(က) ၀ါတြင္းခ်ိန္ခါ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ဗုဒၶဘာသာကုိယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾကပါသည္။ ခရစ္ယာန္ကုိးကြယ္သူနည္းနည္း
ရွိပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားမ်ားေရာ ေအာက္ျမန္မာျပည္ရွိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားမ်ားပါ ဗုဒၶဘာသာကုိ
အမ်ားဆုံးယုံၾကည္ကုိးကြယ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ကုိယ္ကုိ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားရာ သထုံမွေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ႔ၾကသူမ်ား
ဟု ယုံၾကည္ၾကသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိအလြန္ယုံၾကည္ၾကပါသည္။ ဥပုသ္ေန႔မ်ားတြင္အလုပ္မလုပ္ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ရတနာသုံးပါးကုိ ၾကည္ညုိသူမ်ားျဖင့္၍ ဘုရားေက်ာင္းကန္ဇရပ္စေသာ သာသနာေရး၊
ဘာသာေရးဆုိင္ရာ အေဆာ္အအုံမ်ားကုိမိမိတုိ႔ေခၽြးႏွဲစာျဖင့္ ရက္ရက္ေရာေရာေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၾကပါသည္။ ဘုရား
ေက်ာင္းဇရပ္လွဴဒါန္းေသာပုဂၢိဳလ္၏ အမည္ေရွ႕တြင္လည္း ဘုရားတကာေက်ာင္းတကာ ဇရပ္တကာထည့္၍ေခၚၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းရြာမ်ားတြင္ ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းရွိေသာဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားကုုိေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ ဘုရားေစတီ
ပုထုိးမ်ားကုိလည္းဖူးေျမာ္ႏုိင္ပါသည္။ သၾကၤန္အခါ၊၀ါတြင္း၀ါကၽြတ္အခါႏွင့္ဘာသာေရးဆုိင္ရာေန႔ထူးေန႔ျမတ္အခါမ်ားတြင္
ဘုရားေက်ာင္းကန္မ်ား၌ သီတင္းသီလေစာက္တည္ကာ တရားေတာ္ကုိယုံၾကည္ေလးစားစြာ နာယူၾကပါသည္။ ၀ါတြင္းကာ
လ၌စာေဟာဆရာမ်ားကုိပင့္ဖိတ္ကာစာေဟာျခင္း၊“စာဂ” ေကၽြးေမြးျခင္းျပဳၾကပါသည္။ ၀ါတြင္းခိ်န္ခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးတုိ႔ျပုလုပ္ၾကေသာ “သြံဥပုုသ္”ေခၚ ဥပုသ္ဆြမ္းပြဲႏွင့္“ပြတ္ပန္ေမဗို” ေခၚ၀ါကၽြတ္ဆီမီးပူေဇာ္ပြဲအေၾကာင္းကုိကၽြန္
ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျပည္ေထာင္စုသားမ်ားအားေျပာျပပါမည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔၏ထူးျခားသည့္ဘာသာေရးပြဲေတာ္မွာ သြံဥပုသ္ ေခၚ ဥပုသ္ဆြမ္းပြဲပင္ျဖစ္
ပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေဒသတြင္“ပြယ္စာဂ” (ေကၽြးေမြးပြဲ)ဟုေခၚပါသည္။ ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းသည့္ပြဲကုိ၀ါတြင္းသုံးလ
တြင္က်င္းပၾကပါသည္။ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔မွ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ထိ လဆန္း၊လဆုတ္ တရက္ေန႔မနက္တြင္က်င္းပၾကပါ
သည္။ သြံဥပုသ္ေခၚ ပြယ္စာဂ မွာ ဥပုသ္ေစာင့္သူမ်ားအား ေကၽြးေမြးျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဤဓေလ့ကုိရွမ္းျပည္နယ္မွ
ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားမ်ားေရာ ေအာက္ျမန္မာျပည္မွ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားမ်ားပါက်င္းပၾကပါသည္။
“ေဟ ့ခြန္သစၥာ၊တုိ႔လူၾကီးေတြအလွဴေငြေတြဆန္ေတြ လိုက္ေကာက္တာကုိလုိက္ကူပါဥိီးကြ။ မင္းသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကုိလဲဆန္ေတာင္းသယ္ရေအာင္ေခၚခဲ႔”
ရြာမွ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ခြန္အုိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚေနပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္ မနက္ျဖန္လဆန္းတရက္ေန႔ျဖစ္
သျဖင့္ ဥပုသ္ေန႔တြင္ၾကိဳတင္စီမံထားရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာသည္ရြာၾကီးျဖစ္သျဖင့္ ဥပုသ္ဆြမ္းကုိရပ္ကြက္အလုိက္ တာ၀န္ယူက်င္းပၾကပါသည္။ ရြာငယ္မ်ားမွာတရြာလုံးအေနျဖင့္က်င္းပၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္အေဖာ္ခြန္ဆန္းကုိေခၚ၍
ကာလသားေခါင္းေဆာင္ခြန္အုိးႏွင့္လူပ်ဳိကာလသားသုံးေယာက္ေနာက္သုိ႔လုိက္သြားပါသည္။ အိမ္ေစ့ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔သည္ လူၾကီးျဖားတိမုံးအိမ္သုိ႔သြားၾကပါသည္။ ျဖားတိမုံးအိမ္ေရွ႕တြင္ ကာလသားမ်ားထုံထိန္းအုိးစည္ကုိတီးေနၾက
ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အိမ္ေပၚသုိ႔တက္ျပီးဆန္ေတာင္းကုိထားလုိက္ပါသည္။အိမ္ေပၚတြင္နာင္ဗုိ၊နာင္ခံ၊နာင္ဗြာတုိ႔
အမ်ဳိးသမီးမ်ားကၾကက္သြန္ႏႊာေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္ဆန္းသည္အိမ္ေအာက္သုိ႔ကပ်ာကယာဆင္းျပီးထုံထိန္းအုိး
စည္၀ုိင္းတြင္ ၀င္ကလုိက္ၾကပါသည္။ အျခားကေလးမ်ားလည္း ကေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ား ကေနသည္ကုိ
အိမ္ေပၚမွ နာင္ဗို၊နာင္ခံ၊နာင္ဗြာတုိ႔အပ်ဳိတသုိက္ၾကည့္ျပီးရယ္ေနၾကပါသည္။ေမာင္းသံ၊လင္းကြင္းသံ၊ထုံထိန္းအုိးစည္သံ
တုိ႔က“ ထုံ-ရွမ္း-ထုံ”ျဖင့္ဆူညံေနပါသည္။ အျခားကေလးမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ ကေနၾကသျဖင့္ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔မွာပုိ၍ေပ်ာ္ေနပါေတာ့သည္။
ညေန ၃နာရီထုိးပါျပီ။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ခြန္အုိးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အုိးစည္၀ိုင္းနားသုိ႔လာပါသည္။
“ေဟ့ ခြန္ပန္နဲ႔ခြန္ေဗြ၊ညေန ၃ နာရီထုိးျပီကြ။ ေက်ာင္းကုိသြားျပီးဥပုသ္သည္ေတြကုိ သြားဖိတ္ပါဦး ညေနမွဆက္ကၾက”
ခြန္ပန္ႏွင့္ခြန္ေဗြတုိ႔လည္းကာလသားေခါင္းေဆာင္ ခြန္အုိး၏စကားေၾကာင့္မိမ္ိတုိ႔ကေနသည္ကုိ နားလုိက္ပါသည္။
ခြန္ပန္သည္အိမ္ေပၚသုိ႔တက္၍ေပါက္ေပါက္အုိး ဖေယာင္းတုိင္၊မီးျခစ္၊ေဆးစသည္တုိ႔ကုိယူဆင္းလာပါသည္။
“လာ ခြန္ေဗြ သြားမယ္”
“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ လုိက္ခ်င္းတယ္ေ၀းခြန္ပန္(အစ္ကုိခြန္ပန္)”
“ေအး လုိက္ခ်င္လာခဲ႔။ေနာင္နင္တုိ႔ၾကီးလာယင္ ဒါေတြလုပ္ရမွာပဲ၊သိေရာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္ဆန္းသည္ ခြန္ပန္တုိ႔ေနာက္သုိ႔လုိက္သြားပါသည္။ ပထမဆုံးေက်ာင္းေပၚသုိ႔သြားပါသည္။ ဆရာေတာ္ဘုန္းၾကီးအားမနက္ျဖန္တြင္မိမိတုိ႔ ကာလသားကာလသမီးမ်ား၏ ဆြမ္းအလွဴဒါနကုိ လက္ခံပါမည့္အေၾကာင္း
အရင္ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ေယာက္်ားမ်ားသည္ ေက်ာင္းေပၚတြင္သာ ဥပုသ္ေစာင့္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ဆရာေတာ္ကုိ
ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ဥပုသ္ေစာင့္သူလူၾကီးတုိ႔ထားရွိေသာကြမ္းအစ္ဖုံးတြင္ ေပါက္ေပါက္ကုိနည္းနညး္စီထည့္ေပး၏။
ထုိ႔ေနာက္ ခြန္ပန္က ဥပုသ္ေစာင့္သူေယာက်္ားကုိမနက္ျဖန္တြင္ေက်ာင္း၌ မိမိတုိ႔ကာလသား၊ကာလသမီးမ်ား ဥပုသ္ဆြမ္း
ေကၽြးမည္ကုိ လက္ခံပါမည့္အေၾကာင္းပင့္ဖိတ္ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အမ်ဳိးသမီးဇရပ္သုိ႔ဆက္သြားၾကပါသည္။ကြမ္းအစ္ဖုံးထဲတြင္ေပါက္ေပါက္ကုိ အနည္းငယ္
ထည့္ျပီးအမ်ဳိးသားမ်ားကုိပင့္ဖိတ္သည့္နည္းတူ ဖိတ္ပါသည္။ ဤအခါတါင္ပင့္ဖိတ္သူမွာ ခြန္ဆန္းျဖစ္ပါသည္။ခြန္ဆန္းက
ပအုိ၀္းလုိလကၤာျဖင့္ဖိတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးလက္အုပ္ခ်ီ၍ရွိခုိးၾကပါသည္။ခြန္ဆန္းက လကၤာလုိဖိတ္သျဖင့္ နား
ေထာင္၍ေကာင္းပါသည္။ဤတြင္ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္ကုိေျပာရဦးမည္။ ေယာက်္ားေရာ၊မိန္းမပါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ပင့္ဖိတ္သည္ကုိလက္ခံရာတြင္ သားတုိ႔သမီးတုိ႔ပင့္ဖိတ္သည္ကုိလက္ခံပါသည္ဟု မေျပာရပါ။“ေမာင္တုိ႔မယ္တုိ႔ပင့္ဖိတ္
သည္ကုိလက္ခံပါသည္” ဟုေျပာရပါသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဤသုိ႔ေျပာရသနည္းဟုအျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ခြန္ဆန္းကုိေမး
ၾကည့္ေသာအခါ သားတုိ႔သမီးတုိ႔ဟုေျပာလွ်င္ ဥပုသ္ေစာင့္သူမ်ားသည္ သံေယာဇဥ္မကုန္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္
ဟု ေျပာျပပါသည္။
အျပန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ဥပုသ္သည္မ်ားကုိပင့္ဖိတ္ရာ၌ လကၤာလုိေရာ ႐ိုး႐ိုးလုိပါတတ္ေအာင္သင္ယူမည္ဟု ဆုံးျဖတ္
လု္ိက္ပါသည္။တေန႔တြင္ ဤတာ၀န္မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္မ်ားဆက္လက္တာ၀န္ယူၾကရမည္ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညက အကလြန္သျဖင့္ ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္အိပ္ၾကရသည္။ လူၾကီးမ်ားက မနက္ျဖန္ေစာေစာထရ
မည္သျဖင့္ ျပန္အိပ္ၾကရန္ ေတာင္းပန္၍ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိပ္ေပ်ာ္ၾကပါသည္။သည္မနက္ေတာင္မွ ခြန္ေဗြလာႏိူး
မွႏုိးပါေတာ့သည္။ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္တြင္ ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္မ်ားသည္တာ၀န္က်
ကာလသားကာလသမီးမ်ားႏွင့္အတူ ထမင္းဟင္းမ်ားကုိ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ သယ္သြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူ
ငယ္အခ်ဳိ႔က ႏုိင္ရာပစၥည္းမ်ားကုိကူညီသယ္ေပးၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ ဦးပဥၥင္းမ်ား
သာမေဏမ်ားကုိ အရင္ဆြမ္းကပ္ပါသည္။ထုိ႔ေနာက္မွဥပုသ္သည္ အမ်ဳိးသားအမ်ဳိးသမီးမ်ားကုိေကၽြးေမြးပါသည္။
ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးေမြးျပီးေသာအခါ ဥပုသ္သည္တေယာက္စီအတြက္ ေဆးလိပ္တလိပ္စီ၊အသင့္ယာထားေသာ ကြမ္းယာတယာစီ
ေ၀ငွၾကပါသည္။ထုိ႔ေနာက္ ဥပုသ္သည္မ်ားေရာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူငယ္မ်ား၊ကေလးမ်ားပါ ဘုန္းေတာ္ၾကီးထံမွ တရားေတာ္
နာယူၾကပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ဆြမ္း၏အက်ဳိး ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။
အျပန္လမ္းတြင္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ဥပုသ္သည္မ်ားႏွင့္ေရာ၍ျပန္လာၾကရာ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္ယွဥ္၍ျပန္လာ
သူအဘုိးတဦးအား“ဘာျပုလုိဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးရတာလဲ” ဟုေမးၾကည့္ပါသည္။
“ေၾသာ္ ဒါက ဒီလုိကြယ့္ လူေလး၊ဥပုသ္သည္ေတြဟာမိမိတုိ႔သားသမီးေတြကုိ သံေယာဇဥ္ျဖတ္ျပီး ေက်ာင္းမွာဥပုသ္ေစာင့္
သူေတြမုိ႔ ပုိအက်ဳိးရွိတယ္္ကြယ့္။ လူၾကီးေတြကုိလဲ ႐ိုေသတတ္မွန္သိေအာင္ေပါ့ကြာ”
ကၽြန္ေတာ္သည္ခုမွသေဘာေပါက္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ျဖားတိမုံးအိမ္တြင္ ကာလသားကာလသမီး
မ်ားကုိအိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား ကူညီသိမ္းဆည္းေပးၾကပါသည္။ ၀ါတြင္းခ်ိန္ခါတြင္ဥပုသ္ဆြမ္းေကၽြးျခင္းသည္ ကုသုိလ္လည္း
ရပါသည္။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ရပါသည္။
သီတင္းကၽြတ္ပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ သီတင္းကၽြတ္ပြဲေတာ္၀ါကၽြတ္ပဲြေတာ္ကို ၀ါတြင္းခ်ိန္ခါ၏ေနာက္ဆုံးပြဲေတာအျဖစ္
ဆင္ႏြဲ႕ၾကျပန္ပါသည္။ ၀ါကၽြတ္ပဲြေတာ္ကုိသီတင္းကၽြတ္လဆန္း ၁၄ ရက္အဖိတ္ေန႔မွ လဆန္း ၁၅ ရက္ေန႔အထိ ႏွစ္ရက္
ၾကာဆင္ႏြဲ႕ၾကပါသည္။ဤႏွစ္ရက္လုံးတြင္ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုရားကုိဆီမီးပူေဇာ္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးက ဤပဲြေတာ္ကုိ“ပြယ္ပန္ေမဗို”(၀ါကၽြတ္ဆီမီးပူေဇာ္ပြဲ)ဟု ေခၚပါသည္။
ယေန႔ အဖိတ္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ကာလသားမ်ားသည္ ၀ါးတုိင္ကေလးမ်ား၊၀ါးျခမ္းရွည္ကေလးမ်ားကုိျပဳလုပ္ၾကပါ
သည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက မီးပုံးမ်ားကုိစကၠဴကပ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားကထုံထိန္းအုိးစည္တီးကာ ကၾကပါ
သည္။ ကာလသမီးမ်ားသည္၀ါးတုိင္ကေလးမ်ားေပၚတြင္ ၀ါးျခမ္းရွည္ ခပ္ပါးပါးကုိ သြယ္တန္းျပီးမီးပုံးမ်ားကုိ ခ်ိတ္ဆြဲလုိက္
ပါသည္။ ညေနေစာင္း၍ ေမွာင္လာေသာအခါ မီးပုံးမ်ားကုိမီးထြန္းညွိျပီးအမ်ဳိးသမီးမ်ား တေယာက္တတိုင္စီကုိင္၍ ရြာဦး
ေစတီသုိ႔သယ္ေဆာင္ၾကပါသည္။မီးပုံးတန္းၾကီးမွာ ေစတီသုိ႔သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ႏွစ္ဖာလုံခန္႔ရွိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေယာက်္ားေလးမ်ားမွာထုံထြန္းအုိးစည္တီးျပီး တေပ်ာ္တပါးကၾကပါသည္။ ေစတီရင္ျပင္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ
မီးပုံးတန္းၾကီးကုိ ေစတီပတ္လည္ ၀ုိင္း၍စုိက္ျပီးေစတီကုိမီးပူေဇာ္ၾကပါသည္။ ေစတီပတ္လည္ရွိအဆင္သင့္ထုိးထားသည့္
စင္ေပၚတြင္ဆီမီးခြက္ ၁၀၀၀ တိတိကုိထြန္းညွိပူေဇာ္ၾကပါသည္။ဆီမီးခြက္စင္၏ေအာက္တြင္လည္း ဖေယာင္းတုိင္၊အေမြႊး
တုိင္၊ပန္းပြင့္မ်ား၊ယာခင္းထြက္ သစ္သီး၀လံမ်ားကုိၾကိဳးျဖင့္ခ်ိတ္ဆြဲျပီးကပ္လွဴၾကပါသည္။ ေစတီရင္ျပင္တြင္မီးေရာင္တထိန္
ထိန္ျဖင့္လွပေနပါသည္။အမ်ဳးိသမီးမ်ား၏ အလွကုိ အမ်ဳိးသားမ်ားကေငးၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကေလးမ်ား
မွာကခုန္ယင္းျဖင့္သာေပ်ာ္ေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ည ၇နာရီ ထုိးပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းအိမ္တုိင္းတြင္မိမိတုိ႔အိမ္ေရွ႕၌
လမ္းစပ္ေဆာက္ထားပါသည္။ ထုိလမ္းစင္ကုိပအုိ၀္းလုိ“ေမာ့ေလာင္း“ဟု ေခၚပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ
အခါ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္၏လွမ္းစင္တြင္ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကုိအေဖကမီးပူေဇာ္ေနပါသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကုိအခ်ဳိ႔က
၀ယ္ယူပူေဇာ္ၾကျပီး အခ်ဳိ႕ကကုိယ္တုိင္ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္းတာရွည္သုံးစြဲ ပူေဇာ္ႏုိင္ေအာင္သစ္သားျဖင့္
အခုိင္အမာျပဳလုပ္ထားၾကပါသည္။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္၏ေအာက္တြင္လည္းသစ္သီး၀လံမ်ားကုိခ်ိတ္ဆြဲလွဴဒါန္းၾက
ပါသည္။သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ တရက္ေန႕လြန္မွသာ သစ္သီး၀လံမ်ားကုိစြန္႔ၾကပါသည္။ အေဖသည္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
ဘုရားရွ္ိခုိးခိုင္းသျဖင့္ဘုရားကုိအာ႐ုံျပဳရွိခုိးလုိက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၏ သီတင္းကၽြတ္ညသည္ လွပေနပါသည္။ ကေလးမ်ား၏အသံမ်ားကလည္း ဆူညံေနပါသည္။ ေပ်ာ္ၾက၍
ျဖစ္ပါသည္။၀ါတြင္းခ်ိန္ခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးသည္ဗုဒၶဘာသာကုိမည္မွ် သက္၀င္ယုံၾကည္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းျပည္ေထာင္စုသားခ်င္းမ်ားသိေစခ်င္လွပါသည္။ ျမင္ေစခ်င္လွပါသည္။ ၀ါတြင္းခ်ိန္ခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ပအုိ၀္းကေလးမ်ားႏွင့္အတူ လာေပ်ာ္ၾကည့္ပါရန္ ျပည္ေထာင္စုသားသူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ဖိတ္ေခၚလုိက္ပါသည္။
(ခ) ငါးခ်ဥ္စားပဲြ
ခြန္လွသည္ မိခင္ နာင္ခမ္းလြန္ႏွင့္အတူ လုံးဟီရြာသုိ႔ အလည္သြားၾကပါသည္။ လုံးဟီရြာသည္သူတုိ႔ရြာႏွင့္ ကုိးမိုင္ေ၀းပါသည္။လုံးဟီရြာတြင္ သူ႔မိခင္၏အေဖ သူတုိ႔၏အဘုိးရွိပါသည္။ ယခုလည္းအဘုိးေနမေကာင္းဟု ၾကားရသ
ျဖင့္ သူ႔မိခင္က သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္သည့္အျပင္ ခရီးအေတာ္ေ၀းသျဖင့္သူတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္
အိမ္မွထမင္းထုပ္ ယူသြားၾကပါသည္။ ႏွစ္နာရီခန္႔ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ စမ္းေခ်ာင္းေလးနားသုိ႔ေရာက္ပါသညါ။ခရီးတ၀က္
ေက်ာ္ေရာက္ျပီျဖစ္သျဖင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္အရ္ိပ္ေကာင္းေသာသစ္ပင္ေအာက္တြင္ နားၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ပါလာ
ေသာထမင္းထုပ္ကုိေျဖ၍စားၾကပါသည္။
လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔ရ၍လားမေျပာတတ္ပါ။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္လုံး ထမင္းျမိန္
ၾကပါသည္။ထမင္းစားျပီးေတာ့ခြန္လွမိခင္သည္ စမ္းေခ်ာင္းသုိ႔ဆင္း၍သူ႔အတြက္ေရခပ္ေပးပါသည္။ တသြင္သြင္စီးေနေသာ
စမ္းေခ်ာင္းေရသည္ၾကည္လွပါသည္။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ ခြန္လွမိခင္သည္ကြမ္းအစ္ထုတ္၍ကြမ္းစားပါသည္။ ခြန္လွတုိ႔
ပအုိ၀္းလူမ်ဳးိသည္ အမ်ဳိးသားေရာအမ်ဳိးသမီးပါ လူတုိင္းလုိလုိကြမ္းစားၾကပါသည္။ လူတုိင္းလုိလုိေဆးလိပ္ေသာက္ၾကပါ
သည္ ။
ခြန္လွတုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးသည္သနပ္ဖက္ကုိစုိက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္၇သူမ်ားျဖစ္ပါလ်က္ ႏွင့္ ေဆးလိပ္ကုိ
ေစ်းၾကီးေပး၍၀ယ္ေသာက္ၾကရပါသည္။ ကြမ္းတယာညက္ေသာအခါ မိခင္က ခရီးဆက္ရန္ ေျပာပါသည္။ ထမင္းစားျပီး
စမုိ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလွ်ာက္ၾကပါသည္။ တနာရီေက်ာ္ခန္႔ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ အဘုိးတုိ႔ေနသည့္ရြာ
သုိ႔ေရာက္ပါသည္။ အဘုိးတုိ႔ရြာသည္ ေတာင္ေစာင္းတြင္တည္ထားေသာရြာျဖစ္ပါသည္။ အိမ္ပတ္လည္တြင္ သနပ္ဖက္ပင္
မ်ားအုပ္ဆုိင္းေနပါသည္။ခြန္လွတုိ႔သားအမိ ရြာထဲသုိ႔၀င္သည္ႏွင့္ ထုိရြာမွလူမ်ားကႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ ရြာထဲတြင္
ကစားေနၾကေသာကေလးမ်ားက ခြန္လွကုိမသိၾကသျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ခြန္လွသည္အဘုိးရြာသုိ႔ သည္တ
ေခါက္ပါဆုိလွ်င္ သုံးခါေရာက္ဖူးပါျပီ။ အဘုိး၏ေျမးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ခြန္ေဖႏွင့္ခြန္ေငြ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္မွာ
အိမ္တြင္မရွိၾကပါ။
အတန္ၾကာနားျပီးေသာအခါ သူတုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ေရထြက္သုိ႔သြား၍ ေရခ်ဳိးၾကပါသည္။ ညေနခင္းမုိ႔ ေရခ်ဳိးသူမ်ား
လွပါသည္။ ခြန္လွတုိ႔ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးတုိ႔သည္ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ ေခၽြးထြက္ေအာင္အလုပ္လုပ္ၾကသျဖင့္ ညေနခင္းတြင္ေရခ်ဳိး
ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ေရမိုးခ်ဳိးျပီးမွ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကပါသည္။ ခြန္လွတုိ႔သားအမိလည္းေရခ်ဳိးျပီးျပန္လာၾကပါသည္။
“ေရခ်ဳိးလု္ိက္ေတာ့ ေနခင္းကေညာင္းညာတာေတြ သက္သာသြားတယ္”
“သားေလးသိပ္ေညာင္းေနလား” “မေညာင္းပါဘူး အေမ” သားအမိႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေျပာျဖင့္ျပန္လာခဲ႔ၾကပါသည္။
ထမင္းစားျပီးကတည္းက ခြန္လွသည္ ခြန္ေဖ၊ခြန္ေငြတုိ႔ႏွင့္စကားေျပာေနၾကပါသည္။ ခြန္လွတုိ႔၏အဘုိး ျဖားအိႏာၱ
သည္ “ဖေရာင္တဖူ” (ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းျခင္း)သြားေနပါသည္။ ည ၈နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။
“ငါေျမးတုိ႔က မအိမ္ၾကေသးပဲကုိး”
ခြန္လွတုိ႔အဘုိးသည္ သူ႔ေျမးေလးေတြ စကားေျပာေနၾကသည္ကုိၾကည့္ျပီးေျပာလုိက္ပါသည္။
“ ဘယ္သူ႔ဖေရာင္တဖူလဲ အေဖ”
ခြန္လွ၏မိခင္က ေမးလုိက္ပါသည္။
“ အေဖ့အိမ္နဲ႔ ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က ဆင္ဖာဖုိးသား ခြန္ထြန္းဖေရာင္တဖူေေလ။ သူတုိ႔က တုိ႔နဲ႔ေဆြမ်ဳိးေတြကုိး။
ပုိမူ(သမီး)လဲ သူတုိ႔မဂၤလာပြဲျပီးမွျပန္ေပါ့”
“ရပါတယ္အေဖ၊အလုပ္လဲအားေနပ္တယ္”
ထို႔ေနာက္ ခြန္လွတို႔သားအမိသည္အဘုိးကုိကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ အဘုိးေပးလုိက္သည့္ဆုမ်ားမွာစုံေနပါသည္။
အဘုိးကုိကန္ေတာ့ျပီးေသာအခါ ခြန္လွသည္ခြန္ေဖ၊ခြန္ေငြတုိ႔ႏွင့္စကားေျပာေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းအေၾကာင္း၊ေဘာလုံး
အေၾကာင္း၊ဆရာအေၾကာင္းစုံေနါသည္။အဘုိးမွာမူ မိခင္ႏွင့္ျခံအေၾကာင္း၊ရြာအေၾကာင္း၊စား၀တ္ေနေရးအေၾကာင္းတုိ႔ကုိ
ေျပာဆုိေနပါသည္။ ခြန္လွသည္ ခြန္ေဖ၊ခြန္ေငြတုိ႔ႏွင့္စကားေျပာယင္းအိပ္ငွိက္ေနပါသည္။
“ငါေျမးခြန္လွ အိပ္ခ်င္ေနျပီကြ။ ကဲငါ့ေျမးတုိ႔ အိပ္ၾကေတာ့။ မနက္ျဖန္က်မွ ဆက္ေျပာၾက။ခြန္လွက မျပန္ေသးဘူး။သူတုိ႔
သားအမိ ခြန္ထြန္းမဂၤလာေဆာင္ပဲြျပီးမွ ျပန္ၾကမွာ။ ကဲ အိပ္ၾကေတာ့”
ခြန္လွတို႔သုံးေယာက္သည္ အတူအိပ္ၾကပါသည္။။ ခြန္လွသည္ ခရီးပန္းလာသျဖင့္ ေခါင္းခ်သည္ႏွင့္ခ်က္ခ်င္းပင္အိပ္
ေပ်ာ္သြားပါသည္။
ခြန္လွသည္အိပ္ရာမွ အေစာၾကီးထပါသည္။ သူထျပီးမွ ခြန္ေဖ၊ႏွင့္ခြန္ေငြတုိ႔ညီအစ္ကုိထၾကပါသည္။ လူစုံထျပီးေသာအခါ
မနက္စာစားၾကပါသည္။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ၾကပါသည္။ထုိ႔ေနာက္ခြန္လွသည္ သူအဘုိး၊သူ႔မိခင္ႏွင့္
အတူမဂၤလာပဲြက်င္းပမည့္ သတုိ႔သမီးအိမ္သုိ႔သြားၾကပါသည္။ သူတုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ကန္ေတာ့ပြဲျပင္ေနၾကသည္ကုိ
ေတြရပါသည္။ “ဒါက ဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ အဘုိးရဲ႕”
ခြန္လွက သူ႔အဘိုးကုိစပ္စုလုိက္ပါသည္။
“ကန္ေတာ့ပြဲေလ ငါ့ေျမးရဲ႕၊မဂၤလာေဆာင္ျပီဆုိယင္ ကန္ေတာ့ပဲြသုံးပဲြျပင္ရတယ္။တပဲြက သက္ဆုိင္ရာႏွစ္ဘက္မိဘကုိ
ကန္ေတာ့ဖုိ႔၊တပဲြက“ခုိဗန္တန္”ေခၚကာလသားေခါင္းေဆာင္ကုိကန္ေတာ့ဖုိ႔။ တပဲြကမဂၤလာေဆာင္ပြဲကုိလာၾကမယ့္ ဧည့္
ပရိသတ္ေတြကုိကန္ေတာ့ဖုိ႔ပဲ”
“ကန္ေတာ့ပြဲကုိအရမ္းျပင္လုိ႔မရဘူးကြ။ ရြာထဲမွာအသက္ၾကီးတဲ႔ ငယ္လင္ငယ္္မယားေတြက ျပင္ေပးရတယ္။ကန္ေတာ့
ပြဲအျပင္အိပ္ရာရယ္ ေငြဖလားထဲမွာေရႊရည္၊ေငြရည္စိမ္တာေတြေရာ လုပ္ေပးရတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကေတာ့ ထမင္း
ဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေပါ့ကြာ”
“ ငါ့ေျမးေလးခြန္လွမွတ္ထားေပါ့။ ေနာင္မင္းတုိ႔လူၾကီးျဖစ္လာလုိ႔သည့္ျပင္လူမ်ဳိးေတြကေမးယင္ ေျပာျပႏုိင္ေအာင္”
“ဟုတ္ကဲ႔ အဘုိး”
“ဒီေျမးအဘုိး ဘာေတြေျပာေနၾကတာတုန္း”
ခြန္လွႏွင့္သ႔ူအဘုိးတုိ႔စကားေျပာေနသည္ကုိအျခားအဘုိးၾကီးတဦးကေမးလုိက္ပါသည္။
“ေၾသာ္ ငါ့ေျမးေလးက ဒါေတြဘာလုပ္ဖုိ႔လဲ ေမးေနလုိ႔ကြာ”
“ေအး ေအး ခုေခတ္ကေလးေတြတယ္စပ္စုတတ္တာကုိး။ေျပာျပလုိက္ေပါ့ကြာ”
အဘုိးၾကီးသည္ ခြန္လွတုိ႔အဘုိးကုိျပန္ေျပာေနပါသည္။
ကန္ေတာ့ပဲြျပီးေသာအခါ အိမ္ေရွ႕တြင္ထားပါသည္။ ခြန္လွသည္ျပင္ျပီးသားကန္ေတာ့ပြဲကုိၾကည့္ေနပါသည္။
“ေဟာ ကန္ေတာ့ပဲြမွာငါးခ်ဥ္ထုပ္ ႏွစ္ထုပ္၊လုံးေရစုံတဲ႔ ငွက္ေပ်ာ ႏွစ္ဖီး၊လက္ဖက္စုိ ႏွစ္ထုပ္၊ကြမ္းစားေဆးက
ႏွစ္ထုပ္ပါတယ္ေတြ႕လား”
“ဘာျပဳလုိ႔ႏွစ္ထုပ္စီထည့္တာလဲအဘုိး”
“ႏွစ္ထုပ္စီ “စုံ”ထည့္တာက သတုိ႔သား သတုိ႔သမီး အိမ္ေထာင္ျမဲေအာင္လုိ႔”
“တျခားဟာေတြတည့္လုိ႔မရဘူးလား”
ပရိသတ္ကုိရည္စူးျပီးေတာ့ ျပင္တဲ႔ကန္ေတာ့ပဲြမွာေတာ့ေဆးလ္ိပ္၊မီးျခစ္၊သၾကား၊ၾကံသကာ၊ႏို႔ဆီ၊မုန္႔ေတြ
ထည့္ႏုိင္တယ္။ ခြန္လွသည္သူ၏အဘုိးေျပာျပေနသည္မ်ားကုိေသေသခ်ာခ်ာမွတ္သားေနပါသည္။ ထုိေန႔တြင္
ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္ေန႔လယ္စာစားျပီးမွျပန္ၾကပါသည္။
သည္ေန႔သည္ မဂၤလာပဲြေန႔မုိ႔ ခြန္လွ၏အဘုိးႏွင့္ သူ႔မိခင္တုိ႔သည္ မဂၤလာပဲြသုိ႔အေစာၾကီးသြားၾကပါသည္။
ခြန္ေဖႏွင့္ခြန္ေငြတုိ႔မွာအိမ္တြင္ေနရစ္ၾကရပါသည္။ ခြန္လွတုိ႔ ေရာက္သြားေသာ္လည္းမဂၤလာပြဲ မစေသးပါ။ထုိအခုိက္လူ
ႏွစ္ေယာက္ကန္ေတာ့ပြဲတပဲြႏွင့္တက္လာၾကပါသည္။
“ ဒါဘာလုပ္တာလဲအဘုိး”
“ေၾသာ္ ခုမွ ကားလသားေခါင္းေဆာင္ဆီက ျပန္လာတာ။ ကာလသားေခါင္းေဆာင္က လက္ဖက္ထုပ္၊ငါးခ်ဥ္ထုပ္၊
ကုိေျဖေပးရတယ္။ အခမ္းအနားစတင္တဲ႔ သေဘာေပါ့ကြာ”
မၾကာပါ၊ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ေရာက္လာပါသည္။ “ေအး ကာလသားေခါင္းေဆာင္ေရာက္လာျပီ။
အခမ္းအနားစေတာ့မွာပဲ။ သူမေရာက္မခ်င္းအခမ္းအနားမစရဘူး”
အဘုိးသည္ခြန္လွကုိစိတ္ရွည္စြာ ရွင္းျပေနပါသည္။ မဂၤလာပဲြ စျပီမုိ႔မေန႔က ကန္ေတာ့ပဲြျပင္ေပးသည့္ ငယ္လင္ ငယ္မယား
ႏွစ္ေယာက္က ငွက္ေပ်ာသီးကုိအခြံႏြာေပးပါသည္။ ေဆး၊ငါးခ်ဥ္ထုတ္၊လက္ဖက္ထုပ္ကုိလည္းေျဖေပးပါသည္။ သူတုိ႔အား
ပုိက္ဆံအခ်ဳိ႕ေပးသည္ကုိလည္းေတြ႔ရပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ငါးခ်ဥ္ထုပ္ လက္ဖက္ထုပ္ေျဖသူသည္ ငွက္ေပ်ာသီး တလုံး၊
ငါးခ်ဥ္အခ်ဳိ႔၊လက္ဖက္အခ်ဳိ႕ျဖင့္အိမ္ကုိပသေနပါသည္။
ခြန္လွအဘုိးက ခြန္လွအား…. “အဲဒါက သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ဟာ အၾကင္လင္မယားအျဖစ္ ေရာက္ျပီဆုိတာ
အိမ္ေစာင့္နတ္ကုိပသတာပဲ”
ခြန္လ်သည္ သူမျမင္ဖူးသည္မ်ားျဖစ္ေနသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာေလ့လာေနပါသည္။သူ႔အဘုိးျဖားအိႏာၱကလည္း
သူ႔ေျမးကုိေျပာျပေနပါသည္။
မိဘစုံလင္သူ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ သတုိ႔သားႏွင့္သတုိ႔သမီးကုိလက္ထပ္ေပးပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူၾကီးတဦးကသတုိ႔သားသတုိ႔သမီးတုိ႔သည္ ဇနီးေမာင္ႏွံအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း မဂၤလာၾသဘာစာ ရြတ္ဖတ္ေပးပါသည္။
သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔သည္ ပအုိ၀္၀တ္စုံအနက္ကုိ ကုိယ္စီ၀တ္ထားသည္မို႔ က်က္သေရရွိလွပါသည္။ဘိသိက္သြန္းျပီး
ေသာအခါ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔သည္ ပရိသတ္ေရွ႔တြင္ မိမိတုိ႔သည္ တဦးကုိတဦးခုိင္ခိုင္ျမဲျမဲသစၥာရွိရွိေပါင္းသင္း
ပါမည္ဟု မဂၤလာ မဂၤလာပရိသတ္ေရွ႕တြင္အျပန္အလွန္ ထမင္းခြံ႔ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သတုိ႔သား သတုိ႕သမီးတုိ႔၏
မိဘမ်ားႏွင့္လူၾကီးမ်ားကုိကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ ခြန္လွသည္မိမိတုိ႔ ပအုိ၀္းထုံးစံဓေလ့ကုိၾကည့္႐ႈမွတ္သားေနမိပါသည္။
ပထမဆုံး ႏွစ္ဘက္မိဘမ်ားက လက္ဖဲြ႕ခ်ည္မွ် စြပ္ေပးပါသည္။ ပအုိ၀္းလုိ“ ခင္းစူ” (လက္ဖဲြ႕ခ်ည္မွ်စြပ္သည္)
ဟုေခၚပါသည္။ “လခြင္” (အခြင့္ရသည္)ဟုလည္း ေခၚပါသည္။သတုိ႔သားသတုိ႔သမီး မိဘတု္ိ႔သည္ ေရထည့္ထားေသာ
ေငြဖလားႏွစ္လုံးထဲသုိ႔ မိဘတဦးက ေရႊအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ေငြအခ်ဳိ႕ကုိထည့္၏ ထုိ႔ေနာက္ ထုိေရကုိ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔အား
အနည္းငယ္စီေသာက္ေစပါသည္။ “ ကြရြပ္ထီ-ခမ္ထီ”(ေရႊရည္ေငြရည္ေသာက္သည္)ဟု ေခၚေၾကာင္းျဖင့္ ခြန္လွ၏အဘိုး
ကေျပာျပပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လာေရာက္ၾကေသာဧည့္ပရိသတ္မ်ားက လက္ဖဲ႔ြခ်ည္မွ် စြပ္ေပးၾကပါသည္။ ရာသက္ပန္
ေပါင္းရပါေစ၊သားသမီးရတနာ ထြန္းကားပါေစဟု ဆုေတာင္းေပးသည္ကုိ ခြန္လွၾကားေနရပါသည္။ လက္ဖဲြ႕ခ်ည္မွ်
စြပ္ျပီးေသာအခါ ဖလားတလုံးထဲတြင္ ေငြအေၾကြကုိထည့္ျပီး အျခားဖလားတလုံးထဲတြင္ ေငြစကၠဴကုိထည့္ပါသည္။
လက္ဖဲြ႕ေငြမ်ားကုိ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔က ရေၾကာင္းျဖင့္ ခြန္လွ၏အဘုိးျဖားအိႏာၱကေျပာျပပါသည္။
လက္ဖဲြ႕ခ်ည္မွ်စြပ္ျပီးေသာအခါ ခြန္လွတုိ႔ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္အျခားလူၾကီးေလးေယာက္ႏွင့္အတူထမင္းစားၾကပါသည္။
“အင္းဒီေခတ္မွာေတာ့ ထမင္းေကၽြးၾကတယ္။ တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ငါးခ်ည္သုပ္ေကၽြးတယ္ကြ။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ တုိ႔လက္ထပ္ပြဲကုိ“ငါးခ်ဥ္စားပြဲ”လုိ႔ေခၚတာ”
ခြန္လွတုိ႔ႏွင့္ထမင္းအတူစားေသာအဘုိးၾကီးတဦးကခြန္လွတုိ႔ထမင္း၀ုိင္းမွ လူၾကီးမ်ားအားေျပာေနပါသည္။
“ေခတ္ေျပာင္းလာျပီကုိးကြ” ဟုအျခားလူၾကီးတဦးက ေထာက္ခံပါသည္။ ထမင္းစားျပီးေသာအခါ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္
ၾကပါသည္။ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ျပီးေသာအခါ ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္သည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ျပန္လာၾကပါသည္။
“မဂၤလာပြဲ ျပီးျပီေပါ့ေနာ္ အဘုိး”
အျပန္လမ္းတြင္ခြန္လွက သူ႔အဘုိးကုိေမးလုိက္ပါသည္။ “ျပီးျပီလုိ႔ မဆိုႏုိင္ေသးဘူးကြ။ ခဲဖုိးေပးရဦးမယ္။ အိမ္ေထာင္သစ္
ႏွစ္ရက္သုံးရက္အတြင္းမွာ သတုိ႔သား သတုိ႔သမီးတုိ႔ဟာ သက္ဆုိင္ရာေဆြမ်ဳိးမိဘကုိ ကန္ေတာ့ရတယ္။ သူတုိ႔သြားမယ့္
လမ္းတေလွ်ာက္မွာကေလးေရာလူၾကီးေတြပါ ခဲဖုိးေတာင္းၾကတယ္။ ပင္လုံအေနာက္ဘက္ က်န္းစန္းေတာင္ ေဒသမွာဆုိ
ယင္ကာလသားေတြခဲဖုိး အရမ္းေတာင္းၾကတယ္။ ယခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။ တခ်ဳိ႔ခဲဖုိးေတြအမ်ားၾကီးေပးရလုိ႔ေၾကြးေတာင္
တင္ၾကတယ္။မိဘေတြကလဲ သားေယာက်္ားေမြးမွာကုိေတာင္ ေၾကာက္ၾကတယ္။ခုေတာ့ဒီဓေလ့က မေကာင္းလုိ႔ဖ်က္
လုိက္ၾကျပီ”
ခြန္လွသည္အဘုိး၏စကားကုိနားေထာင္ယင္းျပန္လာပါသည္။ “အိမ္ေထာင္ျပုတယ္ဆုိတာ မလြယ္ဘူး ငါ့ေျမးရဲ႔။
လက္ထပ္ျပီးစမွာေတာ့ တဘက္ဘက္ မိဘအိမ္မွာေနရတာေပါ့။ ေနာက္ခြဲေနႏုိင္ေလာက္တဲ႔အခါ ခြဲေနရတယ္”
ခြန္လွတုိ႔ေျမးအဘုိးႏွစ္ေယာက္စကားေျပာယင္းအိမ္ကုိေရာက္လာၾကပါသည္။သူ႔မိခင္ နာင္ခမ္းလြန္မွာအိမ္သုိ႔ေရာက္ႏွင့္
ေနပါသည္။ ခဏနားျပီးေနာက္ အိမ္ေအာက္တြင္ ကစားေနၾကေသာခြန္ေဖ၊ခြန္ေငြတုိ႔ကုိႏႈတ္ဆက္ကာ သားအမိႏွစ္
ေယာက္မိမိတုိ႔ရြာကုိျပန္လာၾကပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီတေခါက္အဘုိးကုိသြားကန္ေတာ့တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းေတြရဲ႕ငါးခ်ဥ္စားပဲြလုိ႔ေခၚတဲ႔
ပအုိ၀္းမဂၤလာေဆာင္အေၾကာင္းမ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕သိရတာ သိပ္၀မ္းသာတာပဲအေမ”
“ေအး မွတ္ထားေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ေျပာျပရတာေပါ့”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေျပာျပပါမည္။ အျခားျပည္ေထာင္စုသား
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါမည္။
(ဂ) ပြယ္ကထင္
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာခြန္ေက်ာ္ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ေတာင္ငူခရိုင္ ဇရပ္ၾကီးေက်းရြာတြင္ေနထုိင္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ဘုိးဘြားတုိ႔က မိမိတုိ႔သည္သထုံမွ ေျပာင္းေရႊ႕လာၾကသူမ်ားဟု ယူဆၾကပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ရြာရွိ အပုိင္းေလးပုိင္းကုိသထုံတြင္ရွိေသာအမည္မ်ားျဖင့္ေခၚပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၏အပုိင္းေလးပုိင္းမွာက်ဳံပါပိုင္း၊
တံတားဦးပုိင္း၊ေနာင္ကုလားပုိင္းႏွင့္ေအာက္က်င္းပုိင္း ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ကတံတားဦးပုိင္းတြင္ေနထိုင္ပါသည္။
တန္ေဆာင္မုန္းလသုိ႔ေရာက္လာပါျပီ။တန္ေဆာင္မုန္းလ ေရာက္လွ်င္ျမန္မာတုိ႔ကဲ႔သုိ႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေဒသတြင္
“ပြယ္ကထင္” (ကထိန္ပြဲ)ကုိ က်င္းပၾကပါသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကသည့္ညီအစ္ကုိ ပအုိ၀္းမ်ားလည္း က်င္းပ
ၾကသည္ဟု သိရပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေလာက္ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မက်င္းပၾကဟု ရွမ္းျပည္ကုိေရာက္ဖူးသည့္
ကၽြန္ေတာ့္ဖာ(အေဖ)က ေျပာျပပါသည္။နတ္ရြာတြင္ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၈ ရက္ေန႔၌ ပြယ္ကထင္လုပ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇရပ္ၾကီးေက်းရြာတြင္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ေရာက္မွာသာ က်င္းပၾကပါသည္။
“ေဟ့ ခြန္ဘ၊ တုိ႔ရြာ တန္ေဆာင္တုိင္ပဲြ နီးလာျပီကြ။ ဒီေန႔တုိ႔တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲလုပ္ဖုိ႔ လုိတဲ႔၀ါးေတြ၊ႏွီးေတြ သြားရွာရ
ေအာင္။
ခြန္ျမ၊ခြန္ေမာင္ႏွင့္သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးေခၚျပီးမနက္ျဖန္ငါ့အိမ္ေစာေစာလာခဲ႔။ ေစာေစာသြားေတာ့သိပ္မပင္
ပန္းဘူးေပါ့” “ဟုတ္ကဲ႔၊ ခြန္ေသာင္း”
ခြန္ေသာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၏ “ခြန္ဗန္္တန္”(ကာလသားေခါင္းေဆာင္)ျဖစ္ပါသည္။ ခြန္ေသာင္းက ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိ
ခြန္ဘတုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေခၚျပီးမနက္ျဖန္ေစာေစာ သူ႔အိမ္ကုိလာခဲ႔ဖုိ႔ေျပာပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္ပဲြ
နီးလာပါျပီ။ ခုိဗန္တန္(ကာလသားေခါင္းေဆာင္)ဦးေဆာင္၍ တန္ေဆာင္တုိင္မီးပေဒသကုိ ျပဳလုပ္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ဇရပ္ၾကီးရြာေန ပအုိ၀္းတုိ႔က “တလြဴမြဴး”(အလွဴပင္) ဟုေခၚပါသည္။ တလြဴမြဴး(အလွဴပင္)ေခၚတန္ေဆာင္တုိင္မလုပ္ခင္
ပုံၾကမ္းကုိအရင္ေရးဆြဲပါသည္။
၏ပုံၾကမ္းကုိ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ခြန္ေသာင္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိခြန္ဘတုိ႔လြန္ခဲ႔ေသာ
ညကေရးဆြဲျပီး ျဖစ္ပါသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္ေခၚ“တလြဴမြဴး” လုပ္ရာတြင္ တပုိင္းႏွင့္တပုိင္း မတူညီေစရပါ။ ဥပမာ
က်ဳံပါပုိင္းက ခါးေသး၍ ရင္ခ်ီေသာပုံကုိလုပ္လွ်င္ တံတားဦးပုိင္းမွာအထက္မွေန၍ ေအာက္သုိ႔အဆင့္ဆင့္ၾကီးသည့္ပုံမ်ဳိးကုိ
ျပဳလုပ္ရပါသည္။ ယခုလည္းကၽြန္ေတာ္တုိ႔တံတားဦးပုိင္းမွာအထက္မွေန၍ေအာက္သုိ႔အဆင့္ဆင့္ၾကီးသြားသည့္ပုံမ်ဳိးကုိျပဳ
လုပ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိခြန္ဘႏွင့္သူငယ္ခ်င္းတစုတုိ႔သည္၀ါးလုံးၾကီးမ်ားကုိထမ္းလာေနၾကပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလး
မ်ားကုိလုိက္ခြင့္မေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူပ်ဳိျဖစ္လာလွ်င္ေတာ့လုပ္ရပါမည္။ထုိအခါက်လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အလွည့္ျဖစ္ပါ
သည္။ တန္ေဆာင္တုိင္ကုိ ကာလသားေခါင္းေဆာင္ ခြန္ေသာင္းအိမ္မွာ လုပ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလး
တသုိက္သည္ ကာလသားေခါင္းေဆာင္အိမ္သုိ႔ လုိက္သြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးတသုိက္သည္ လူၾကီးမ်ား
လုပ္သည္ကုိထုိင္ၾကည့္ေနၾကပါသည္။
ခြန္ေသာင္းက လုိအပ္သလို ညြန္ျပေျပဆုိေနပါသည္။ ၀ါးခြဲသူခဲြပါသည္။ ႏွီးျဖာသူျဖာပါသည္။ တု္ိင္လုပ္မည့္ ၀ါးပုိးၾကီး
တလုံးကုိကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိ ခြန္ဘက အေခ်ာသတ္ေနပါသည္။
“ ဒီ၀ါးပုိးၾကီးက တုိ႔ေတြကစားတဲ႔အခါ က်ဳိးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ” ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိခြန္ဘက ၀ါးပုိးမ်က္ကုိသတ္ယင္း
သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိေျပာေနပါသည္။ အျခားသူမ်ားက စကၠဴကတ္မ်ားကုိေရာင္စုံျခယ္ေနၾကပါသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္ကုိ
ျခယ္ရန္ဆုံဖြားမ်ား၊ၾကာဖူးမ်ား၊ပန္းပြင့္မ်ားျပဳလုပ္သူက လုပ္ေနၾကပါသည္။
“ေတာ္႐ုံတန္႐ုံေခ်ာယင္ ေတာ္ပါျပီခြန္ဘ။ တုိ႔အလယ္အူတုိင္ကုိလုပ္ရေအာင္”
ခိုဗန္တန္(ကာလသားေခါင္းေဆာင္)ခြန္ေသာင္းကေျပာပါသည္။ထုိ႔ေနာက္ အေတာင့္ဆုံး၀ါးမ်ားကုိ ေရြးျပီး အလယ္အူတုိင္
ကုိ ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ အလယ္အူတုိင္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွည္ပါလား။ အလယ္အူတိုင္ျပဳလုပ္ျပီးေသာအခါ တန္ေဆာင္တုိင္
ျဖစ္ေအာင္ အလွဆင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးမ်ားလည္း၀ိုင္း၀န္းဆင္ေပးၾကပါသည္။အမ်ဳိးသမီးကလည္း အျခား
လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကုိ ကူလုပ္ေပးၾကပါသည္။
“ေဟ့ ေဟ့ ကေလးေတြေနာက္ဆုတ္ၾက၊တန္ေဆာင္တုိင္ကုိထူမယ္။ေနာက္ဆုတ္၊ေနာက္ဆုတ္”
ခိုဗန္တန္(ကာလသားေခါင္းေဆာင္)ခြန္ေသာင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားကုိ ေနာက္ဆုတ္ခုိင္းေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
လည္းေနာက္ဆုတ္ၾကပါသည္။ထုိ႔ေနာက္ ခြန္ေသာင္းတုိ႔ ကာလသား ၂၅ ေယာက္ခန္႔သည္ တန္ေဆာင္တုိင္ကုိ ထူရန္
အတြက္ေအာက္ေျခတုိင္ေပၚသုိ႔တက္ၾကပါသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္ကုိထိပ္ကုိလည္းၾကိဳးျဖင့္ဆုိင္းထားပါသည္။ မၾကာခင္မွာ
ပင္ တန္ေဆာင္တုိင္သည္လ်င္ျမန္စြာေထာင္တက္လာပါသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္မလဲေအာင္ ေအာက္ေျခကုိလည္း ၾကိဳးမ်ားျဖင့္သုိင္းခ်ည္ထားရပါသည္။ အုိးစည္ဗုံေမာင္းထီးေပးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ား ကၾကပါသည္။ လူပ်ဳိမ်ားကုိ
အားေပးသည့္အေနျဖင့္အမ်ဳိးသမီးမ်ားလည္း ကၾကပါသည္။ တေဟး ေဟး တဟားဟားျဖင့္ ဆူညံေနပါေတာ့သည္။
တန္ေဆာင္တုိင္ ထူျပီးျပီျဖစ္သျဖင့္ လူၾကီးမ်ားလည္းပေဒသပင္ သီးရန္အတြက္ ထီး၊ဖိနပ္၊အုိး၊ခြက္၊ ေရပုံး၊စသည္
မ်ားကုိလာခ်ိတ္ဆြဲၾကပါသည္။ လူပ်ဳိကာလသားမ်ားက ျမဲေအာင္ခ်ိတ္ေပးၾကပါသည္။ ဤအလွဴပစၥည္းမ်ားကုိ သံဃေတာ္မ်ားအား လွဴဒါန္းရန္ျဖစ္ပါသည္။ ပေဒသပင္သီးသည့္အခါ လွသည္ထက္ပုိလွလာပါသည္။ ညတြင္ တန္ေဆာင္
တိုင္ထိပ္ဖ်ားကုိမီးပုံးမ်ားသြယ္တန္းထြန္းညွိထားသျဖင့္ အလြန္လွပါသည္။
သည္ေန႔သည္ လျပည့္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္နံနက္စာစားျပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္း၀တ္စုံအနက္ကုိ ၀တ္ပါ
သည္။ကၽြန္ေတာ့္ေ၀မူး(အစ္မ) နာင္တြံကလညး္သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္တီးတုိးတီးတုိးျဖင့္ေျပာေနၾကပါသည္။ သူတုိ႔အမူ
အရာကုိၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေနၾကပုံရပါသည္။ သူတုိ႔လည္း အလွဆုံးျပင္ၾကမည္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဖာ(အေဖ) ႏွင့္မြိဳး
(အေမ)တုိ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိၾကည့္ျပီးျပဳံးေနၾကပါသည္။
ညေန ၂ နာရီတြင္ ကာလသား ကာလသမီးတုိ႔သည္ ဘုရားကုိသြားရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။ အနီးအနား
ပတ္၀န္းက်င္မွလူမ်ားလည္းလာၾကည့္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၏အပုိင္းေလးပုိင္းမွ ၾကာသကၤန္းမ်ားကုိအမ်ဳိးသမီးမ်ား
အားေရွ႕မွကုိင္ေဆာင္သြားေစပါသည္။ ၾကာသကၤန္းကုိကုိင္ေဆာင္သူမ်ားသည္ ကန္ေတာ့ပဲြေနာက္မွလုိက္ရပါသည္။
ၾကာသကၤန္းေနာင္တြင္ ကာလသား ေလးငါးဆယ္က တန္ေဆာင္တုိင္ကုိ ခ်ီ၍လုိက္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားက
ဘာမွ်မကုိင္ၾကရပါ။ တန္ေဆာင္တုိင္ေနာက္တြင္ပါသည္။အတီးအမႈတ္အဖဲြ႕ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားေရာလုိက္ၾကပ
သည္။ လူၾကီးမ်ား ကသလုိကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္းကၾကပါသည္။ ေနာင္ကုလားပုိင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္မွေျဗာတီးျပီး
လုု္ိက္ပါသည္။ အုိးစည္ဗုံေမာင္းသံ၊ညာသံ မ်ားျဖင့္ဆူညံေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားသာမက လူၾကီးမ်ားပင္
ေပ်ာေနၾကပါသည္။
သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ဆီတြင္ ျပဳလုပ္ေသာပြဲလမ္းသဘင္မ်ားတြင္ ကၽြဲ႐ုပ္မ်ားပါရဲ႕လား။ခုကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပြယ္ကထင္
(တန္ေဆာင္တုိင္ပြဲ)တြင္ကၽြဲ႐ုပ္ႏွစ္ေကာင္ပါပါသည္။ “ေအာင္ဘာေလကၽြဲ” ႏွင့္ “၀ုိက္ၾကီးကၽြဲ” ဟု နာမည္ေပးထားပါသည္။
ကၽြဲ႐ုပ္တေကာင္တြင္ လူႏွစ္ေယာက္၀င္ေနရပါသည္။ ၾကည့္သူမ်ားက ေရွ႕တြင္ဆီးၾကိဳ၍ ၾကည့္တတ္သျဖင့္ လမ္းပိတ္ေန
တတ္ပါသည္။ ထုိအခါ ကၽြဲ႐ုိင္းက လူၾကားထဲသုိ႔တုိး၀င္ရပါသည္။ လမ္းမရွင္းေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လမ္းက်ယ္မွလည္းတန္
ေဆာင္တုိင္ကုိသယ္ရန္ လြယ္မည္ျဖစ္ပါသည္။ တန္ေဆာင္တုိင္မွာအလြန္ျမင့္သျဖင့္ လူေလးငါးဆယ္ခန္႔မွာ ညီညီညာညာ
ခ်ီမပါသည္။တန္ေဆာင္တုိင္ကုိခ်ီမရာတြင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လွည့္ပတ္ျပီးခ်ီမၾကပါသည္။
ဤသုိ႔လွည့္ပတ္ျပီးေဆာင့္ကာခ်ီမၾကျခင္းမွာ မည္သူ႔အပုိင္းတန္ေဆာင္တုိင္က ကစားခံေၾကာင္း၊ဘယ္လုိေဆာင့္ခ်ီ
၍မွ် မက်ဳိးေၾကာင္းျပလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တပုိင္းႏွင့္တပိုင္း သူသာေၾကာင္းငါသာေၾကာင္း ပအုိ၀္းဘာသာျဖင့္ စာခ်ဳိးၾကပါ
သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကေလးမ်ားကလည္း ကုိယ့္အပုိင္းႏွင့္ကုိယ္လုိက္၍ ညာသံေပးၾကပါသည္။ ဤသုိ႔စၾကေသာ္လည္း
ရန္ျဖစ္ၾကျခင္းမရွိပါ။ လူၾကီးမ်ားကလည္းအလြန္အကၽြံမျဖစ္ေအာင္လု္ိက္ထိန္းေပးၾကပါသည္။
ေျပာယင္းဆုိယင္း က်ဳံပါပုိင္းက တလြဴမြဴး(တန္ေဆာင္တုိင္)ကုိင္းညြတ္သြားပါသည္။ အလယ္အူတုိင္မခုိင္၍ျဖစ္ပါ
သည္။ က်န္အပုိင္းက တလြဴမြဴးမသူမ်ား မိမိတုိ႔တန္ေဆာင္တုိင္ကုိခ်ျပီးသြားကူၾကပါသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ က်ဳံပါပုိင္းတန္
ေဆာင္တိုင္ျပန္မတ္သြားပါသည္။ ကုိယ့္အပုိင္းႏွင့္ကုိယ္ လုပ္ၾကသည္ဟုဆုိေသာ္လည္းအခက္အခဲႏွင့္ၾကံုေတြ႔လာေသာအ
ခါ စည္းစည္းလုံးလုံး မိသားစုစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ကူညီၾကသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇရပ္ၾကီးရြာ၏ ခ်စ္စရာဓေလ့တခုျဖစ္ပါသည္။
မိသားစုစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ကူညီၾကသည္ကုိကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတုယူၾကရပါမည္။
တလြဴမြဴးကုိညေန ၂နာရီကစ၍သယ္ၾကရာ ညေန ၃နာရီခဲြေလာက္မွ ဘုရားသုိ႔ေရာက္ပါသည္။ ခပ္ျမန္ျမန္သြား
လွ်င္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ပင္ၾကာပါသည္။ အမ်ဳိးသမီးၾကာသကၤန္းအဖြဲ႔သည္ ေစတီႏွစ္ဆူကုိ လက်္ာရစ္၍ ၾကာသကၤန္းကပ္
လွဴၾကပါသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ၾကာသကၤန္းကပ္လွဴျပီး၍ ကုိးခန္းဇရပ္တြင္ ထုိင္ေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တန္ေဆာင္
တုိင္ကုိလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကပါျပီ။ ကာလသားမ်ားက တလြဴမြဴးကုိေဆာင့္ခ်ီ၍ ကေနၾကတုန္းပင္ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ
ေခၽြးမ်ားျဖင့္စုိရြဲေနပါသည္။ တလြဴမြဴးထမ္းသူမ်ားဆုိ မေျပာႏွင့္ေတာ့ အ၀တ္အစားမ်ားေပကုန္ျပီ။ သုိ႔ေသာ္ေပ်ာ္ၾကီး
ေပ်ာ္ေန၍ အ၀တ္အစားေပသည္ကုိပင္ ဂ႐ုမစုိက္ၾကေတာ့ပါ။
“ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇရပ္ေပၚကေန ၾကည့္ရေအာင္၊ေမာလွျပီ၊လာခြန္ျမ၊ခြန္ေမာင္”
ကၽြန္ေတာ္က ခြန္ျမႏွင့္ ခြန္ေမာင္ကုိေခၚလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကဇရပ္ေဘးတြင္ထုိင္ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ၀ုိက္ၾကီးကၽြဲ
ႏွင့္ ေအာင္ဘာေလ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္မွာ ေ၀ွ႔ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္မွာ သေဘာက်၍လက္ခုပ္
တီးၾကပါသည္။ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ ေ၀ွ႔ေနစဥ္ အုိးစည္ကလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ပင္တီးေပးေနပါသည္။ ပဲြၾကည့္ ပရိတ္မ်ားကလည္း
လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး၍ အားေပးၾကပါသည္။ လူၾကီးမ်ားကလည္း ညေန ၃နာရီခဲဲြေက်ာ္ျပီျဖစ္၍နားၾကပါရန္ ေတာင္းပန္ေန
ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အပုိင္းေလပုိင္းမွတလြဴမြဴးဘုရားသုိ႔ေရာက္မွစိတ္ေအးၾကရပါေတာ့သည္။ ကုိးခန္းဇရပ္ေရွ႔တြင္
တလြဴမြဴး ေလးပင္ကုိ တန္းစီ၍ ထားပါသည္။ မနက္ျဖန္တြင္ တရားနာယူၾကပါမည္။
သည္ေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ “ပြယ္ကထင္” တရားနာမည့္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားအားဆြမ္းခဲဖြယ္ ကပ္လွဴ
ပါသည္။ ေန႔ဆြမ္းကပ္ျပီးသည္ႏွင့္ တရားေတာ္နာယူၾကပါသည္။ တလြဴမြဴးမွ လွဴဖြယ္၀တၱဳမ်ားကုိ သံဃေတာ္မ်ားအား
မဲစနစ္ျဖင့္ ကပ္လွဴၾကပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇရပ္ၾကီးရြာ ပြယ္ကထင္ ျပီးဆုံးပါသည္။ ပဲြျပီးေသာအခါ လူငယ္
ကာလသားမ်ားက လူၾကီးမ်ားအား……
(ပအုိ၀္း)။ ။ နီန္ေလမူ ထြားစုိင္းစုိင္း၊မုိးျဖားသီးဖာျဖားသီး၊ဖာနန္သီမုိးနန္သီးေနာ၊ေဖေနးကေဟာ၀္ထုိင္း ဟန္နိန္ယုိ
နီသြန္းသီ အိက်ဳိစာေလြေဖ ထုိင္းယန္းေနာ။
(ျမန္မာ)။ ။ေနာင္ႏွစ္ခါ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္ၾကည့္ဦးေပါ့၊အဘုိး၊အဘြား၊ဦးေလး၊ေဒၚေလးတုိ႔ရယ္၊ေနာင္ႏွစ္ခါက်ယင္
ဒီႏွစ္ထက္ ပုိေကာင္းေအာင္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၾကိဳးစားပါဦးမယ္။
ပြဲျပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ကာလသားမ်ားႏွင့္ ေရာျပီးကၾကပါသည္။လူၾကီးမ်ားလည္းပါ၀င္ကၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာအခုကတည္းကပင္ ေပ်ာ္ေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လူပ်ဳိျဖစ္လာလွ်င္တလြဴမြဴးကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္
လုပ္ၾကရပါမည္။ ဤတာ၀န္ကုိကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပခုံးေျပာင္းယူၾကရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဇရပ္ၾကီးရြာ၏“ ပြယ္ကထင္” ကုိရပ္ေ၀းမွ ျပည္ေထာင္စုသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ျမင္စမ္းေစခ်င္လွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေစခ်င္လွပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကုိ လာလည္ပါလား။ ျပည္ေထာင္စုသား သူငယ္ခ်င္းတုိ႔တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲ က်င္းပခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းပိတ္
ရက္နည္း၍ လာႏုိင္မည္မထင္ပါ။ ဇရပ္ၾကီးရြာေရာက္လွ်င္ ခြန္ေက်ာ္ တံတားဦးပုိင္က လုိ႔ေမးပါ။ တခါတေခါက္ေလာက္
ေဒသႏ ၱရ ဗဟုသုတအျဖစ္လာခဲ႔ပါဟု ျပည္ေထာင္စု သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ကုိ ဖိတ္ေခၚလုိက္ပါသည္။
(ဃ) ပြယ္ပန္
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မွာ ခြန္ေမာင္ေသာင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ေတာင္ၾကီးခရိုင္၊ပင္ေလာင္းျမိဳ႕နယ္ ထီကတူ
ေက်းရြာတြင္ေနပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာသည္ ပင္ေလာင္းကားလမ္းအေရွ႕ဘက္တြင္ရွိပါသည္။ကားလမ္းမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာကုိျမင္ႏုိင္ပါသည္။ ဤႏွစ္ ကဆုန္လတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာ၌ “ပြယ္ပန္” ရွိပါသည္။ ပြယ္ပန္မွာ ပအုိ၀္းဘာသာစကားျဖစ္ျပီး “ရွင္ျပဳပဲြ” ဟုအဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ပြယ္ပန္ ကုိ တန္ခူးကဆုန္လတြင္ က်င္းပၾကပါသည္။
တန္ခူးကဆုန္လသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိဘမ်ားအလုပ္အားခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ဤလမ်ားတြင္ က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပြယ္ပန္ကုိတဦးတေယာက္တည္းက်င္းပ ေလ့မရွိပါ။ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူက မ တည္ျပီးအရြယ္ေရာက္သူ
ေယာက္်ားေလးမ်ားအားလုံးကုိစုေပါင္း၍ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ေငြေၾကးမရွိသူမ်ားလည္း အားလုံးပါပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပြယ္ပန္ မွာ သုံးေလးႏွစ္ၾကာမွတခါရွိတတ္ပါသည္။ ျပည္ေထာင္စုသားသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔၏ ပြယ္ပန္ အေၾကာင္းကုိေျပာျပပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ပြယ္ပန္ ကုိမိမိတုိ႔ေဒသရွိ လူနည္းစုျဖင့္ က်င္းပေလ့မရွိပါ။ ပဲြေတာ္ျဖစ္
ေျမာက္ေရးအတြက္ တရြာႏွင့္တရြာ ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကပါသည္။ ရွင္ေလာင္းထိန္းကုိအျခားရြာမ်ားအား ရြာလုံးကၽြတ္ဖိတ္ၾကား
ပါသည္။ ဖိတ္ၾကားျခင္းခံရေသာရြာကလည္း မိမိတုိ႔ဖိတ္ၾကားခံရသည့္အိမ္သုိ႔ ပဲြမတုိင္မီတရက္ႏွစ္ရက္အလုိတြင္ အုိးစည္
ဗုံေမာင္းတီးျပီးလာၾကပါသည္။
ရွင္ျပဳသည့္အိမ္တြင္ဧည့္ခံေကၽြးေမြးၾကသည့္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ရွင္ေလာင္းထိန္း အမ်ဳိးသားမ်ားသည္ တရြာတည္းမွ
မဟုတ္ပါ။ တရြာစီမွ ပင့္ဖိတ္ၾကပါသည္။ ဤသုိ႔ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္တရြာသားစီျဖစ္ေသာအမ်ဳိးသားႏွင့္အမ်ဳိးသမီးတုိ႔ကုိ ရင္ႏွီး
ခ်စ္ခင္မူ ရေစပါသည္။ မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကုိလည္း တဦးခ်င္းအေနျဖင့္ ဖိတ္ၾကားပါသည္။ ဤသုိ႔ဖိတ္ၾကား
ရာတြင္ တဦးတေယာက္တည္းကုိသာမဖိတ္ပဲ “တဖူးတေ၀း” (တေဆြတမ်ဳိး) ဟူ၍ေရးကာ ဖိတ္ၾကပါသည္။ ဖိတ္ၾကားရာ
တြင္လည္း အခ်ဳိ႔က ဖိတ္စာႏွင့္ဖိတ္၍ အခ်ဳိ႕ကလက္ဖက္ထုပ္ျဖင့္ဖိတ္ၾကပါသည္။ ဖိတ္စာကုိ ပအုိ၀္းစာျဖင့္ေလးလုံးစပ္
လကၤာေရးလ်က္ပုံႏွိပ္ျပီးဖိတ္ၾကပါသည္။ ေရွးအခါက လက္ဖက္အစုိကုိ ဆီႏွင့္သုပ္၍ ငွက္ေပ်ာဖက္ျဖင့္ ထုပ္ကာ ဖိတ္ၾက
ပါသည္။
ရြာလုံးကၽြတ္ပဲြေတာ္ၾကီးအတြက္ မုိင္ ၃၀ ပတ္၀န္းက်င္ရွိအနီးအနားရြာမ်ားကုိဖိတ္ပါသည္။ လာသမွ် ပရိသတ္မ်ား
ကုိ ေကၽြးေမြးရာတြင္သက္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားျဖင့္သာ ေကၽြးေမြးပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ရိကာၡပစၥည္းအေျခာက္အျခမ္းမ်ားကုိ
ၾကိဳတင္ ၀ယ္ထားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိရွင္ျပဳေပးမည္ျဖစ္ပါသည္။ ပြဲရက္လည္းနီးလာပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ့္အေဖ၏ မိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕ပင္ေရာက္ေနပါျပီ။ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္က ပဲြခင္းထဲလည္ခ်င္ဆုိ
သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပဲြခင္းထဲသုိ႔ေခၚသြားပါသည္။ အေဖ့မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ရြယ္တူ ကေလး
လည္းပါလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူအေဖာ္ရေအာင္ လုိက္သြားပါသည္။
“ရြာထဲမွာလဲ မ႑ပ္ေတြရွိေနပါလားစာင္ဖာလန္းရဲ႔”
ဧည့္သည္တေယာက္က ရြာထဲတြင္ မ႑ပ္ေလးမ်ားကုိေတြ႔သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖကုိေမးလုိက္ပါသည္။
“ရွင္ေလာင္းပါတဲ႔ အိမ္တုိင္းလုိလုိ မ႑ပ္ေလးေတြရွိတယ္။ ကုိယ့္ဧည့္သည္ေတြကုိ သီးသန္႔ထမင္းေကၽြးရေအာင္
ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္ရေအာင္ နားေနႏုိင္ေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။ ေတြ႔လား၊ရွင္ေလာင္းထိန္း အပ်ဳိလူပ်ဳိေတြေတာင္ေရာက္
ေနျပီ။ အိမ္ရွင္က ကုိယ့္မ႑ပ္ငယ္မွာ လုိအပ္သလုိစီမံဖို႔အားလုံးအပ္ထားတယ္။ အိမ္ရွင္က ဘာမွမလုပ္ပဲမ်က္ႏွာလႊဲ
ႏုိင္တာေပါ့ဗ်ာ”
“ဟာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဓေလ့က တယ္ေကာင္းပါလား စာင္ဖာလန္းရဲ႕”
အေဖကရွင္းျပေနသည္ကုိ ဧည့္သည္တေယာက္က ခ်ီးမြမ္းေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း နား
ေထာင္ေနၾကပါသည္။ “နင့္နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ ”
“ ခြန္ေမာင္ေသာင္းလုိ႔ေခၚတယ္”
“နင္ကေကာ”
“ငါက ေမာင္ညြန္႔ေ၀ လုိ႔ေခၚတယ္”
လူၾကီးမ်ားေနာက္ကလုိက္ယင္းသူက ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိေမးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကလည္းသူ႔နာမည္ကုိေမးပါသည္။ သူကလည္း ေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပုိခင္သြားၾကပါသည္။
မၾကာခင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္း၀င္းသုိ႔ေရာက္လာပါသည္။ပဲြရက္နီးျပီျဖစ္သျဖင့္ မ႑ပ္ၾကီးမ်ားကုိ မြမ္းမံထားျပီးပါျပီ။
အေဖႏွင့္ဧည္သည္တုိ႔သည္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေပၚသုိ႔တက္၍ ဘုရားရွိခုိးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပါလုိက္တက္သြားပါ
သည္။ဘုရားရွိခုိးျပီးသည္ႏွင့္ဆင္းလာၾကပါသည္။
“ဒါက ဧည့္ခံဖုိ႔ ဗဟုိမ႑ပ္ၾကီး။ ဟုိဘက္မ႑ပ္ႏွစ္လုံးက ထမင္းေကၽြးဖုိ႔မ႑ပ္။ေယာက္်ားနဲ႔မိန္းမသီးသန္႔မ႑ပ္တခုစီ
ေပါ့။ ဟုိဘက္ကေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ဖုိ႔မ႑ပ္”
“ တယ္ဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ မ႑ပ္ေတြက ငွားေဆာက္တာလား ” ဧည့္သည္တေယက္ကေမးလိုက္ပါသည္။
“ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ၀ုိင္းေဆာက္ၾကတာေပါ့။အားလုံးဘာမွ မငွားရဘူး။စည္းလုံးညီညြတ္မူအားနဲ႔ခ်ည္းပဲ”
ကၽြန္ေတာ္အေဖက ဧည့္သည္၏အေမးကုိရွင္းျပပါသည္။
“သားေတာင္ ဒီက ခြန္ေမာင္ေသာင္းနဲ႔အတူရွင္ျပဳခ်င္လာျပီအေဖ”
“ေအးကြာ ျပဳရမွာေပါ့။ေနာက္ႏွစ္က်ယင္ အေဖျပဳေပးမယ္”
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ညြန္႔ေ၀သည္ အမွန္ပင္ ရွင္ျပဳခ်င္ေနပါသည္။
“ယခုရွင္ျပဳမွာက ရွင္ေလာင္းအပါး တရာ့ငါးဆယ္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ရွင္ေလာင္းတရာေက်ာ္ခ်ည့္ပဲ”
“ ကၽြတ္ ကၽြတ္ အမ်ားၾကီးပဲေနာ္”
ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ေျပာျပသည္ကုိ ဧည့္သည္က အံ႔ၾသေနပါသည္။
“ ဒီ ဗဟုိမ႑ပ္ထဲမွာ “ေမာ္” လုိ႔ေခၚတဲ႔ ပအုိ၀္းစာေဟာဆရာကဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြကုိ ပအုိ၀္းသမုိင္းပုံျပင္ေတြ“ပြယ္ပန္”
နဲ႔ဆုိင္တဲ႔တရားေတာ္ေတြ လူမူေရးဆုိင္ရာေတြကို ေဟာေျပာတယ္”
“ေၾသာ္ ေၾသာ္ ”
ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ စိတ္၀င္စားေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း
ေမာင္ညြန္႔ေ၀လည္းနားေထာင္ေနၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ရြာထဲသုိ႔ျပန္လာပါသည္။ အျပန္လမ္းတြင္လည္း
ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပြဲအေၾကာင္းကုိဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္အားေျပာျပပါသည္။
“ပြဲစတယ္ဆုိပဲ ထမင္းေကၽြးတာပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းေတြက ေဖာ္ေရြတယ္။ခင္မင္တတ္တယ္။ ပြဲလာတဲ႔သူ
အားလုံးကုိေန႔ေရာညပါေကၽြးေမြးတယ္။ လူသိပ္မ်ားတာပဲဆုိျပီး ထမင္းမစားရမွာေတာ့ မပူနဲ႔၊သူတုိ႔ မ႑ပ္ေရွ႔သြားယင္
ထမင္းအတင္းေခၚေကၽြးတယ္တာပဲ၊ ဒီေတာ့သူတို႔စိတ္ေက်နပ္ေအာင္စားရတယ္”
အေဖသည္ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကုိ စုံေအာင္ေျပာျပေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေမာင္ညြန္႔ေ၀လည္း အေဖေျပာျပသည္
ကုိနားေထာင္ေနပါသည္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ပါသည္။ ထုိညတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေမာင္ညြန္႔ေ၀ ထမင္း
အတူစားၾကပါသည္။ သတ္သတ္လြတ္ဟင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ညြန္႔ေ၀သည္ကၽြန္ေတာ့္နညး္တူထမင္းျမိန္သည္ကုိ
ေတြ႔ရပါသည္။
ရွင္ေလာငး္ထိန္းတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလွပေသာအ၀တ္တန္ဆာျဖင့္ မနက္အေစာၾကီးျပင္ဆင္ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေမာင္ညြန္႔ေ၀လည္းအေစာၾကီးထပါသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိေငးၾကည့္ေနပါသည္။ မၾကာခင္
ရပ္ေ၀းရပ္နီးမွ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္လာျပီးကၽြန္ေတာ့္ကုိလက္ဖြဲ႔ခ်ည္မွ်င္ စြပ္ေပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း
ေမာင္ညြန္႔ေ၀လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိလက္ဖဲြ႔ခ်ည္မွ်င္ စြပ္ေပးပါသည္။ သည္ေန႔တေန႔လုံး ဧည့္ပရိသတ္မ်ား မျပတ္သျဖင့္
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေညာင္းလာပါသည္။ ညေနကုိပဲေမွ်ာ္ေနပါေတာ့သည္။
ေဟာ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္ေနသည့္ ညသည္ေရာက္လာပါျပီ။ရွင္ေလာင္းထိန္းတေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပခုံးေပၚတြင္
ထမ္းကာရွင္ျပဳသည့္အိမ္မ်ားသုိ႔တအိမ္ျပီးတအိမ္ သြားေရာက္ပါသည္။ ကုသုိလ္ပါ၀င္လွဴဒါန္းေသာအခါ ရွင္ျပဳတကာအိမ္
ရွင္က ဆုေပးပါသည္။ထုိဆုကုိ အားလုံးသာဓုေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္တအိမ္ျပီးတအိမ္အုိးစည္ဗုံေမာင္းတီး
လ်က္ေလထုိးဓါတ္မီးထြန္းျပီးသြားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရွင္သည္ေလာင္းထိန္း ပခုံးေပၚမွာ လက္ေျမွာက္ကာ ကပါသည္။
ရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ားလည္း ကၾကပါသည္။ ေမာင္ညြန္႔ေ၀ပါ ရွင္ေလာင္းထိန္းႏွင့္ ေရာ၍ကေနသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။
သူလည္းေပ်ာ္ေနပါသည္။
ည ၈ နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ခဏနားၾကပါသည္။ ၉ နာရီခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ရွင္ေလာင္း
ထိန္းအမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ မ႑ပ္တြင္ ဧည့္ခံတာ၀န္က်သည့္အမ်ဳိးသမီးတုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေရွ႕တြင္
ကၾကပါသည္။ ထုိသုိ႔ကရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရွင္းေလာင္းထိန္းတုိ႔ ပတ္လည္၀န္းရံကေနသည့္စက္၀ုိင္းအတြင္းမွ ကရပါ
သည္။ ရွင္ေလာင္းထိန္းထဲတြင္ေမာင္ညြန္ေ၀လည္း ေရာ၍ကေနပါသည္။ အုိးစည္ဗုံသံမွာလည္း ဆူညံေနပါသည္။ အမ်ဳိးသ
မီးမ်ားလည္း လက္ကေလးေျမွာက္ကာေျမွာက္ကာျဖင့္ တဘက္မွ ကေနၾကပါသည္။ ကေနစဥ္တြင္ ရွင္းေလာင္းထိန္း
တေယာက္က အမ်ဳိးသမီးမ်ားအား ရည္စူးေျပာဆုိသည့္လကၤာကုိ က်န္ရွင္ေလာင္းထိန္းအမ်ဳိးသားမ်ားက ေထြး-ေထြး
ျဖင့္လုိက္ဆုိၾကပါသည္။ ည ၁၁ နာရီ ေလာက္မွနားၾကပါသည္။ နားသည္ႏွင့္ရွင္ေလာင္းအ၀တ္အစားမ်ားကုိ ရွင္ေလာင္းထိန္းကလဲေပးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပင္ပန္းသျဖင့္ အိပ္လုိက္ပါသည္။
“ခြန္ေမာင္ေသာင္း ထေလ။ သိဒၶတၳမင္းသား ေတာထြက္ခန္းသြားၾကည့္ရေအာင္”
ကၽြန္ေတာ္လညး္ အသံၾကားသျဖင့္ထလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ လူသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္အေဖသည္ ဧည့္
သည္မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သြားရန္ အဆင္သင့္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေမာင္ညြန္႔ေ၀ႏွင့္အတူ ထလုိက္
သြားပါသည္။ သန္းေခါင္အခ်ိန္ရွိပါျပီ။ သုိ႔ေသာ္ လူမ်ားက သိဒၶတၳမင္းသား ေတာထြက္ခန္းကုိ
လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္း ပြယ္ပန္ တြင္ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ရွင္ေလာင္းကုိခိုးယူသည့္ဓေလ့ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ အခ်ဳိ႔ကလည္း
ရဟန္းေဘာင္သုိ႔၀င္မည့္သူအတြက္ ပဥၥင္းခံပဲြပါလွ်င္ သိဒၶတၳမင္းသားေတာထြက္ဟန္ကုိ ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ပအုိ၀္းတုိ႔က “ သီတတ္ေတာ္ထြက္ခန္” ဟုေခၚပါသည္။ ဤဓေလ့ကုိပင္ေလာင္းျမိဳ႕နယ္ရွိ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားမ်ားက ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ၾကည့္႐ႈေနစဥ္အတြင္း ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔သည္ ပဥၥင္းခံမည့္ ပဥၥင္းေလာင္းကုိ ျမင္းမ်ားျဖင့္
ခုိးယူလာဟန္ျပဳလုပ္ပါသည္။ ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔မွ တေယာက္က ပအုိ၀္းလကၤာကုိရြတ္ဆုိေနပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရွမ္းအုိးစည္မ်ားကုိတီးပါသည္။
“ခင္ဗ်ားတုိ႔ေတာ့နားလည္းမွာမဟုတ္ဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပအုိ၀္းဘာသာကုိ နားလည္ယင္ သိပ္လြမ္းဆြတ္ ေၾကကဲြစရာ
ေကာင္းတာပဲ”
“ နားမလည္တာေတာင္မွ လြမ္းခ်င္သလုိလုိျဖစ္လာတယ္ စာင္ဖာလန္းရဲ႕”
ဟုတ္ပါသည္။ဧည့္သည္တေယာက္ေျပာသကဲ႔သုိ႔ပင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေမာင္ညြန္႔ေ၀ပင္ ေငးငုိင္၍ေနၾကပါသည္။ ပဥၥင္းတကာက မိမိတုိ႔၏ ပဥၥင္းေလာင္းကုိ ေငြျဖင့္သြားေရြးယူရပါသည္။
“ ပဲြျပီးေတာ့ ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔က ပဥၥင္းတကာကုိျပန္ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ဒီဓေလ့ကုိရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔က တာ၀န္ယူ
ျပဳလုပ္ေပးမွျဖစ္တယ္ဗ်”
ကၽြန္ေတာ့္အေဖသည္ ေတာထြက္ခန္း ႐ႈခင္းကုိၾကည့္ယင္းဧည့္သည္ကုိေျပာျပေနပါသည္။ ေမာင္ညြန္႔ေ၀လည္း
စိတ္၀င္စားစြာနားေထာင္ေနပါသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ အစီအစဥ္ျပီးသြားပါသည္။ အစီအစဥ္ျပီးသည္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ျပန္လာၾကပါသည္။
“ခြန္ေမာင္ေသာင္းထေတာ့။ အလွျပင္ရေအာင္”
ကၽြန္ေတာ္သည္ညဥ့္နက္မွအ္ိပ္ရသျဖင့္ အိပ္ေရးမ၀ပါ။ သုိ႔ေသာ္ရွင္ေလာင္းထိန္းက အလွျပင္ရန္ ႏႈိးေနသျဖင့္ထရပါသည္။
အလွျပင္ျပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းတြင္ ေနရပါသည္။ ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔ကရပ္ေ၀းဧည့္သည္မ်ားကုိ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအေစာၾကီးထမင္းစားရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ရွင္းေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔က ရွင္တကာ၏ ေဆြမ်ဳိးမ်ား ဧည့္သည္
မ်ား ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔မ်ားကုိစု႐ုံးေစပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရွင္ေလာင္းထိန္းအဖဲြ႔က တေယာက္လကၤာရြတ္ဆုိျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ဖြဲ႔ၾကပါသည္။ ေမာင္ညြန္႔ေ၀ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေနပါသည္။ သူမျမင္ဖူး၍ ထင္ပါသည္။မြန္းတည့္
သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိျမင္းေပၚသုိ႔တင္ကာ ဗဟုိမ႑ပ္ရွိသည့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ လွဴဖြယ္၀တၳဳ ကန္ေတာ့ပဲြမ်ားႏွင့္
အုိးစည္ဗုံေမာင္းတီးကာ သြားၾကပါသည္။ေမာင္ညြန္႔ေ၀လည္းရွင္ေလာင္းထိန္းမ်ားႏွင့္အတူလုိက္သြားပါသည္။ ဘုန္းေတာ္
ၾကီးေက်ာင္း၀င္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ရွင္ေလာင္းအားလုံးကုိစုျပီးေက်ာင္းကုိသုံးပတ္ပတ္ၾကပါသည္။ ဤသုိ႔ပတ္ရာ
တြင္အစီအစဥ္အတုိင္း စည္းကမ္းတက် လွည့္ပတ္ၾကပါသည္။ အလွဴပြဲအဖဲြ႔ သကၤန္းပင္အဖဲြ႕၊ ပေဒသပင္အဖဲြ႕ အုိးစည္ဗုံ
ေမာင္းအဖဲြ႕၊နတ္ျမင္း၊ရွင္ေလာင္းျမင္းအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပပါဦးမည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပြယ္ပန္သုိ႔သူငယ္ခ်င္းတုိ႔လာလွ်င္ ရွင္ေလာင္းလွည့္ေနေသာ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေရွ႕၌ ကၾကိဳးတန္ဆာပလာ
မ်ားျဖင့္လွပတင့္တယ္စြာ ဆင္ယင္ထားေသာျမင္းကုိေတြ႔ပါလိမ့္မည္။ စီးမည့္သူ မပါပါ။ ထုိျမင္းသည္ နတ္ျမင္းျဖစ္ပါသည္။
ျမင္း၏နဖူးေပၚတြင္ လည္းမွန္ငယ္တခ်ပ္ကုိဆင္ယင္ထားပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ကုိပ၀ါျဖဴႏွင့္ထုပ္ျပီး တုတ္ေခ်ာင္းငယ္တေခ်ာင္းႏွင့္ ပူးတဲြခ်ည္ထားပါသည္။ ျမင္းကုိထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္ လူႏွစ္ေယာက္၊ေရႊထီးေဆာင္း
ေပးရန္ႏွစ္ေယာက္၊ေပါက္ေပါက္ဆုတ္ၾကဲရန္ လူႏွစ္ေယာက္စုစုေပါင္းလူေျခာက္ေယာက္လုိက္ပါသည္။
ဤျမင္းသည္ နတ္စီးရန္ထားသည့္ ျမင္းဟု အယူအဆရွိျပီးအထိတ္အျမတ္ဆုံးတန္ခုိးအရွိဆုံးဟု ယုံၾကည္ၾကပါသည္။
နတ္ျမင္းကုိထားျခင္းအားျဖင့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းစီးေသာ အျခားျမင္းမ်ားသည္ရွင္ေလာင္းလွည့္ေနစဥ္ လူသံ၊ဗုံေမာင္းသံ၊
အုိးစည္သံမ်ားကုိၾကားလွ်င္လန္႔ဖ်ပ္၍ ရုတ္တရက္ထြက္ေျပးျခင္း၊လူၾကားတြင္ ခုန္ေပါက္ျခင္းမရွိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထား
ႏုိင္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ေမာင္ရွင္ေလာင္းျမင္းေပၚမွမက်ေစရန္နတ္ျမင္းက ေစာင့္ေရွာက္ထားသည္ဟု
ယုံၾကည္ၾကပါသည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ လွည့္လည္ရာတြင္ တသုတ္ျပီးတသုတ္ ထက္ၾကပ္မကြာ ျဖည္းညင္းစြာသုံးပတ္ ပတ္ၾကပါသည္။
ပတ္ျပီးသည္ႏွင့္ရွင္ေလာင္းႏွင့္တကြ အဖဲြ႔အားလုံးေက်ာင္းေပၚသုိ႔တက္၍ ျမန္မာမ်ားနည္းတူ ရွင္ေလာင္းမ်ားကုိ သကၤန္း
ဆီးျပီးအတူတကြ တရားနာၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကုိရင္ဘ၀ေရာက္ေသာအခါ ေမာင္ညြန္႔ေ၀သည္ သူျပန္ေတာ့မည့္အ
ေၾကာင္းလာႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ အေဖ့မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ေရာ ေမာင္ညြန္႔ေ၀ပါ ရွိခုိးျပီးႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။
ပြယ္ပန္ ေခၚ ရွင္ျပဳပဲြျပီးေသာအခါ ရွင္ေလာင္းထိန္းႏွင့္ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးရာတြင္ တာ၀န္က်သည့္အမ်ဳိးသမီးတုိ႔သည္
“မီးဆုခံ”ၾကပါသည္။ ပအုိ၀္းတုိ႔က “ေတာင္” သည္ဟု ေခၚပါသည္။ မီးဆုခံျခင္း(ေတာင္) အဓိပၸါယ္မွာ ပြယ္ပန္ ေအာင္ျမင္
ေသာအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္လူငယ္တုိ႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကေသာ ေနာက္ဆုံးပဲြျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ပြယ္ပန္ ေခၚရွင္ျပဳပဲြအေၾကာင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ သိရျပီထင္ပါသည္။ေဖာ္ေရြမူ၊ စည္းလုံးညီညြတ္မူ၊
စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္မူသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပြယ္ပန္၏ အႏွစ္သာရပင္ ျဖစ္ပါသည္။
“ လုဖုိင္” ကုိသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ၾကားဖူးပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွမ္းျပည္မွာေတာ့ “မီးရွဴး”ဟုေခၚၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
ပအုိ၀္းႏွင့္ရွမ္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔က “လုဖုိင္” လုိ႔ေခၚပါသည္။ ဗမာျပည္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ “ဒုံး” ဟုေခၚၾကပါလိမ့္မည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေခၚသည့္ လုဖုိင္ မွာရွမ္းဘာသာစကားျဖစ္ပါသည္။ “လု” မွာထသည္ဟု အဓိပၸါယ္ရျပီး
“ဖုိင္” မွာ မီး ဟုအဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “လုဖုိင္”မွာျမန္မာလုိ “မီးထသည္”ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ဆီေလ်ာ္ေအာင္
“မီးတက္သည္”ဟု ျပန္ဆုိရပါမည္။
“ ပြယ္လုဖုိင္” ကုိ ေရွးအခါက“ပြယ္ပန္” ေခၚရွင္ျပဳပဲြမ်ားျပီးဆုံးေသာအခါ ရွင္ျပဳပဲြျပီးဆုံးျခင္း၏ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ထို႔ျပင္ရာသီဥတုေကာင္းမြန္သာယာေရး၊ေတာင္ယာထြက္သီးႏွံမ်ားေအာင္ျမင္ေရး ပုိးမႊားဖ်က္ဆီးမူ
ကင္းေ၀းေစေရး၊ စီးပြားဖြံ႔ျဖိဳးေရးတုိ႔ကုိ ရည္ရြယ္၍ျမတ္စြာဘုရားအား မီးျဖင့္ပူေဇာ္ဆုေတာင္းသည့္ပဲြအျဖစ္က်င္းပခဲ႔ၾကပါ
သည္။ ယခုအခါ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြအျဖစ္က်င္းပၾကပါသည္။ ပြယ္လုဖုိင္မွာ စည္ကားျပီးအနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လာၾကပါသည္။ ထုုိ႔ေၾကာင့္ တနယ္တရြာစီ ကြာေ၀းေသာေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟမ်ားကုိလည္း ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကရပါသည္။
ပြယ္လုဖုိင္ ကုိႏွစ္စဥ္က်င္းပ ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရွမ္းျပည္နယ္တြင္ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔ေနထုိင္ေသာ
ေဒသတုိင္းလုိလုိ၌ က်င္းပၾကပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္မုိးဦးက် ကဆုန္လႏွင့္နယုန္လမ်ားတြင္ က်င္းပၾကပါသည္။ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္လွ်င္ ပြယ္လုဖုိင္ ကုန္ပါသည္။ ေတာင္ငူခ႐ုိင္ ဇရပ္ၾကီးျမိဳ႔တြင္ ေနထုိင္ၾကေသာ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔
မွာ သၾကၤန္အခါတြင္သာ က်င္းပၾကေၾကာင္းျဖင့္ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ေျပာျပဖူးပါသည္။
“ေဟ့ ခြန္ေရႊ၊တုိ႔ဆရာထြန္းအိမ္မွာ “လုဖုိင္ေတာက္”တာသြားၾကည့္ရေအာင္”
“ေအး သြားမယ္ေလ”
ခြန္လွက ကၽြန္ေတာ့္ကုိေခၚသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္းထလုိက္သြားပါသည္။ လုဖိုင္ လုပ္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္း
တုိင္းရင္းသားက “ေတာက္လုဖုိင္”ဟု ေခၚပါသည္။ အျခားလူမ်ဳိးတုိ႔က “မီး႐ိုက္သည္” ဟုေခၚၾကပါသည္။ “လုဖိုင္ေတာက္”
ဆရာ၊ ဆရာထြန္းအိမ္တြင္ လုဖုိင္ ၀ါသနာအုိးမ်ား ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ခန္႔ ရွိေနပါသည္။ သူတုိ႔က လုဖုိင္ ျပိဳင္ပဲြ
အေၾကာင္းကုိေျပာေနၾကပါသည္။
“နင္တုိ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ၾကတာလဲကြ”
“လုဖုိင္ေတာက္ တာကုိလာၾကည့္တာဗ်”
“ေအး ေကာင္းေကာင္းၾကည့္ၾက”
“လက္မေဆာ့နဲ႔ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ႔”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္လွႏွစ္ေယာက္စလုံးျပိဳင္တူ ကတိေပးလုိက္ၾကပါသည္။ လုဖုိင္ေတာက္ ဆရာ ဆရာထြန္း၏ တပည့္ႏွစ္
ေယာက္က တေယာက္တခ်က္စီ သံပုိက္ထဲသုိ႔ေထာင္းေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ခဏမွ်ထုိင္ၾကည့္ျပီးလူၾကီးေတြ၀ုိင္း
အနီးသုိ႔ သြားေရာက္ထုိင္လုိက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထုိင္ျပီးမၾကာမီ အျခားလူၾကီးမ်ားသည္တေယာက္ျပီးတေယာက္
ျပန္သြားၾကပါသည္။ ေနာက္ဆုံးကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လုဖုိင္ေတာက္ ဆရာထြန္းႏွင့္ ျဖားတိေလာတုိ႔သာ က်န္ပါေတာ့သည္။
“ခြန္ေရႊနဲ႔ ခြန္လွတုိ႔က လုဖိုင္အၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားၾကတယ္ ထင္တယ္”
“ ဟုတ္ကဲ႔၊စိတ္၀င္စားပါတယ္ ဖာျဖား(အဘုိး)”
ျဖားတိေလာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိေမးလုိက္ပါသည္။ျဖားတိေလာမွာေရွ႕မီေနာက္မီ အဘုိးျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ပါ
ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည္ကုိ ျဖားတိေလာအားေမးပါသည္။
“အရင္သံပုိက္ေတြမရွိခင္က ဘာေတြနဲ႔လုပ္ၾကသလဲ ဖားျဖား(အဘုိး)”
“ ပထမေတာ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္နဲ႔လုပ္ၾကတယ္ကြ။ ေနာက္ေတာ့သြပ္ျပားကုိလိပ္ျပီးလုပ္ၾကတယ္။ခုေတာ့မင္းျမင္တဲ႔အတုိင္း
ပဲ။ကားတြင္း သံပုိက္ေတြနဲ႔လုပ္ၾကတယ္။ လုဖုိင္ လႊတ္ျပီးယင္ျပန္သိမ္းထားတယ္”
ျဖားတိေလာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာေျပာျပပါသည္။ “လုဖုိင္ လုပ္လာတာေကာ ၾကာျပီလားဖာျဖား(အဘုိး)”
သည္တခါေမးသူကေတာ့ ခြန္လွျဖစ္ပါသည္။
“လုဖုိင္ လႊတ္တဲ႔ဓေလ့ဟာ မုိင္းကုိင္ကေနျပန္႔လာတယ္ လုိ႔ဖာျဖားငယ္ငယ္က ဖာျဖားတုိ႔အေဖ ေျပာဖူးတယ္ကြ။ ႏွစ္ေပါင္း
၁၀၀ ေလာက္ရွိျပီ။လုပ္စတုန္းက အေ၀းသြားေအာင္မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ ဖာျဖားတုိ႔မင္းတုိ႔ ပအုိ၀္းေတြက အေ၀းသြားေအာင္လုပ္
ၾကတာ ကေန႔အထိပဲ”
ဖာျဖားသည္နားျပီး ကြမ္းအစ္ကုိယူကာ ကြမ္းယာေနပါသည္။ ထုိေနာက္ကြမ္းယာကုိ၀ါးယင္းဆက္ေျပပါသည္။
“ပေဒသရာဇ္ေတြလက္ထက္တုန္းက မုိင္းကုိင္ေစာ္ဘြားဟာ ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၆၀ ရွ္ိတဲ႔ လုဖုိင္ကုိလုပ္ျပီး ေတာင္ၾကီးျမိဳ႔မွာ
သြားလႊတ္မလုိ႔ဆုိပဲ။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔ကု္ိေရာက္ေတာ့ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔မွာအုပ္စုိးေနတဲ႔အဂၤလိပ္မင္းၾကီးက လႊတ္တာေတာ့ဟုတ္
ျပီ ၊ဘယ္မွာလႊတ္မွာလဲလႊတ္ဖုိ႔ေနရာရွိသလားလုိ႔ေမးတယ္။ ဒီေတာ့မုိင္းကုိင္ေစာ္ဘြားကလဲ၊ဘယ္ကုိလႊတ္ရမယ္မွန္းမသိ
ျဖစ္ေနတယ္။ အရမ္းလႊတ္ယင္လဲရြာရွိတဲ႔ေနရာမွာက်ယင္ မီးေလာင္မွာေၾကာက္ရတာကုိး။ ဒီေတာ့ မုိင္းကုိင္ေစာ္ဘြားဟာ
ယမ္းပိႆာခ်ိန္ ၆၀ ရွိတဲ႔ သူ႔လုဖုိင္ကုိမိုင္းကုိင္ကုိျပန္ယူျပီး မုိ္းကုိင္မွာပဲ ျပန္လႊတ္ရတယ္လုိ႔ၾကားဖူးတယ္”
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ျဖားတိေလာေျပာျပသည္ကုိျငိမ္ၿငိမ္ေလးနားေထာင္ေနၾကပါသည္။
“ဒါဆုိ လုဖုိင္ ဟာ မိုင္းကုိင္ကေန ျပန္႔လာတာေပါ့” လုဖုိင္ေတာက္ဆရာ ဆရာထြန္းကေမးလုိက္ပါသည္။
“ေအးေပါ့။ ဒုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းက “လုဖုိင္ပန္တုံ” ဆုိတာရွိတယ္။အဲဒီလုဖုိင္ကအျမီးမပါဘူး။ လုဖုိင္ရဲ႕ေဘးတဘက္တခ်က္တစီ
မွာ အေပါက္တေပါက္စီေဖာက္ထားတယ္။ အဲဒီလုဖုိင္ကုိအေပၚတင္ျပီးလြတ္ယင္ ဦးတည္ထားတဲ႔ေနရာကုိ မသြားပဲ သြားခ်င္တဲ႔ေနရာကုိသြားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မုိ႔လုဖုိင္တုံလုိ႔ေခၚတယ္။ ခုဒုံးပ်ံေတြေပၚလာေတာ့လူေတြက တုိ႔လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္
ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ကတည္းကဒုံးပ်ံလုပ္ခဲ႔တာကြလုိ႔ ေျပာၾကတယ္”
“ေၾသာ္“
လုဖုိင္ေတာက္ဆရာ ဆရာထြန္းက သူ႔မွာ မီးသာရုိက္ေနရေသာ္လည္းဘယ္ကစခဲ႔သည္ကုိ မသိပါ။ခုမွ သူသိသျဖင့္
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ နားေထာင္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္လွလည္း နားေထာင္ေနပါသည္။
“နင္တုိ႔ကေလးေတြ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ထား။ နင္တုိ႔ႀကီးလာလုိ႔သူမ်ားေမးယင္ေျပာႏုိင္ေအာင္ကုိင္းဆရာထြန္းေရ၊ နင္က
ယမ္းေရာပုံ၊ လုဖုိင္႐ုိက္ပုံေတြ ထပ္ေျပာျပလုိက္၊ငါျပန္ဦးမယ္”
ျဖာတိေလာထျပန္သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္မီး႐ိုက္ဆရာ(လုဖုိင္ေတာက္ဆရာ) ဆရာထြန္းတုိ႔သာ
က်န္ပါသည္။ “ လုဖုိင္ ကုိဘယ္လုိယမ္းမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္လဲဆရာ”
ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သည္ကုိ ေမးလုိက္ပါသည္။
“ ဘယ္ယမ္းမ်ဳိးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးေသြးမႈန္႔ေရာရတယ္။ ယမ္းႏွစ္ဆ မီးေသြးမႈန္႔တဆ ေရာယင္ ယမ္းႏွစ္
ေလးလုိ႔ေခၚတယ္။ မီးေသြးမႈန္႔ေလးဆေရာယင္ ေလးေလးေပါ့။ ယမ္းစပ္တတ္ဖုိ႔လုိတယ္။မတတ္ယင္လုဖုိင္မသြားဘူးကြ”
ကၽြန္ေတာ္ေမးသည္ကုိ လုဖုိင္ဆရာ ဆရာထြန္းကေျပာျပပါသည္။
“ ဒါေလာက္ဆုိ ရျပီထင္တယ္ဆရာ” မီးရုိက္သူႏွစ္ေယာက္ကဆရာထြန္းကုိေျပာလုိက္ပါသည္။
“ရယင္ ေနာက္ပိတ္ကုိပိတ္လုိက္”
မီးရုိက္သူႏွစ္ေယာက္ကလည္းသူတုိ႔ဆရာေျပာသည္အတုိင္းလုပ္ပါသည္။ထုိ႔ေနာက္အူေၾကာင္းကုိျခစ္ပါသည္။
“အူေၾကာင္းကုိေသေသခ်ာခ်ာျခစ္ဆရာ”
“ ေသခ်ာပါတယ္”
အိမ္ေပၚသုိ႔လူသုံးေယာက္က တက္လာယင္းေျပာလုိက္သည္ကုိ ဆရာထြန္းက ျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္းခဏမွ်ၾကည့္ေနျပီးျပန္သြားၾကပါသည္။
သည္ေန႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုဖုိင္ေတာက္ဆရာ ဆရာထြန္းအိမ္သုိ႔ေရာက္သြားပါသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္လူသုံး
ေလးေယာက္၀ါးတေခ်ာင္းကုိမီးျမွိဳက္ျပီးေျဖာင့္ေနၾကသည္ကုိေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္အိမ္ေပၚသုိ႔တက္သြားပါ
သည္။ အိမ္ေပၚတြင္ ဆရာထြန္းက ရွမ္းစကၠဴထဲတြင္ ယမ္းမႈန္႔ကုိထည့္လိပ္ေနပါသည္။ထုိ႔ေနာက္ အဆစ္ေဖာက္ထားေသာ
က်ဴရုိးထဲသုိ႔ ထုိးထည့္လုိက္ပါသည္။ ထုိအရာမွာ “စနက္တံ” ေခၚ မီးစာပင္ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္လွသည္ အိမ္ေအာက္သုိ႔ျပန္ဆင္းျပီး၀ါးကုိမီးျမိဳက္ေနသည္ကုိၾကည့္ပါသည္။ ထုိေနရာသုိ႔ ျဖားတိေလာလည္းေရာက္ေနပါျပီ။ သူတုိ႔ လုဖုိင္ကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ရန္ “လုဖုိင္တာ” (လုဖုိင္အျမီး) လုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
မၾကာခင္ ဆရာထြန္းလုဖုိင္ကုိယူဆင္းလာျပီးလုဖုိင္ ကုိႏွီးျဖင့္ပတ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္အေရာင္တင္ဆီျဖင့္ သုတ္လိမ္းပါသည္။ “ ယမ္း ဘယ္ႏွစ္ပိႆာကုန္လဲ ဆရာထြန္း”
“ ၁၀ ပိႆာကုန္တယ္ ျဖားတိေလာ ”
ဆရာထြန္းသည္ျဖားတိေလာ၏အေမးကုိေျဖလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပင္ေလာင္းျမိဳ႔နယ္တြင္ လုဖုိင္အၾကီးမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ယခင္က ယမ္း ၁၄ ပိႆာအထိပင္ျပုလုပ္ၾကသည္ဟု ျဖားတိေလာကေျပာျပပါသည္။
“လုဖုိင္ပစ္ ဖေရာင္းလုပ္ယင္ ပုိေကာင္းတယ္ဆရာထြန္း”
“ ရုိးရုိးပဲ ေကာင္းပါတယ္ ဖာျဖား”
ျဖားတိေလာေျပာသည္ကုိ ဆရာထြန္းကေျဖလုိက္ပါသည္။
“လုဖုိင္ပစ္ဖေရာင္းဆုိတာ ဘယ္လုိလဲဖာျဖား” ကၽြန္ေတာ္ကျဖားတိေလာကုိေမးလုိက္ပါသည္။
“လုဖုိင္းပစ္ဖေရာင္းဆုိတာ တဆင့္ျပီးတဆင့္ ေလာင္တာကုိေခၚတာ၊သူကအၾကီးေတြထက္ ပုိသြားတယ္၊ခုေတာ့ လုပ္သူနည္းသြားျပီ”
ျဖားတိေလာသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပေနပါသည္။ မၾကာခင္ အားလုံးအဆင္သင့္လုပ္ျပီးသြားပါသည္။
လုဖုိင္၀ါသနာပါသူမ်ားလည္းတေယာက္လာတေယာက္ျပန္ျဖင့္လူမျပတ္ပါ။
မနက္ျဖန္ ေအာင္ပန္းေတာင္ဘက္တြင္ က်င္းပမည့္ လြယ္မယ္ပဲြသို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္းသြားခ်င္ပါသည္။ ဆရာထြန္း
လုဖုိင္တက္မတက္ကုိၾကည့္ခ်င္ပါသည္။ အိမ္ျပန္၍ မိဘထံ ခြင့္ေတာင္းရဦးမည္။
နံနက္ ၁၀ နာရီေလာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္လွတုိ႔ေအာင္ပန္းျမိဳ႔ေတာင္ဘက္ရွိ လြယ္မယ္ပြဲသုိ႔ေရာက္သြား
ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္လုိက္သြားျပီးခြန္လွက သူ႔အေဖႏွင့္လုိက္သြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ပဲြေရာက္ေတာ့
လူေတြေတာ္ေတာ္စည္ပါျပီ။ ေက်ာင္းေအာက္တြင္ အေလာင္းအစားလုပ္သူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ညွပ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔
သားအဖသည္ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ထုိးလုိက္ပါသည္။ ခြန္လွတု္ိ႔သားအဖလည္း အျခားေနရာတြင္လက္မွတ္သုံးေစာင္ထုိး
လာပါသည္။
ေက်ာင္းေအာက္မွထြက္လာျပီးေသာအခါ ပဲြေစ်းတန္းတြင္ ၀က္သားခ်ဥ္ စားၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းေတာင္ဘက္တြင္ေရေႏြးၾကမ္း၀ယ္ေသာက္ၾကပါသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းပုိင္းတြင္ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ခြန္လွတုိ႔အေဖ
ကုိသိသူတုိ႔လည္းအတူလာေရာက္ထုိင္ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ လုဖုိင္ အႏုိင္အ႐ႈံးကုိၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔ပင္ေလာင္းျမိဳ႕နယ္တြင္ ရြိဳင္ႏွင့္ဘုရားျဖဴမွာ နာမည္ၾကီးလုဖုိင္ျဖစ္သျဖင့္ ထုိလုဖုိင္ႏွစ္လုံးကုိထင္ေၾကးေပးေနၾကပါသည္။
ေန႔လည္ ၁၂ နာရီရွိပါျပီ။ ျပိဳင္ပဲြ၀င္လုဖုိင္မ်ားကုိထမ္းကာ ဘုရားကုိပူေဇာ္ပါသည္။ ဘုရားကုိသုံးပတ္ပတ္ျပီးအုိးစည္
ဗုံေမာင္းတီးကာ ကၾကပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္နပါတ္စဥ္အလုိက္ လုဖုိင္ကုိ႐ိႈ႕ရန္ ျပဳလုပ္ထားသည့္စင္ေပၚတြင္တင္ကာ႐ိႈ႕လႊတ္
ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သားအဖႏွင့္ ခြန္လွတုိ႔သားအဖတို႔သည္ စင္ႏွင့္ခပ္ေ၀းေ၀း တြင္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ အျခားလူ
မ်ားလည္းေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ဗဟုိကုိထားျပီးအကြာအေ၀း ျပိဳင္ၾကပါသည္။
လုဖိုင္လႊတ္သည့္စင္ကုိ ပအုိ၀္းတုိ႔က “လုဖုိင္ကန္း” ဟုေခၚပါသည္။ လုဖိုင္တလုံးသည္ အေ၀းဆုံးသုံးမုိင္အထိ သြားပါ
သည္။လုဖုိင္ကုိ႐ိႈ႕လႊတ္ရာတြင္ လူေနအိမ္ေျခမရွိသည့္ ကြင္းျငင္သုိ႔သာ ပစ္လႊတ္ၾကပါသည္။ လုဖိုင္ေလးလုံးရိႈ႕ျပီးေသာ
အခါ“ဆရာထြန္းလုဖုိင္” ဟုဆရာထြန္းလုဖုိင္ရိႈ႕သူအဖဲြ႕က ေအာ္ပါသည္။ စနက္ထံမွစေလာင္ပါျပီ။ ၅မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာ
အခါ ဆရာထြန္းလုဖုိင္သည္ ယမ္းအားေၾကာင့္႐ုန္းကန္ထြက္ေျပးသြားပါသည္။ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သားအဖေရာ ခြန္လွတုိ႔
သားအဖပါ ထ၍ကၾကပါသည္။ ဆရာထြန္းလုဖုိင္ကုိအေလာင္းအစားလုပ္သူမ်ားကလည္း ထ၍ကၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္
တုိ႔မွာ ေပ်ာ္၍မဆုံးေတာ့ပါ။ စာေမးပဲြေအာင္၍ေပ်ာ္ေသာအေပ်ာ္ေသာမ်ဳိးႏွင့္လည္းမတူပါ။
က်လုဖိုင္မ်ားမွာ အခ်ဳိ႕ကဲြကုန္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕မွာသြားေသာ္လည္းကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာထြန္းလုဖုိင္ကုိမီဟန္မတူပါ။ လုဖုိင္
႐ိႈ႕၍မကုန္ခင္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျပန္လာၾကပါသည္။ကားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္က----“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုဖုိင္တက္တာ ႐ုပ္ရွင္ထဲမွာ
ၾကည့္ရတဲ႔ဒုံးပ်ံတက္သလုိပဲေနာ္ အေဖ”
“ဒါေပါ့ငါ့သား အေဖတုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားေတြဟာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ကတည္းက ဒုံးပ်ံလုပ္လာတာ။
ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ပုိမလုပ္တတ္ဘူးကြ၊ ဒီထက္တုိးတက္ေအာင္ ၾကံဆတီတြင္ႏုိင္ယင္ေကာင္းမယ္။ နင္တုိ႔ကေလးေတြ
သိပၸံပညာကုိၾကိဳးစားသင္ျပီး အေဖတို႔ရွိျပီးသားလုဖုိင္အတတ္ကုိ တုိးတက္ေအာင္ၾကိဳစားၾကေပါ့”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုဖိုင္ကုိ သိပၸံနည္းမ်ားျဖင့္ တဆင့္တုိးတက္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကားတစီး
လုံးေပ်ာ္ေနၾကပါသည္။ ခြန္လွအေဖက----
“တုိ႔ပအုိ၀္းေတြရဲ႕ပြယ္လုဖုိင္ ဟာ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြအသြင္ ေဆာင္လာေပမယ့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တပဲြနဲ႔တပဲြ ခုုိက္ရန္ျဖစ္
တာမရွိဘူးကြ။ ဒီေန႔ပြဲမွာ ျမင္တဲ႔အတုိင္းပဲ ေနာက္ျပီးေတာ့ စည္းလုံးမူ၊ဦးစီးေခါင္းေဆာင္လုပ္သူရဲ႕စကားကုိနာခံမူ၊
ပဲြေကာ္မတီရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိနာခံမူေတြကုိေတြ႕ရတယ္။ စည္းကမ္းရွိၾကတယ္ေပါ့ကြာ”
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္လွသည္ ပြယ္လုဖုိင္ သုိ႔သြားရသျဖင့္ ေပ်ာ္ေနပါသည္။ ပြယ္လုဖုိင္ကုိေက်းရြာတြင္ေနထုိင္သူမ်ားသာမက
ပဲ ျမိဳ႕ေပၚတြင္ေနသူမ်ားပါ စိတ္၀င္စားၾကပါသည္။ ပြယ္လုဖုိင္သုိ႔သြားၾကပါသည္။ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ခြန္လွသည္ ပြယ္လုဖုိင္
ကုိပဲသြားခ်င္ေနပါသည္။သုိ႔ေသာ္ပဲြတုိင္းသြား၍မျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ပဲြတုိင္းသြား
ပါက ေက်ာင္းရက္ပ်က္ပါမည္။ ရပ္ေ၀းမွ ျပည္ေထာင္စုသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေက်ာင္းအားရက္ႏွင့္ၾကဳံလွ်င္ ပြယ္လုဖို္င္
ကုိလာဖုိ႔ဖိတ္ေခၚပါသည္။ ပြယ္လုဖုိင္တြင္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္အတူေပ်ာ္ၾကည့္ကၾကည့္ေစခ်င္ပါသည္။
