလုိက္ပါသည္။
“ ဖာ(အေဖ) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္းေတြဟာ အမ်ဳိးသားေရာ၊အမ်ဳိးသမီးေရာ တျခားအေရာင္ေတြမ၀တ္ပဲနဲ႔ဘာျပဳလုိ႔ အနက္ေရာင္၀တ္တာလဲ ဖာ (အေဖ)”
“ ေအး ဟုတ္တယ္။ သားသိခ်င္ယင္ ဖာ(အေဖ)ေျပာျပမယ္” ဖာသည္ သေဘာက်၍လားမသိ၊
အနည္းငယ္ၿပဳံးလုိက္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ ေသာက္လုိက္ၿပီး ေျပာျပပါသည္။
“တုိ႔ ပအုိ၀္းေတြဟာ ဘာျပဳလုိ႔အနက္ေရာင္၀တ္ထားသလဲဆုိယင္ အနက္ေရာင္ဟာ အပူကုိစုပ္ယူႏို္င္တယ္။
အေအးဒဏ္ကုိကာကြယ္ႏုိင္တယ္။ အေပအစြန္းခံတယ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလုံးအလုပ္လုပ္ၾကရပါသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္အ၀တ္နက္ကုိ ၀တ္ဆင္ၾက
ေၾကာင္း ဖာ(အေဖ)ေျပာမွ သိပါေတာ့သည္။
“အျခားလူမ်ဳိးေတြလဲ ၀တ္တယ္မဟုတ္လား အေဖ ”
“ ေတာင္႐ုိး၊ဓႏု၊လီေရွာ၊ယင္းနက္စတဲ႔ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးေတြလဲ၀တ္တာပဲ၊ဒါေပမယ့္ ပုံစံကြာတယ္”
ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာျပည္ေထာင္စုသားညီေနာင္မ်ားကုိမျမင္ဖူးေသး၍ မသိပါ။
“ဖာ (အေဖ) တုိ႔ဘုိးဘြား လက္ထက္တုန္းက ၀ါကုိကုိယ္တုိင္ဖန္၊ကုိယ္တုိင္ရက္ခဲ႔ၾကတယ္လုိ႔ဖာ(အေဖ)၊မိြဳးျဖား(အဘြား)
ကေျပာျပလုိ႔သိရတယ္။ ရက္လုိ႔ရတဲ႔ အ၀တ္ျဖဴကုိမဲနယ္ပင္အရြက္ေတြနဲ႔ ေဆးဆုိးယူတယ္။ ကုိယ္တုိင္ခ်ဳပ္တယ္။ လက္နဲ႔ပဲခ်ဳပ္တယ္။ ျဖားေက်ာင္းထြန္းတုိ႔ေတာင္ မီဦးမယ္ထင္တယ္”
“မမီလုိက္ဘူး။ ေဘာင္းဘီပြ၀တ္တာပဲမီလုိက္တယ္။ အရွည္ ၁၀ေတာင္ေလာက္ရွိတဲ႔ ေခါင္းေပါင္းေပါင္းတာလဲမီတယ္။
ကုိယ္တုိင္လည္းေပါင္းခဲ႔ရတယ္”
ဖာ(အေဖ) ကျဖားေက်ာင္းထြန္းကုိ ေမးလုိက္ရာျဖားေက်ာင္းထြန္းကလည္း ေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးေတြ ဘာျပဳလုိ႔အနက္၀တ္ၾကသည္ကုိဖာ(အေဖ)ေျပာျပ၍သိရပါၿပီ။ ဒီတခါ စုိင္းႏြဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္
ေမးလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပႏုိင္ပါၿပီ။ ည ၉ နာရီေလညပ္တြင္ ျဖားေက်ာင္းထြန္းျပန္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း
မၾကာခင္ပင္ အိပ္ရာ၀င္ၾကပါသည္။
ျပည္ေထာင္စုသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသားအမ်ဳိးသမီးတုိ႔၏ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံကုိ ျမင္ဖူးၾကမည္
မထင္ပါ။ ၀တ္စားဆင္ယင္ပုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ခြန္ညြန္႔ေျပာျပပါမည္။ မ်က္စိတြင္ပုံေဖာ္ၾကည့္ပါ။ အကယ္၍ ရွမ္းျပည္ေတာင္
ပုိင္းသုိ႔ေရာက္လွ်င္လည္းသိႏုိင္ေအာင္ ေျပာျပပါမည္။
အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ေဘာင္းဘီပြအနက္ႏွင့္ အေပၚအကၤ် ီအနက္(တုိက္ပုံအကၤ် ီ)ကုိ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။
ရွပ္အကၤ် ီကုိၾကိဳက္သလုိ၀တ္ၾကပါသည္။ ခါးပတ္ပတ္ၿပီး လြယ္အိတ္ကုိျဖစ္ေစ၊ပလုိင္းျပားကုိျဖစ္ေစ လြယ္ေလ့ရွိၾက
ပါသည္။ ပင္ေလာင္းၿမိဳ႕နယ္တြင္ ေနထုိင္ေသာ ပအို၀္းအမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ပလုိင္းျပားကုိ လြယ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။
ေခါင္းေပါင္းကုိလည္း ေပါင္းၾကပါသည္။ ေရွးက ဖဲေခါင္းေပါင္းကုိ ေပါင္းၾကသည္ဟု ဖာ(အေဖ)ကေျပာျပပါသည္။
ေခါင္းေပါင္းအရွည္မွာလည္း၁၀ ေတာင္မွ ၁၂ ေတာင္အထိရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ထုိေခါင္းေပါင္းမ်ဳိးကုိအသက္ၾကီး
သူအခ်ဳိ႕ႏွင့္“ေမာ္”(စာေဟာဆရာ)မ်ား ေပါင္းၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ယခုအခါ ယုိးဒယားမွလာေသာ
မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါမ်ားကုိသာေပါင္းၾကပါသည္။
အမ်ဳိးသမီး၀တ္စုံမွာေခါင္းေပါင္းအပါအ၀င္ အဂၤ ါငါးရပ္ရွိပါသည္။အနက္ေရာင္သင္တုိင္းအကၤ် ီ၊အကၤ် ီလက္ရွည္၊
လက္ေမာင္းစြပ္၊ထဘီ၊ေျခသုလုံးပတ္စသည္ျဖင့္၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိြဳး(အေမ) ေ၀းမူ(အစ္မ) တုိ႔ဤအတုိင္း
၀တ္ပါသည္။ ေျခသလုံးမွေျခမ်က္စိအထိ အနက္ေရာင္ရွ္ိေသာ သကၠလပ္စကုိ ပတ္ထားပါသည္။ ယင္း၏အထက္တြင္
ထဘီကုိဒူးေအာက္နားအထိလည္းေကာင္း၊လုံခ်ည္အေပၚတြင္ သင္တုိင္းကုိထပ္၍လည္းေကာင္း၊အေပၚဆုံးတြင္ ခါးတုိအကၤ် ီအနက္ကုိလည္းေကာင္း အဆင့္ဆင့္၀တ္ထားပါသည္။ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းထားပါသည္။
ပဲြလမ္းသဘင္ရွိေသာအခါ ငွက္ေပ်ာဖူးပုံ ေရႊဆံထိုးတခုႏွင့္ ကြမ္းသီးလုံးပုံ ဆံထုိးကုိဆံထုံးတြင္ထုိးစုိက္ဆင္ယင္
ထားပါသည္။ဤသုိ႔အဆင့္ဆင့္၀တ္ဆင္ျခင္းသည္ နဂါးမႏွင့္တူေအာင္ဟု မိြဳး(အေမ)က ကၽြန္ေတာ့္ကုိေျပာျပပါသည္။
နားတြင္လည္းေရႊျပားလိပ္နားေတာင္းကုိ ပန္ဆင္ထားပါသည္။ ေရႊဆံထုိး၊ေရႊနားေတာင္းတုိ႔ကုိပဲြလမ္းသဘင္ရွိမွသာ
ဆင္ယင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတု္ိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ အဖ ၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္အမိနဂါးမတုိ႔မွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက
ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္အမ်ဳိးသားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔အ၀တ္ကုိ ၀ိဇၨာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ တူေအာင္၀တ္ဆင္ၾကသည္ဟု ဖာ(အေဖ)ကေျပာ
ျပပါသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ကုိဖာ(အေဖ)ေရာ၊မိြဳး(အေမ)ေရာ မသိပါ။ လူၾကီးမ်ားက ေျပာျပသည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ ပအုိ၀္း၀တ္စားဆင္ယင္မူမွာ ျပည္ေထာင္စုသား သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ႏွင့္မတူေသာ္လည္း ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေန
ထုိင္သူခ်င္းေတာ့ တူပါသည္။ အမိႏုိင္ငံကုိခ်စ္ၾကရာတြင္လည္း တူၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ အေရာင္အေသြးတူညီေသာအနက္ေရာင္ ၀တ္စုံမ်ားကုိသာ ၀တ္ဆင္္ၾကပါသည္။ တူညီေသာ၀တ္စုံကုိသာ ၀တ္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ိတ္တ၀မး္တည္းရွ္ိၿပီး စည္းလုံးညီညြတ္
ၾကပါသည္။ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အလုပ္လုပ္ၿပီးအဖုိးတန္ သကၠလပ္ထည္မ်ားကို ၀ယ္ယူ၀တ္ဆင္ၾကပါသည္။ ပြယ္ပန္
(ရွင္ျပဳပဲြ) ရွိလွ်င္ ပဲြခင္းလုံး အနက္ေရာင္ လႊမ္းေနပါေတာ့သည္။ အနက္ေရာင္ကုိ ၀တ္ဆင္ၾကေသာ္လည္း စိတ္သေဘာ
ထားျဖဴစင္ၾကပါသည္။ အျပင္တြင္မည္းေသာ္လည္း အတြင္းမေနာျဖဴစင္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္ကို
“ အထန္ျဖိန္း အကုိဗြာ” (အျပင္တြင္မည္းေသာ္လည္း အတြင္းသေဘာမေနာျဖဴစင္ပါသည္)ဟု ဂုဏ္ယူေျပာဆုိ
ၾကပါသည္။ ဟုတ္မဟုတ္သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေနထုိင္သည့္ ေတာင္ၾကီးခ႐ုိင္ ဟုိပုံးၿမိဳ႕သုိ႔အလည္လာခဲ႔ပါဟု
ျပည္ေထာင္စု သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကုိ ဖိတ္ေခၚလု္ိက္ပါသည္။
စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာ ခြန္ေငြ ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ ဖရဲရြာတြင္ေနထုိင္ပါသည္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ႏွင့္ သိပ္
မေ၀းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကုိလာခ်င္လွ်င္ ပင္စင္ရြာထိ ဟီးႏိုးကားျဖင့္စီးလာပါ။ ထုိ႔ေနာက္ ေတာင္ဘက္သုိ႔ေလွ်ာက္လာ
လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကုိေရာက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ မိသားစုေလးေယာက္ရွိပါသည္။ အေဖ၊အေမ၊ႏွင့္ညီမေလး နာင္ေပါ ျဖစ္ပါသည္။ သည္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ေက်ာင္းပိတ္သျဖင့္ အေဖ အေမတ႔ုိႏွင့္အတူ ျခံသုိ႔လုိက္သြားပါသည္။ ျခံမွ ျပန္လာေတာ့ ေမွာင္ေနပါျပီ။ ေဆာင္းရာသီ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု မီးဖုိေဘးတြင္ မီးလႈံေနၾကပါသည္။ ထုိအခုိက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေပၚသုိ႔လူတက္လာသံ
ၾကားပါသည္။ “ ခြန္ေငြရွိလား ဖာနန္(ဦးေလး)”
“ ရွိတယ္။ လာ မီးလႈံရေအာင္” ခြန္ေသာင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ၀င္ထုိင္ျပီး မီးလႈံလုိက္ပါသည္။ သူေရခ်ဳိးလာပုံရ
ပါသည္။ သူသည္ မီးလႈံေနယင္းတုန္ေနသည္။
“မနက္ျဖန္ ခြန္ထီးနဲ႔ နာင္ခံလာတုိ႔ လင္မယား အိမ္ေဆာက္မယ္ဆုိ။ ဟုတ္လား ဖာနန္”
“ေအး ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ တုိ႔လူၾကီးေတြေရာ မင္းတုိ႔လူငယ္ေလးေတြေရာ စုေပါင္းျပီး၀ုိင္းေဆာက္ေပးၾကရမယ္”
ကၽြန္ေတာ့္အေဖသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေျပာေနပါသည္။ အေဖမေျပာလွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ အမ်ားႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာလုပ္ငန္းမ်ားအိမ္ေထာင္စု တစုခ်င္းနွင့္သက္ဆုိင္
ေသာလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ရြာသားအားလုံးမခုိမကပ္ပဲတေယာက္တလက္၀ုိင္း၀န္းကူညီ လုပေဆာင္ၾကပါသည္။ ဤသုိ႔
စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေသာဓေလ့ကုိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔ေနထုိင္ေသာေက်းရြာတုိင္း၌ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ စုေပါင္း
လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဓေလ့ပင္ျဖစ္ပါသည္။
တခါတရံ အခ်ိန္မီ မျပီးစီးႏုိင္ေသာ လယ္ယာျခံလုပ္ငန္းကုိရြာသားမ်ားက လုပ္အားခမယူပဲ ထုိမိသားစုႏွင့္အတူ
၀ုိင္း၀န္းကူညီလုပ္ေဆာင္ေပးၾကပါသည္။ အိမ္သစ္ယာသစ္ ေဆာက္လွ်င္လည္းလုိအပ္ေသာသစ္၀ါးမ်ားကုိ ေဆာက္
လုပ္သည့္ေနရာအေရာက္၀ိုင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကပါသည္။ လုပ္ငန္းရွင္ကလည္းကူညီသူမ်ားကုိထမင္းေကၽြးျခင္း၊ ေခါင္ရည္
တုိက္ျခင္းျဖင့္တု႔ံျပန္ပါသည္။ ဤသုိ႔အျပန္အလွန္ ၀ုိင္း၀န္းကူည္ီၾကသည့္ ဓေလ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔က
“မာပေဒါ့” ဟုေခၚပါသည္။
ခြန္ေသာင္းသည္ မနက္ျဖန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလာေခၚမည္ဆုိျပီးျပန္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမလည္းထမင္းဟင္း
ခ်က္ျပဳတ္ျပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု ညစာစားၾကပါသည္။
မနက္မုိးလင္းေတာ့ ခြန္ေသာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိလာေခၚပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခြန္ကီးႏွင့္နာင္ခံလာတုိ႔
အိမ္ေဆာက္မည့္ေျမကြက္လပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ခြန္ကလုိ႔၊ခြန္ထြန္း၊ခြန္ဗြာ၊ ခြန္ညြန္႔တုိ႔က တုိင္စုိက္မည့္က်င္းမ်ားကုိ
တူးေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ရြယ္တူ နာင္ျဖဴ၊နာင္ျဖိန္း၊နာင္ရြမ္း၊နာင္မူ မိန္းကေလးတုိ႔မွာမိမိတုိ႔ႏုိင္သေလာက္
အိမ္မုိးမည့္ သက္ကယ္မ်ားကုိေခါင္းေပၚတြင္ရြက္၍သယ္ေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေဖႏွင့္ အျခားလူၾကီးမ်ားက တုိင္စုိက္ျခင္း၊ ထုပ္တန္းမ်ားထည့္ျခင္းျဖင့္ကူညီ လုပ္ကုိင္ေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အေမႏွင့္အျခားမိန္းမမ်ားက ထမင္းဟင္းမ်ားကုိ ကူညီခ်က္ေပးေနၾကပါသည္။ နံနက္ ၈နာရီထုိးေသာအခါ မနက္စာစားဖို႔ အတြက္ခဏနားၾကပါသည္။ ခြန္ကီးႏွင့္နာင္ခံလာတုိ႔က အမဲသားႏွင့္မွ်စ္ခ်ဥ္ကုိေရာခ်က္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ ထမင္းစား၍ အလြန္ျမိန္ပါသည္။ ထမင္းစားျပီးေသာအခါ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကပါသည္။ ခြန္ကီးႏွင့္နာင္ခံလာတုိ႔အိမ္
မွာလည္းပုံၾကမ္းျပီးသြာပါျပီ။ အမုိးႏွင့္အကာကာဖုိ႔သာ လုိပါေတာ့သည္။
“ဘာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားလုပ္အားနဲ႔ ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ကုိင္လုိက္ၾကေတာ့ အျပီးျမန္တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ အခ်င္းခ်င္း
လည္းပုိခ်စ္ခင္လာၾကတယ္။ စရိတ္လည္းသက္သာတယ္။ ဒါဟာစုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္းရဲ႕အက်ဳိးအျမတ္ပဲ”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွ ျဖားဒုံ(ရြာလူၾကီး) စာင္ဖာဗဲက ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ယင္း ရြာသူရြာသားမ်ားကုိ ေျပာျပေနပါသည္။
“နင္တုိ႔ကေလးေတြ ျဖားဒုံ(ရြာလူၾကီး)ေျပာတာၾကားၾကရဲ႕မဟုတ္လား။ ေနာင္တခ်ိန္မွာ တုိ႔လူၾကီးေတြမရွိေတာ့ယင္လဲ
မင္းတုိ႔တေတြညီညီညာညာနဲ႔တေယာက္ကုိတေယာက္ ကူညီၾကကြ။ ဒီလုိစုေပါင္းလုပ္ေဆာင္တဲ႔ဓေလ့ဟာ အင္မတန္
ေကာင္းတာ”
ျဖားစိႏာၱက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးမ်ားဘက္သုိ႔လွည့္၍ ေျပာလုိက္ပါသည္။ မၾကာခင္ က်န္ေနေသာ အမုိးအကာမ်ားကုိ
၀ုိင္း၀န္းမိုးကာ ေပးၾကပါသည္။ မြန္းတည့္ေသာအခါ ခြန္ကီးႏွင့္နာင္ခံလာတုိ႔အိမ္ျပီးသြားပါသည္။ အိမ္ျပီးေတာ့ ခြန္ကီးႏွင့္
နာင္ခံလာတုိ႔ လင္မယားမွာ၀မ္းသာေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာ လာေရာက္ကူညီသူအားလုံး မိမိတုိ႔လုပ္အားတန္ဖုိး
ကုိျမင္လုိက္ရ၍ ၀မ္းသာေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ေကာက္ရိတ္ျခင္း၊ေကာက္သိမ္းျခင္း၊ျခံလုပ္ငန္း၊လူမူေရးလုပ္ငန္းမ်ား
တြင္လူမူေရးအသိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္မခုိမကပ္ကဲ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါသည္။ အကယ္၍တစုံတေယာက္ေသာသူသည္
အေခ်ာင္ခုိပါက ထုိသူကုိစိတ္ထားမေကာင္းသူဟု သတ္မွတ္ျပီး အမ်ားက ဆက္ဆံမူ နည္းလာပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္
အေခ်ာင္ခုိသူမရွိပါ။ ျပည္ေထာင္စုဖြားသူငယ္ခ်င္းမ်ားတြင္လည္း စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္ေသာ ဓေလ့မ်ားရွ္ိၾကပါမည္။ စုေပါင္း
လုပ္ေဆာင္ျခင္းဓေလ့ကုိအစဥ္အလာမပ်က္ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၾကရန္ ကၽြန္ေတာ္ တုိက္တြန္းလုိက္ပါသည္။
စိတ္ေန႐ိုးသား
“ပုိမူနာင္ဗြာေရ၊ မီးထည့္ျပီးေရေႏြးအုိးတည္ထား။ မိြဳး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရေအာင္”
မိြဳးသည္ေစ်းကျပန္လာပါျပီ။ မိြဳး သည္ အိမ္မေရာက္ခင္ ကၽြန္မကုိလွမ္းေျပာလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိြဳးသည္ သည္မနက္
ျခံထြက္ေရႊပဲသီးမ်ားကုိ ေတာင္ၾကီးေစ်းသုိ႔ သြားေရာင္းရာမွ ျပန္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္မတုိ႔ရြာသည္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔ႏွင့္ သုံးမုိင္ခန္႔ ေ၀းပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာသည္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ေျမာက္ဘက္တြင္ရွိပါသည္။ ေပါမူရြာဟု ေခၚပါသည္။ မူလတန္း
ေက်ာင္းလည္းရွိပါသည္။ ကၽြန္္မမွာ တတိယတန္း၌ ပညာသင္ၾကားေနပါသည္။
သည္ေန့သည္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္မသည္ မိြဳးေစ်းက အျပန္ကုိ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဖာ(အေဖ) မွာ
ညီမေလး မီမူႏွင့္အတူ ျခံသုိ႔သြားပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုမွာၾကက္သြန္၊ဂ်ဳံမ်ားကုိစုိက္ပ်ဳိးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးပါသည္။
ေတာင္ၾကီးေစ်းေန႔ေရာက္တုိင္း ျခံထြက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကုိ မိြဳး ကသြားေရာင္းပါသည္။ ယခုလည္းမိဳြး(အေမ)
သည္ေရႊပဲသီးသြားေရာင္းရာမွျပန္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ေရႊပဲသီး ေရာင္းလုိ႔ေကာင္းရဲ႕လားမိြဳး(အေမ)”
“အင္း မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး ပုိမူ(သမီး)”
“ဘာျပဳလုိ႔လဲ မိြဳး (အေမ) ”
“မိြဳး (အေမ) ပဲသီးကုိမိန္္းမတေယာက္က ေငြသုံးဆယ္က်ပ္နဲ႔ သူ၀ယ္မယ္ဆုိျပီးယူသြားတယ္။ ေရာင္းျပီးမွေငြေပးမယ္လုိ႔
ေျပာတယ္။ မိြဳးလဲေပးလုုိက္တာေပါ့။ မိြဳး တဲထမင္းသြားစားလုိက္္တယ္။ ထမင္းစားျပီးျပန္လာေတာ့ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးမရွိေတာ့
ဘူး။ ဒီေတာ့မိြဳး ပုိက္ဆံဘယ္ရေတာ့မလဲ၊လုိက္ရွာလုိ႔လဲ မေတြ႕ဘူး”
“မိြဳး က အတာကုိး။ ပုိက္ဆံရမွေပးပါလားလုိ႔”
“ မိြဳးက ကုိယ့္စိတ္လုိပဲ ေအာက္ေမ့ေနတာကုိး ပုိမူ(သမီး) ရဲ႕။ မိြဳးလဲမဆင္းရဲဘူး။ သူလဲခ်မ္းသာသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။
သူစားဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား”
မိြဳး သည္ ေရႊပဲသီးဖုိးမရေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္ပုံမရပါ။ သူ႔ကုိ လိမ္ညာသြားသူကုိ ခြင့္လႊတ္ေနပါသည္။ ေရေႏြးပြက္ျပီမုိ႔
ကၽြန္မက မိြဳးကုိေရေႏြးၾကမ္းခပ္ေပးလုိက္ပါသည္။ မိြဳးသည္ေရေႏြးၾကမ္းကုိ တခြက္ျပီးတခြက္ ေသာက္ေနပါသည္။ ခရီးေ၀း
ကျပန္လာ၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
“ နင္တုိ႔အေမ ေစ်းက ျပန္လာျပီလား နာင္ဗြာ”
“ျပန္လာျပီ ဖာျဖား(အဘုိး) ေမာ္”
ဖာျဖားေမာ္သည္ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ ေတာင္ဘက္ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ ေနပါသည္။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ျပီ။ အရင္က စာေဟာ
ဆရာလုပ္ခဲ႔ဖူးသျဖင့္ တရြာလုံးက ဖာျဖားေမာ္ဟု ေခၚၾကပါသည္။ ဖာျဖားေမာ္သည္ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေပၚသုိ႔တက္လာပါသည္။
“ေတာင္ၾကီးေစ်းက စည္ေတာ့နင့္ေရႊပဲသီးေတြေကာင္းေကာင္းေရာင္းခဲ႔ရမွာပဲထင္တယ္”
“ေအး အဲဒါ၊ခုပဲပုိမူနဲ႔ေျပာေနၾကတာပဲ ဖာျဖားေမာ္၊ၿမိဳ႕ကမိန္းမတေယာက္လိမ္သြားလုိ႔ ဘာမွမရလုိက္ဘူး”
“အင္း ခုေခတ္က ႐ုိးသားေတာ့ခဏခဏအလိမ္ခံၾကရတယ္။ ၿမိဳ႔မွာသနပ္ဖက္ေရာင္းတဲ႔သူ၊ၾကက္သြန္၊ဂ်ဳံေရာင္းတဲ႔လူေတြ
ခဏခဏခါးပုိက္ႏႈိက္ခံၾကရတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကသတိ၀ီရိယနဲ႔ေန၊တုိ႔ရဲ႕႐ုိးသားမူဂုဏ္ကုိေတာ့ ထိန္းၾကရမယ္”
ဖာျဖားေမာ္လည္း ကၽြန္မမိြဳး၏စကားကုိ ၾကားေသာအခါ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လွ်င္အၿမဲသတိထားဖုိ႔ေျပာပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္
ကၽြန္မ ငွဲ႕ေပးေသာေရေႏြးၾကမ္းကုိေသာက္လုိက္ပါသည္။
“ဟုတ္ျပီ။ စိတ္မပ်က္နဲ႔။ေနာက္တခါ အလိမ္မခံရေအာင္သတိထားေပါ့။ဖာျဖားေမာ္ ျပန္လုိက္ဦးမယ္”
ဖာျဖားေမာ္သည္ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ျပီး ျပန္သြားပါသည္။ ကၽြန္မလည္းညေနစာ ထမင္းခ်က္ဖုိ႔အတြက္ အိမ္ေအာက္
သုိ႔ဆင္းကာစပါးေထာင္းလိုက္ပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ေျမကုိအရင္းျပဳ၍လုပ္အားႏွင့္ေပါင္းစပ္ကာ ကုန္ထုတ္လုပ္ေသာ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ေနထြက္မွ ေန၀င္ အလုပ္ခြင္တြင္အခ်ိန္ုျပည့္အလုပ္လုပ္ရသျဖင့္ ကုိယ္ခႏၶာ ၾကံ႕ခုိင္
သန္စြမ္းၾကပါသည္။အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာလည္းအမ်ဳိးသားမ်ားနည္းတူ အလုပ္လုပ္ၾကသျဖင့္ က်န္းမာသန္စြမ္းၾကပါသည္။
ေတာင္ထိပ္ေတာင္ေပၚတြင္ေနထုိင္ၾကသျဖင့္ မိမိတုိ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္အျမဲတမ္းစိမ္းလန္းစုိေျပေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္
ႏွင့္ထိေတြ႕ရပါသည္။
“ဖာ(အေဖ) တုိ႔ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးေတြဟာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာစိမ္းလန္းစုိေျပေနတဲ႔သဘာ၀အေျခအေနကုိလဲအျမဲတမ္း
ထိေတြ႕ေနရတယ္။ ကုိယ့္ဥယာဥ္ျခံေျမထြက္ သီးပင္ႏွံပင္ေတြ စိမ္းစိမ္းစုိစုိကုိျမင္ေနရေတာ့စိတ္ခ်မ္းသာၾကတယ္။
စိတ္ရႊင္လန္းေနၾကတယ္။ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ၾကတယ္”
ဖာ(အေဖ)သည္ျခံမွျပန္လာတိုင္းသည္လုိမၾကာခဏေျပာတတ္ပါသည္။ ဟုတ္လဲဟုတ္ပါသည္။ သဘာ၀ေရေျမေတာ
ေတာင္ကုိျမင္ရသူတုိင္းစိတ္ၾကည္ႏူးခ်မ္းသာေစပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ဆီတြင္လည္းသာယာလွပေသာေရေျမေတာ
ေတာင္တုိ႔ရွိၾကလိမ့္မည္။
မေန႔က ေတာင္ၾကီးေစ်းတြင္ မိြဳး(အေမ)ေရႊပဲသီးေတာင္အလိမ္ခံရသည္ကုိ ဖာသိေသာအခါ မိြဳးကုိ အျပစ္မတင္ပါ။ တို႔ျခံ
ထြက္ပဲမ႐ႈံးပါဘူးဟုေျပာပါသည္။ လိမ္ညာသူသာအျပစ္ရမည္ဟုဆုိပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ ကုိယ့္အေပၚလိမ္ညာသူကုိ
ပင္သည္းခံမူႏွင့္ခြင့္လႊတ္တတ္ၾကပါသည္။
“ဖာ တုိ႔ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးမွာ စကားပုံတခုရွိတယ္။“ကုန္းျမင့္လွ်င္ ေရမတင္ဘူး။ဂုဏ္ျမင့္လွ်င္ မခင္ဘူး” တဲ႔။ ဒီေတာ့ ပစၥည္း
ဥစၥာရွိလု္ိ႔ ပညာရွိလုိ႔ဆုိျပီး မၾကြားနဲ႔။ မာနမၾကီးနဲ႔။အဲဒီလုိလူမ်ဳိးကုိဖာတုိ႔ ပအုိ၀္းေတြ မၾကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားပုံ
ေပၚလာတာပဲ။ ဒီေတာ့ ပုိမူ(သမီး) လဲ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ေန။ ႐ိုး႐ိုးသားသားအလုပ္လုပ္ မပ်င္းနဲ႔။ဒါမွ ဖာတုိ႔ဓေလ့စ႐ုိက္နဲ႔
လဲညီတယ္”
ဖာသည္ ကၽြန္မကုိ ဤသို႔မၾကာခဏဆုိဆုံးမတတ္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္
အလုပ္ကုိတန္ဖုိးထားၾကပါသည္။ ေယာက်္ားေရာမိန္းမပါ အလုပ္လုပ္ၾကပါသည္။ထုိ႔ေၾကာင့္ကၽြန္မတုိ႔ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးတြင္
ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူမရွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္အလုပ္လုပ္ၾကသည္ကုိ ကၽြန္မေျပာျပပါမည္။ မီးဖြားစမိခင္
မ်ားေတာင္မွရက္သားအရြယ္ ရင္ေသြးကုိ ယာခင္းထဲသုိ႔ေခၚေဆာင္ကာ သိပ္ထားျပီးအလုပ္လုပ္ၾကပါသည္။ အလုပ္ကုိ
အလြန္ခင္တြယ္ၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။
“တုိ႔ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးေတြဟာ ေတာင္တန္းေပ်ာ္မ်ားပီပီ စိတ္ေနသေဘာထား႐ုိးသားေျဖာင့္မတ္ၾကတယ္။ လုံ႔လ၀ီရိယ
ရွိတယ္။ေယာက်္ားေရာမိန္းမေရာ အားစုိက္ခြန္စုိက္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ သတိၱလဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွမ္းျပည္ေတာင္
ပုိင္းမွာစီးပြားေရးအဖြံ႕ျဖိဳးဆုံးလူမ်ဳိးျဖစ္ေနတာပဲကြ”
ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းမွဆရာက ကၽြန္မတုိ႔အတန္းတြင္ကၽြန္မတုိ႔လူမ်ဳိးအေၾကာင္းကုိ ဤသုိ႔ေျပာျပဖူးပါသည္။ ကုိယ့္အခ်င္း
ခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အျခားလူမ်ဳိးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံၾကပါသည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မသိေသာ္လည္း လမ္း
ခရိီးတြင္ေတြ႕ပါက ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ အခက္အခဲေတြ႕လွ်င္လည္းကူညီယုိင္းပင္းၾကပါသည္။ ေဖာ္ေရႊျပီး လြယ္ကူစြာ
ေပါငး္သင္းဆက္ဆံႏုိင္ပါသည္။ ဧည့္သည္လာလွ်င္လည္းေနရဲထုိင္ရဲေအာင္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာဆုိၾကပါသည္။ ခရီးဦး
ၾကိဳျပဳသည္မွအစ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ၾကပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ မယုံလွ်င္ လာလည္ၾကည့္ပါ။ အဲသည္က်ေတာ့
သိပါလိမ့္မည္။
ေတာင္ၾကီးေရာက္လွ်င္ ကရင္မ ေရထြက္မွေန၍ ေျမာက္ဘက္သုိ႔လမ္းမအတုိင္းဆင္းခဲ႔ပါ။ တရြာေက်ာ္လွ်င္ ကၽြန္မတုိ႔
ရြာကုိေရာက္ပါသည္။ ရြာေရာက္လွ်င္“ယုိ႔၊ေပါမူဒုံေမြးေန”(ဒီရြာ ေပါမူရြာဟုတ္လား) လုိ႔ေမးပါ။ ဟုတ္လွ်င္“ နာင္ဗြာအိမ္
ဘယ္မွာလဲ)လုိ႔ေမးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ပြင့္လင္းပုံ၊ ဧည့္၀တ္ေက်ပုံ၊ ႐ုိးသားပုံ၊အလုပ္ၾကိဳးစားပုံတုိ႔ကုိ ေတြ႕ပါလိမ့္မည္။ စိ္တ္ေန
႐ုိးသားျပီးအလုပ္ၾကိဳးစားေသာ ကၽြန္မက ျပည္ေထာင္စုသူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ကၽြန္မတုိ႔ရြာကုိ အလည္လာပါရန္ ဖိတ္ေခၚ
လုိက္ပါသည္။
ေမာင္ခြန္ႏြယ္၏ပအို၀္းေသြးခ်င္းညီေနာင္ရင္း
