ပထမေက်ာင္တန္
ကၽြန္မနာမည္မွာ နာင္ခံဗြာဟုေခၚပါသည္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕အေရွ႕ဘက္တမုိင္အကြာ ပါမိုးနဲရြာတြင္ ေနပါသည္။
တန္ခူး၊သီတင္းကၽြတ္လမ်ားတြင္ ပရိယတိၱစာသင္တုိက္ရွိသည့္ ျမိဳ႕ဦးေက်ာင္း ပထမ ေတာင္ေက်ာင္းၾကီးသိ႔ တရြာလုံး
စုေပါင္းျပီး ေက်ာင္းတက္ၾကပါသည္။ မနက္ျဖန္သည္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ ႏွစ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ျမိဳ႔ဦးေက်ာင္းႏွင့္
ပထမေတာင္ေက်ာင္းၾကီးသုိ႔စုေပါင္းေက်ာင္းတက္ၾကရန္ ရြာေဆာ္မွ ႏႈိးေဆာ္ေနပါသည္။
“နာင္ခံဗြာေရ၊ ပုိမူ(သမီး) အေမကုိေျပာလုိက္။ မနက္ျဖန္ၿမ္ိဳ႕ဦးေက်ာင္း၌ ပထမေတာင္ေက်ာင္းၾကီးကုိ တက္ဖုိ႔ အလွဴ
ပစၥည္းေတြျပင္ထားပါလုိ႕”
“ဟုတ္ကဲ႔ဖာ(အေဖ) ၊မိြဳး (အေမ) ျခံကျပန္မလာေသးဘူး”
ကၽြန္မတုိ႔မွာ မိသားစုေလးေယာက္ရွိပါသည္။ အေဖ၊အေမ၊ကၽြန္မႏွင့္ေမာင္ေလးတေယာက္ရွိပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္
ေမာင္ေလးက အရင္ျပန္ႏွင့္ပါသည္။ ဖာ က မၾကာခင္က ျပန္ေရာက္ပါသည္။ မိြဳး မွာျခံတြင္မုန္ညင္း၀င္ခူးေနသျဖင့္
ျပန္မေရာက္ေသးပါ။ ထမင္းအုိးပြက္ခါမွ အေမျပန္ေရာက္လာပါသည္။
“မိြဳး ၊ဖာ ကေျပာတယ္။မနက္ျဖန္ၿမိဳ႕ဦးေက်ာင္းနဲ႔ ပထမေတာင္ေက်ာင္းၾကီး အလွဴပစၥည္းေတြျပင္ထားပါတဲ႔။ ပုိမူလဲ
ဘာအလွဴပစၥည္းေတြ ထည့္မွန္းမသိလုိ႔မျပင္လုိက္ရဘူး”
“ ေရာ့ မုန္ညင္းေတြ အေမခူးလာခဲ႔တယ္။ ခ်က္လုိက္။ အေမအလွဴပစၥည္းေတြ ျပင္လုိက္မယ္”
ကၽြန္မသည္ မိြဳး ေပးေသာမုန္ညင္းကုိလွမ္းယူလုိက္ပါသည္။ မိြဳး သည္အလွဴပစၥည္းမ်ားကုိ ျပင္ဆင္ေနပါသည္။ ထမင္းအုိးခ်သည္ႏွင့္ ကၽြန္မ မုန္ညင္းဟင္းတုိ႔ဆက္ခ်က္ပါသည္။ ေမွာင္မွ ထမင္းစားၾကရပါသည္။
ဒီမနက္ ကၽြန္မမိြဳး အေစာၾကီးထမင္းထခ်က္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစု အေစာၾကီးထမင္းစားၾကပါသည္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ထုံေယာပဲ(ရွမ္းအုိးစည္) ပင္တီးေနၾကပါျပီ။ရြာထဲမွလူအခ်ိဳ႕ပင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသုိ႔
သြားေနၾကပါျပီ။ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုလညး္ အိမ္တံခါးမ်ားကုိေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ျပီး ေက်ာင္းသုိ႔သြားၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔
တရြာလုံး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္လူစုၾကပါသည္။ လူစုံသည္ႏွင့္ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕သုိ႔ဆင္းၾကပါသည္။ ထုံေယာပဲက
ေနာက္ဆုံးမွတီၤးလုိက္လာပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပအုိ၀္းရြာအားလုံးပင္ တန္ခူးေရာသီတင္ကၽြတ္ပါ စုေပါင္းျပီးေက်ာင္းဘက္
တက္ၾကပါသည္။
လူတန္းၾကီးမွာ မည္းနက္ေနပါသည္။ ေခါင္းေပါင္းမ်ားမွာ စိမ္းတခ်ဳိ႕၊၀ါတခ်ဳိ႕၊နီတခ်ဳိ႕ျဖင့္ၾကည့္ေကာင္းလွပါသည္။
လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ခရီးသြားမ်ားႏွင့္ေတြ႕တုိင္း ကၽြန္မတုိ႔ကုိေငးၾကည့္သြားၾကပါသည္။ကၽြန္မတု္ိ႔သည္ ၿမိဳ႕ဦးေက်ာင္းကုိ
အရင္တက္ၾကပါသည္။ ၿမိဳ႕ဦးေက်ာင္းတြင္လည္းပရိယတိၱစာသင္တုိက္ရွိသျဖင့္ ပအုိ၀္းရဟန္းသာမေဏမ်ားကုိ ဖူးေတြ႕ရပါ
သည္။ၿမိဳ႕ဦးေက်ာင္းကုိကန္ေတာ့ျပီးေနာက္ ေအာက္သုိ႔ဆင္းကာ လမ္းမၾကီးအတုိင္းေတာင္ဘက္သုိ႔ တမုိင္ခန္႔ဆက္
ေလွ်ာက္ရပါသည္။
“ ဒီလမ္းက ကားမ်ားျပီး က်ယ္တယ္ေနာ္မိြဳး (အေမ)”
“ ဒီလမ္းက တဖူတန္(မင္းလမ္း) လုိ႔ေခၚတယ္ ပုိမူ(သမီး)”
မိြဳး က ကၽြန္မေမးသည္ကုိေျပာျပေနပါသည္။ ကၽြန္မမွာ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔ႏွင့္နီးေနေသာ္လည္း ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ကုိ မေရာက္
ဖူးပါ။ ခုမွ ဖာ(အေဖ)က ေက်ာင္းတက္ယင္းေခၚသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မုိင္၀က္ခန္႔ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ လူမ်ားေသာေနရာ
ကုိေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပအုိ၀္းအမ်ဳိးသမီးမ်ား ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေရာင္းေနသည္ကုိလည္းေတြ႕ရပါသည္။
ေဆ(ေစ်း)ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။
“ယုိေနာင္ေဆေမြး ေနာ္မိြဳး (ဒါေစ်းဟုတ္ လား အေမ)”
“ေမြးပုိမူ (ဟုတ္တယ္သမီး)”
ကၽြန္မထင္သည့္အတုိင္းပင္ ဟုတ္ေၾကာင္းျဖင့္မိြဳး(အေမ)ကေျပာျပပါသည္။ ေစ်းမွဆက္ေလွ်ာက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္
တြင္ဆုိင္မ်ားကုိေတြ႕ရပါသည္။ လူမ်ားကလည္းကၽြန္မတုိ႔ကုိ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ထုံေယာပဲ(ရွမ္းအုိးစည္)ကလည္း
ေနာက္ဆုံးမွ “ေနာင္းဗိန္ေနာင္” ျဖင့္မွန္မွန္တီးယင္းလုိက္ပါလာပါသည္။ အုိးစည္တီးသူသည္ ေလးစြာထမ္းေနရမည္ဟု
ကၽြန္မေတြးေနမိပါသည္။ ကားအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာလည္းအထက္ေအာက္သြားေနၾကပါသည္။ သြားယင္းသြားယင္းေရွ႕တြင္ၾကီးမား
ေသာအေဆာက္အအုံၾကီးကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ ကၽြန္မေရာက္ခ်င္ေနေသာ ပထမေက်ာင္တန္(ပထမေက်ာင္းၾကီး)ကုိ ေရာက္
ပါျပီ။ ေက်ာင္း၀င္းထဲေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံးဖိနပ္ခၽြတ္ၾကပါသည္။
“ေက်ာင္းကသိပ္ၾကီးတာပဲေနာ္ မိြဳး (အေမ)”
“ရွမ္းျပည္မွာဆုိ အၾကီးဆုံးေက်ာင္းပဲသမီး။ တုိ႔ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာကုိဘယ္ေလာက္ သက္၀င္ယုံ
ၾကည္တယ္ဆုိတာ ဒီေက်ာင္းကုိၾကည့္ယင္ သိႏုိင္တယ္”
ကၽြန္မတုိ႔သားအမိလညး္အျခားသူမ်ားႏွင့္အတူ ေက်ာင္းတြင္းသု႔ိ၀င္ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းမွာႏွစ္ထပါေက်ာင္းၾကီးျဖစ္ပါ
သည္။ ကၽြန္မတုိ႔လာသမွ်လူအားလုံးေက်ာင္းထဲသုိ႔၀င္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းမျပည့္ေသးပါ။ ကၽြန္မတုိ႔တရြာလုံးပါသမွ် လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားကုိစုေပါင္းျပီးကန္ေတာ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ကန္ေတာ့ျပီးေသာအခါေက်ာင္းတြင္းရွိ ပန္းခ်ီကားမ်ားကုိ
ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းျပင္သုိ႔ထြက္ျပီး ေက်ာင္းၾကီးကုိေငးေမာၾကည့္ေနမိပါသည္။
“ပုိမူ (သမီး)ေတာ့ ေက်ာင္းၾကီးလွခ်ည္လားလုိ႔ခ်ီးက်ဴးေနျပီထင္တယ္။ သူမ်ားေတြျပန္ၾကေတာ့မယ္ ပုိမူ(သမီး)
အိမ္ေရာက္မွ ေက်ာင္းၾကီးအေၾကာင္းကုိဖာ(အေဖ)က ပုိမူ(သမီး) ကုိေျပာျပပါ့မယ္”
ကၽြန္မတုိ႔ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ တန္းစီျပီးျပန္ၾကပါသည္။ မြန္းလြဲတနာရီေက်ာ္ေလာက္တြင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါသည္။
ကၽြန္မသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္္ေရာက္ခ်င္း ဖာႏွင့္မိဳြးအတြက္ေရေႏြးအုိးက်ဳိေပးပါသည္။ ေရေႏြးပြက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္
ခပ္ေပးပါသည္။ ဖာ ႏွင့္မိြဳး သည္ခရီးပန္းလာ၍လားမသိ၊ေရေႏြးကုိတခြက္ျပီးတခြက္ ေသာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္မေမာင္ေလး
မွာ ေညာင္းလြန္း၍လားမသိ၊အိပ္ေပ်ာ္ေနပါျပီ။
“ဖာ ပုိမူကုိေတာင္ေက်ာင္းၾကီးအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဆုိ”
“ေအး ဟုတ္သားပဲ။ ဖာ ေမ့ေနတယ္” ကၽြန္မက သတိေပးလုိက္မွ ဖာ သတိရပါသည္။
“ဒီလုိကြယ့္သမီးရ႕ဲ။ ဖာငယ္ငယ္တုန္းက သာမေဏဘ၀နဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းမွာေနခဲ႔ဖူးတယ္။ တုိ႔ပအို၀္းတုိင္းရင္းသားေတြာဟာ
ဒီေက်ာင္းနဲ႔မကင္းၾကဘူး။ ဒီေက်ာင္းကေနျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပညာေရးကုိတတ္ေျမာက္ခဲ႔ၾကတယ္”
ဖာ သည္ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ကုိေသာက္လုိက္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ ဆက္ေျပာပါသညါ။
“ပထမ ေတာင္ေက်ာင္းၾကီးဟာ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕မွာ ပထမဆုံးေက်ာင္းပဲ။ ၁၁၁၀ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက ရွိတယ္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔ကလည္း ၿမိဳ႕မျဖစ္ေသးဘူး။ရြာေလးပဲ။“ဒုံေတာင္တီ”(ေတာင္တီရြာ) လုိ႔ေခၚတယ္။ ခုေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္
နဲ႔ဆုိယင္ ဆရာေတာ္ရွစ္ပါးေက်ာင္းထုိင္ခဲ႔ျပီ…..
“ခုေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ဟာ အဂၢမဟာပ႑ိတဘဲြ႕ရတယ္။ ဘဲြ႕နာမည္က ဘဒၵႏ ၱ နရိႏၵတဲ႔။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕က ဒကာေတြသြားပင့္လုိ႔သထုံကၾကြလာခဲ႔တယ္။ ဂ်ာပန္၀င္လာေတာ့ ဆရာေတာ္ဟာမူလသတင္းသုံးေနရာ သထုံမွာရွိတဲ႔
ဓမၼရာရီေက်ာင္းကုိ ျပန္ၾကြသြားတယ္။ ၁၃၀၇ ခုႏွစ္မွာ ဒကာေတြသြားျပန္ပင့္လုိ႔ ဆရာေတာ္က စာခ်ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္တဲ႔
ဦးတိေလာက၊ဦးဓမၼသာမိတုိ႔ကုိ ေခၚလာခဲ႔တယ္….
“အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး ပရိယတိၱစာေပျပန္႔ပြားလာခဲ႔တယ္။ ေနာင္ကားေက်ာင္းဆရာေတာ္၊ထမ္းဘုရားေက်ာင္းဆရာေတာ္၊
၀င္ရေက်ာင္းဆရာေတာ္တုိ႔ဟာ အခ်င္းခ်င္းတုိင္ပင္ျပီး ေက်ာင္းၾကီးေဆာက္လုပ္လုိေၾကာင္း ဆရာေတာ္ထံေလွ်ာက္ထား
ဆႏၵယူၾကတယ္။ ဆရာေတာ္သုံးပါးတုိ႔ဟာ ဦးဘုိးခင္၊ ဆရာ၀ဏ၊ ဦးထြက္စံု စတဲ႔ ဒကာေတြနဲ႔တုိင္ပင္တယ္။ ဒကာေတြက
လည္းသေဘာတူတယ္။ ဦးဘုိးခင္က သြပ္လွဴတယ္။ သထုံနယ္စားခြန္ၾကည္ကေငြက်ပ္ ၁၀၀၀၀ လွဴတယ္”
ကၽြန္မႏွင့္မိြဳး သည္ဖာ ေျပာျပသည္ကုိနားေထာင္ေနပါသည္။ မိြဳးသည ဖာအတြက္ ေရေႏြးၾကမ္းထပ္ငွဲ႔ေပးလုိက္ပါသည္။
ဖာလည္း ဆက္ေျပာပါသည္။
“ ေနာင္ကားေက်ာင္း ဆရာေတာ္က ေက်ာင္းျမန္ျမန္ျပီးေအာင္ဆုိျပီးေတာ့နယ္ ၁၆ နယ္ကသံဃာေတြကုိ ပင့္ဖိတ္ျပီး
တာ၀န္ေပးအပ္ေတာ္မူတယ္။ ေက်ာင္းကုိအဂၤေတႏွင့္ေဆာက္ဖုိ႔သေဘာတူၾကတယ္။ ေက်ာင္းၾကီးကုိေဆာက္လုပ္ရာမွာ
အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ဳးိေတြ႕ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျပီးေတာ့ လူေတြက “တုိင္ထူမျပီးေတာင္ေက်ာင္းၾကီး”
ေဆာက္လုပ္မျပီး ေတာင္ေက်ာင္းၾကီး” ဆုိျပီးေတာ့ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတယ္။ ေနာက္ပုိင္း တျဖည္းျဖည္းၾကိဳးစားေတာ့ျပီးတာ
ပဲ။ဘာမဆုိ ၾကိဳးစားယင္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ပုိမူ ၁၃၁၇ ခုႏွစ္ကစေဆာက္ခဲ႔တာ ၁၃၂၂ ခုႏွစ္မွျပီးတယ္။ ငါးႏွစ္ၾကာတာေပါ့။
ေငြက်ပ္ငါးသိန္းေက်ာ္ ကုန္တယ္။ ဒါကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဖာတုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားေတြဟာ ဘာသာေရးစိတ္ ထက္သန္
တယ္။ စည္းလုံးညီညြတ္တယ္။ ဇြဲရွိတယ္ဆုိတာ သိႏုိင္တယ္။ ခုဆုိယင္ ပထမေက်ာင္တန္(ပထမေတာင္ေက်ာင္းၾကီး)ဟာ
ပအုိ၀္းတုိ႔ရဲ႕က်က္သေရေဆာင္ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ရဲ႔က်က္သေရေဆာင္ ဘာသာေရးအေဆာက္အအုံၾကီးပဲ ပုိမူ(သမီး)…….
“ေအး ပုိမူ ၾကီးလာယင္ဘာကုိပဲလုပ္လုပ္ ဇြဲရွိဖုိ႔လုိတယ္။ အခ်င္းခ်င္းစည္းလုံးညီညႊတ္ၾကဖုိ႔လဲလုိတယ္။ ဇြဲရွိမယ္။ စည္းလုံးညီညြတ္မယ္။ စုေပါင္းျပီးလုပ္ၾကမယ္ဆုိယင္ ဘာမဆုိေအာင္ျမင္တာပဲ ပုိမူ”
ဖာသည္ စကားဆုံးသည္ႏွင့္ မိြဳးငွဲ႕ေပးေသာေရေႏြးၾကမ္းကုိေမာ့ေသာက္လုိက္ပါသည္။ ကၽြန္မရဲ႕ျပည္ေထာင္စုသူငယ္ခ်င္း
ေတြ ပထမေတာင္ေက်ာင္းၾကီးအေၾကာင္းကုိေမးလာယင္ ေျဖႏုိင္ပါျပီ။ ေျပာျပႏုိင္ပါျပီ။ စည္းလုံးညီညြတ္ျခင္း၏ တန္ဖုိး၊ဇြဲ၏
တန္ဖုိးကုိလည္းသိနားလည္ပါျပီ။ ကၽြန္မတုိ႔ ျပည္ေထာင္စုသားအခ်င္းခ်င္းစညး္လုံးညီညြတ္ၾကရမည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ထူေထာင္
ေရးအတြက္ ဇြဲရွိၾကရမည္ဟု နားလည္လုိက္ပါသည္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ကုိေရာက္ယင္ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ရဲ႕က်က္သေရေဆာင္
ပအုိ၀္းတုိ႔ဘာသာေရားအေဆာက္အအုံ ပထမေတာင္ေက်ာင္းၾကီးကုိ ၀င္ျဖစ္ေအာင္၀င္ၾကည့္ပါဟု ျပည္ေထာင္စု
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ကၽြန္မတုိက္တြန္းပါသည္။
အင္းေလးက ပအုိ၀္း
ည ၈နာရီေလာက္ရွိျပီ။
ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုသည္မီးဖုိေဘးတြင္၀ုိင္းဖဲ႔ြစကားေျပာေနၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္း
သားတုိ႔သည္ တေနကုန္ျခံလုပ္ငန္းလုပ္ကုိင္ၾကရသျဖင့္ ညအခ်ိန္တြင္သာ အိမ္မွာရွိၾကပါသည္။ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္
အိမ္လည္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ကၽြန္မဖာသည္ ျဖားလု္ိင္းအိမ္ ခဏသြားလည္မည္ဆုိျပီးထြက္သြားပါသည္။
“ေပါစန္ေက်ာ္၊ေဟး ေပါစန္ေက်ာ္”
“ ပမုိင္ေနာင္ (ဘယ္သူလဲ)”
ကၽြန္မ၏ဖာကုိ ေခၚသံၾကားသျဖင့္ ကၽြန္မက ပအုိ၀္းလုိ ပမုိင္ေနာင္(ဘယ္သူလဲ)ဟုေမးလုိက္ပါသည္။
“ေခြႏ် (ငါပါ)”
ေခၚသူသည္ေျပာေျပာဆုိဆုိအိမ္ေပၚတက္လာပါသည္။
“ေအာ္ ေပါစန္မတ္ကိုး ”
ကၽြန္မ မိြဳးက ေပါစန္မတ္ကုိလွမ္းႏႈတ္ဆက္လုိက္ပါသည္။ ေပါစန္မတ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ ရြာအေနာက္ပုိင္းမွျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မဖာႏွင့္အလြန္ခင္မင္ရင္းႏီွးသူျဖစ္ပါသည္။
“ ပုိမူ ေလြဟဲ႔စီဖာတု္ိင္း (သမီးေရ၊နင္တုိ႔အေဖသြားေခၚ)”
မိြဳးက ကၽြန္မကုိခုိင္းသျဖင့္ ဖာသြားသည္ဆုိေသာျဖားလုိင္းအိမ္သုိ႔သြားေခၚပါသည္။ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး မေရွးမေႏွာင္း
ပင္ဖာလည္းျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ဖာ ေလွကားမွ တက္လာလွ်င္ တက္လာခ်င္းပင္ေပါစန္မတ္က……
“တုိ႔မနက္ျဖန္ အင္းေလးကုိသြားရေအာင္လား။ တုိ႔ဖူးေ၀(ေဆြမ်ဳိး)ေတြနဲ႔မေတြ႔ရတာၾကာျပီ။ သူတုိ႔တုိ႔ဆီုကုိလာဖုိ႔ကလဲ
မလြယ္ဘူး။ တုိ႔သူတုိ႔ဆီသြားမွပဲ ေတြ႔ၾကရေတာ့မယ္။ သြားမလား”
“သြားလဲရပါတယ္ ေပါစန္မတ္။ သီတင္းကၽြတ္ျပီးစဆုိေတာ့ တုိ႔မွာလဲ ထာမာ(အလုပ္) မယ္မယ္ရရ မရွိေသာဘူး”
သီတင္းကၽြတ္ျပီးစအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတုိ႔ သနပ္ဖက္လုပ္ငန္းလည္းျပီးျပီမုိ႔ အလုပ္အားေနပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေပါစန္မတ္က
အလုပ္အားခ်ိန္၌ အင္းေလးတြင္ရွိေသာဖူးေ၀း(ေဆြမ်ဳိး) မ်ားဆီအလည္သြားရန္လာေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“ပုိမူ လဲ လုိက္မယ္ဖာ (အေဖ)”
“ေအး လုိက္လုိက္”
“ပုိခို(သား)လဲ လုိက္မယ္ဖာ ”
“ပုိခို(သား) ကငယ္ေသးတယ္။ ေနာင္ႏွစ္ခါသြားမွလုိက္ေနာ္”
“ဟင္းအင္း ဖာ(အေဖ) ပုိခို(သား) လဲလုိက္မယ္”
ကၽြန္မက ဖာကုိလုိက္မယ္ေျပာတာ့ ဖာ ကလုိက္ခြင့္ျပဳပါသည္။ ကၽြန္မ ပုိခုိ(ေမာင္ေလး)ကလဲလုိက္မည္ဟုေျပာေတာ့
ဖာက လုိက္ခြင့္မျပဳပါ။ ဒီေတာ့ ပုိခိုက ငိုခ်င္လာပါသည္။ ဖာက ပုိက္ဆံေပးျပီး ေခ်ာ့ရပါေတာ့သည္။
ထုိညက ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္၍မေပ်ာ္ပါ။
“ ဗိန္ခန္းလုိင္း ပုိမူ(အိပ္ေတာ့ေလသမီး)”
ကၽြန္မက အိပ္မေပ်ာ္သျဖင့္ ဟုိလူးသည္္လွိမ့္ လွိမ့္ေနပါသည္။ ကၽြန္မအိပ္မေပ်ာ္မွန္းသိသျဖင့္ မိြဳး ကအိပ္ဖုိ႔ေျပာေနပါ
သည္။ကၽြန္မ ခုခ်ိန္ထိ ခရီးေ၀းေ၀းမသြားဖူးပါ။ ခရီးသြားရမည္ကုိေတြးျပီးေပ်ာ္ေနပါသည္။ ေတြးလြန္း၍အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းျဖစ္
ပါသည္။ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။
ကၽြန္မအိပ္ရာကႏိုးေတာ့ မိြဳးက ကၽြန္မတုိ႔စားဖုိ႔အတြက္ ထမင္းခ်က္ျပီးေနပါျပီ။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ ကၽြန္မ ထခ်က္
ေနက်။ ကၽြန္မလည္းမ်က္ႏွာသစ္ျပီး ဘုရားရွ္ိခုိးပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္မတုိ႔မိသားစုေလးေယာက္အတူထမင္းစားၾကပါ
သည္။ကၽြန္မ ထမင္းစားမျမိန္ပါ။ ခရီးသြားရမည္ကုိ ၀မ္းသာေန၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိြဳးက ၀ေအာင္စားဖုိ႔ေျပာပါသည္။
ဟင္းကလည္း ကၽြန္မတုိ႔ပအုိ၀္းအကြက္ အျမိန္ဆုံးဟင္း။ဟမ္းလူး(မုန္ညင္း)ဟင္းရည္ႏွင့္တိစိန္(ပဲပုပ္)ခ်က္။
ကၽြန္မတုိ႔ရြာမွာ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္တြင္ ရွိေသာထီသိမ္ရြာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာမွ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕
သုိ႔ မိနစ္ ၃၀ေလာက္ေလွ်ာက္ရပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕သုိ႔ေျခက်င္ေလွ်ာက္သြားျပီး ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႕မွ
ကားစီးရမည္။
“ျပီးျပီလားေဟ့ ေပါစန္မတ္။ ေတာင္ၾကီးၿမိဳ႔ကုိဆင္းရေအာင္ေလ”
“ ျပီးျပီ။ လာမယ္ လာမယ္”
ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ေပါစန္မတ္ႏွင့္ သူ႔သမီးနာင္ခံလာက ကၽြန္မတုိ႔ကုိေစာင့္ေနၾကပါသည္။ နာင္(နန္း)
ခံလာကုိျမင္ေတာ့ ကၽြန္မ၀မ္းသာသြားပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္အေဖာ္ရျပီမဟုတ္လား။
“လာေလ၊နာင္ပယြမ္း။ ဖာ ကေျပာတယ္။ နင္လဲလုိက္မယ္ဆုိေတာ့ ဖာကလဲ ပုိမူလုိက္ခ်င္လုိက္ဆုိတာနဲ႔ လုိက္ခဲ႔တာ။
တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေဖာ္ရတာေပါ့”
နာင္ခံလာက ကၽြန္မကုိေခၚေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေပ်ာ္ေနၾကပါသည္။ ျပဳံးေနၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာမွ
ထြက္ခဲ႔ၾကပါေတာ့သည္။ ကရင္မ ေရထြက္ေရာက္ေတာ့တေယာက္ ၁၅ျပားေပးျပီးဟီးႏိုးကားကုိစီးရပါသည္။ ကားေပၚတြင္
ေတာင္ၾကီးေစ်းသုိ႔ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားသြားေရာင္းမည့္ ကၽြန္မတုိ႔ပအုိ၀္းမမ်ားျပည့္ေနပါသည္။
“ေတာင္ၾကီးေစ်းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ေစ်းထဲခဏေလွ်ာက္လည္ၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဖာႏွင့္ နာင္ခံလာတုိ႔ဖာက အင္းေလးက ပအုိ၀္းေဆြမ်ဳိးကုိေပးဖုိ႔ သၾကားလုံးအခ်ဳိ႕၊မုန္႔အခ်ဳိ႕ကုိ ၀ယ္ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေစ်းအေနာက္ဘက္ရွိ ေညာင္
ေရႊကားဂိတ္သုိ႔ထြက္ခဲ႔ၾကပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔စီးေသာဒတ္ဆန္းကားသည္ ေတာင္ကုိေကြ႕ကာ ပတ္ကာျဖင့္ ဆင္းေနပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာ
သည္ပတ္၀န္းက်င္ကုိေငးၾကည့္ေနမိပါသည္။ ေတာင္ၾကီးမွ အဆင္းတြင္အေနာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ကန္ကုိျမင္ရပါ
သည္။ကၽြန္မက ဘာကန္လဲဟု ဖာကိုေမးရာ ဖာက က်ီးျဖဴကန္ဟု ေျပာျပပါသည္။ ထုံးဖိုကုိေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းမွာ
ေျဖာင့္သြားပါသည္။ ကားလည္းပုိျမန္လာပါသည္။ လမ္းတြင္ေအာင္သေျပတပ္စခန္း၊ဟီးႏုိးကား႐ုံကုိေတြ႔ရပါသည္။ ဟီးႏုိး
ကား႐ုံတြင္ ဟီးႏုိးကားမ်ားရွိပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔သည္လုိကားမ်ားမ်ားကုိမေတြ႔ဖူးပါ။
ေရႊေညာင္ကုိေရာက္ေတာ့ လမ္းေတာင္ဘက္သုိ႔ေကြ႔ကာေမာင္းသြားပါသည္။ ေျမျပင္လမ္းမုိ႔ လမ္းေျဖာင့္ပါသည္။
လမ္းေဘးတြင္လယ္ကြက္မ်ား ရွိပါသည္။ အခ်ဳိ႕စပါးရိတ္ေနၾကသည္ကုိေတြ႕ရပါသည္။ မၾကာခင္ေရႊရန္ေျပကုိ ေရာကန္ပါ
သည္။ ေရႊရန္ေျပဟု ဆုိင္းဘုတ္ေရးထားပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔မွာ စတုတၳတန္းေက်ာင္းသူမ်ားျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ့သည္။ သုိ႔မ
ဟုတ္ပါက လူၾကီးကုိေမးေနရမည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ေရမ်ားကုိေတြ႕ရပါသည္။ ၾကာပင္မ်ားကုိလညး္ကြက္က်ားေတြ႕ရ
ပါသည္။ ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာမွာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိေငးၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာမွာျမင္မွမျမင္ဖူးခဲ႔ပဲ မဟုတ္လား။
ဟုိးေရွ႕မွ ေတြ႕ရေသာအိမ္မ်ားမွာေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ျဖစ္ပါလိမ္မည္။ အနီးေရာက္မွ ဆုိင္းဘုတ္ကုိၾကည့္ရမည္။ ေဟာ
ေျပာယင္းဆုိယင္းေရာက္ပါျပီ။ နာင္ခံလာက ေညာင္ေရႊကုိေရာက္ျပီဟု ကၽြန္မကုိေျပာပါသည္။ ကားလည္းၿမိဳ႕အ၀င္ကား
ဂိတ္တြင္ ရပ္လုိက္ပါသည္။ေမာ္ေတာ္စက္ေလွဆိပ္ ဘယ္မွာရွိမွန္းမသိပါ။
“ ဘယ္သြားမလဲ ေပါလိန္း။ ဥေဒါင္းေတာင္လား။ ေမာ္ေတာ္ရွိတယ္။ တုိ႔ေမာ္ေတာ္နဲ႔စီး”
ေမာ္ေတာ္စက္ေလွသမားတုိ႔က အင္းသားသံ၀ဲ၀ဲျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ကုိေခၚေနပါသည္။သူတုိ႔ေမာ္ေတာ္ကိုစီးပါဟု ဖိတ္ေခၚေနပါ
သည္။သူတုိ႔က ကၽြန္မတုိ႔ကုိ “ေပါလိန္း” ဟုဘာေၾကာင့္ေခၚသည္ကုိသူငယ္ခ်င္းတုိ႔သိမည္မထင္ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔ရွမ္းျပည္တြင္
နာမည္မသိလွ်င္ ေပါလိန္း ဟုေခၚၾကပါသည္။ ေပါလိန္းမွာ မိတ္ေဆြဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ အျခားလူမ်ဳိးမ်ားက ကၽြန္မတု္ိ႔
ပအုိ၀္းရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားကုိ “ဘာလုိ႔လဲ ေပါလိန္း”။ “ဘယ္သြားမလဲေပါလိန္း”ဟု ႏႈတ္ဆက္ၾကပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ဆီလာလွ်င္လည္းကၽြန္မတုိ႔ကုိ သည္လုိပင္ ေခၚၾကပါလိမ့္မည္။
“ ဖာနန္ေပါစန္မတ္စီး၊ေပါစန္ေက်ာ္စီး၊စုိင္အန္သာေမြးေတာင္းနဲ႔”
(ဦးေလးေပါစန္မတ္တုိ႔ ေပါစန္ေက်ာ္တုိ႔၊အင္းလ်ားကုိျပန္မွာမဟုတ္လား)
“ေမြး နာခြန္ဘေမြးေတာင္းနဲ႔ (နင္ ခြန္ဘ မဟုတ္လား)”
ကၽြန္မဖာက ေမးလုိက္ပါသည္။ ခြန္ဘဆုိသူမွာ ခါးကုန္းေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဖာႏွင့္ေဆြမ်ဳိးေတာ္ေၾကာင္းဖာကေျပာျပ
ပါသည္။ သူက ကၽြန္မတုိ႔ကုိေမာ္ေတာ္ေလွဆိပ္သုိ႔ေခၚသြားပါသည္။ သူ႔ေမာ္ေတာ္ကုိလည္းျပပါသည္။ကၽြန္မတုိ႔ေမာ္ေတာ္
ေလွဆိပ္မွျပန္တက္ျပီး ဟူပင္ေခါက္ဆြဲဆုိင္တြင္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္စားၾကပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကပါ
သည္။ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားအခ်ဳိ႕ ပအုိ၀္း၀တ္စုံ၀တ္ထားေသာ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ၾကည့္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ခြန္ဘေမာ္
ေတာ္စက္ေလွထဲသုိ႔ ဆင္းေနလုိက္ပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ဘယ္ခ်ိန္ထြက္မည္မသိ။ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေမာ္ေတာ္ကုိစီးခ်င္ေနပါျပီ။
ညေန ၄ နာရီထုိးေလာက္တြင္ ေမာ္ေတာ္သည္ ေညာင္ေရႊၿမိဳ႕ေလွဆိပ္မွ စတင္ထြက္ခြာပါသည္။ ေမာ္ေတာ္ေပၚ
တြြင္ ပအုိ၀္းလူမ်ဳိးသာအမ်ားဆုံးပါလာပါသည္။ ေမာ္ေတာ္သည္္ေမာ္ေတာ္ကားေလာက္မျမန္ပါ။ ေမာ္ေတာ္ေလွေဘးႏွစ္
ဘက္မွ ေရမ်ားျဖာထြက္ေနပါသည္။ စီးရသည္မွာ ၿငိမ့္ေနပါသည္။ ကၽြန္မေရာ နာင္ခံလာပါအလြန္ေပ်ာ္ေနပါသည္။
ရြာေရာက္လွ်င္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိျပန္ၾကြားျပရဦးမည္။ ကၽြန္မတို႔ေတာင္ ခုမွ တခါစီးဖူးပါသည္။ သူတုိ႔က မစီးဖူးတဲ႔အ
ျပင္ ျမင္ေတာင္မွ မျမင္ဖူးၾကေသးပဲ မဟုတ္လား။ မၾကာခင္ပင္ေရထဲတြင္ အိမ္ေဆာက္လုပ္ေနၾကသည့္အင္းသားမ်ား
ေလွေလွာ္ေနၾကသည္ကုိေတြ႕ရပါသည္။ေလွႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ေမာ္ေတာ္ကုိျဖည္းျဖည္းေလးေမာင္းပါသည္။ ဘဲအုပ္ေလးမ်ား
လည္း ေရကူးေနၾကပါသည္။ ခ်စ္စရာ။ဖမ္းခ်င္စရာ။ေမာ္ေတာ္တစင္းႏွင့္တစင္းရင္ဆုိင္ေတြ႔ေတာ့ေမာ္ေတာ္ခုန္ေနပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔မွာေၾကာက္ရမွန္းမသိပဲေပ်ာ္ေနပါသည္။ ဟိုးေရွ႕မွာေရျပင္က်ယ္ၾကီး ေဖြးေဖြးလက္လက္ႏွင့္။ “ေနာင္” (ကန္)
ဆုိတာျဖစ္မည္။အေနာင္တက္ကမ္းတြင္ေတာင္ကုန္းမုိ႔မုိ႔ေလး။ ထုိေတာင္ကုန္းေျမာက္ဘက္ေဘးတြင္ အေဆာက္အအုံ
မ်ားရွိသည္။
“လမ္းဗုံနဲ႔ဖာနန္ (အိမ္ေတြလားဦးေလး)”
နာင္ခံလာက သူ႔ေဘးတြင္ရွိေနေသာ လူၾကီးကုိေမးလုိက္ပါသည္။
“အဲဒါ လူရည္ခၽြန္စခန္းေပါ့မူေပ (မိန္းကေလး)”
လူရည္ခၽြန္စခန္းျဖစ္ေၾကာင္းကုိဦးေလးက ေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဆရာေျပာျပေသာလူရည္ခၽြန္မ်ားအပန္းေျဖရာ၊
စံျပလုပ္သားမ်ားအပန္းေျဖရာ စခန္းျဖစ္ပါသည္။ ပင္လယ္သည္အင္းေလးေရျပင္ထက္ က်ယ္လိမ့္မည္။ ေမာ္ေတာ္သည္
ေျဖာင့္တန္းစြာသြားေနပါသည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ အိမ္မ်ားကုိေတြ႕ရပါသည္။ ရြာမ်ားျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
မနီးမေ၀းတြင္ ေစတီတဆူ၊ ဟုိး အေနာက္ဘက္တြင္ ေရႊေရာင္လက္လက္ႏွင့္ ေက်ာင္းေတာ္။
“ဟုိး ေရႊေရာင္၀င္း၀င္းနဲ႔က ဘာဘုရားလဲ ဖာ (အေဖ)”
“ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား ပုိမူ(သမီး) ဒီဘက္ေစတီ ျဖဴျဖဴကေတာ့ ဘုရားေပါက္”
အင္းေလးတြင္ ေစတီပုထုိးရွိေၾကာင္း ခုမွကၽြန္မတုိ႔သိရပါသည္။
နာမည္ၾကီးေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကုိ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ခ်င္ပါသည္။ ညက်မွ ဖာကုိေျပာရဦးမည္။ အင္းေရျပင္ကုိလြန္ေတာ့
ေခ်ာင္းအတုိင္း ရြာမ်ားကုိျဖတ္ခဲ႔ရပါသည္။ ရြာမ်ားမွာဆုိင္းဘုတ္ေရးမထား၍ဘယ္လုိေခၚမွန္းမသိပါ။ ဆုိင္းဘုတ္ ေရးထား
လွ်င္ေကာင္းမည္ဟု ကၽြန္မေတြးမိပါသည္။တရြာျပီးတရြာ ျဖတ္ျပီးေသာအခါ ေမာ္ေတာ္သည္ရြာတရြာထဲသုိ႔၀င္ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္အိမ္တအိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္လုိက္ပါသည္။ အိမ္ေပၚမွ အေဒၚၾကီးတေယာက္ဆင္းလာပါသည္။
“ေၾသာ္ ေပါစန္မတ္တုိ႔ ေပါစန္ေက်ာ္တုိ႔ကုိး”
အေဒၚၾကီးက ကၽြန္မတုိ႔ကုိႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ေမာ္ေတာ္လည္းထြက္သြားပါသည္။ အိမ္တြင္
ကၽြန္မတုိ႔ႏွင့္ရြယ္တူ မိန္းကေလးတေယာက္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ျမန္မာ အ၀တ္အစားႏွင့္။
“ေဒါ့ရီနာသြဖုံဟုိင္းမူ (နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေခၚဦးမိန္းကေလး)”
အေဒၚၾကီးက သူ႔သမီးကုိ ကၽြန္မတုိ႔ကုိေခၚဖုိ႔ေျပာပါသည္။ သူကလဲမ၀ံ႔မရဲႏွင့္ ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာေဘးတြင္ လာထုိင္
ပါသည္။ “ဘီမန္တမုိင္ (နင့္တုိ႔နာမည္ ဘယ္လုိေခၚလဲ)”
သူက ကၽြန္မတုိ႔နာမည္ကုိေမးေနပါသည္။ “ေ၀ ေနာင္နာင္ခံလာ။ ေခြေနာင္နာင္ပယြမ္း”
ကၽြန္မက ေျပာလုိက္ပါသည္။ နာင္ခံလာနာမည္ကုိလညး္ေျပာျပလုိက္ပါသည္။ ကၽြန္မေရာ နာင္ခံလာပါ သူ႕အမည္ကုိ
ျပိဳင္တူေမးမိလုိက္ပါသည္။ “နာင္မုံ ”
ကၽြန္မတုိ႔ သုံးေယာက္စလုံး ျပိဳင္တူျပဳံးမိၾကပါသည္။ ရင္းႏွီးသိကၽြမ္းရျပီမဟုတ္လား။ သူ႔အေမက ကၽြန္မတုိ႔အတြက္ ထမင္း
ဟင္းခ်က္ေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ဖာ(အေဖ)ႏွင့္ နာင္ခံလာတုိ႔ ဖာမွာ တုံးလုံးလွဲေနၾကပါသည္။
ထုိညက နာင္မုံတုိ႔ မိြဳး က ေဆးခါးဟင္းရည္ႏွင့္ငါးဟင္းကုိခ်က္ေကၽြးပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေဆးခါးဟင္းရည္ကုိ ေသာက္
စက ခါးသည္ဆုိျပီးမၾကိဳက္ပါ။ တဇြန္းျပီးတဇြန္းေသာက္ျပီးေသာအခါ အၾကိဳက္ေတြ႔လာပါသည္။ ခံတြင္းပုိျမိန္လာပါသည္။
ကၽြန္မႏွင့္ နာင္ခံလာ ထမင္းျမိန္ၾကပါသည္။ ေဆးခါးဟင္းရည္သည္ အင္းသားတုိ႔ၾကိဳက္ေသာဟင္းရည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထမင္း
စားျပီးေတာ့ နာင္မုံေျပာပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔ ထမင္းစားျပီးေသာအခါ အိမ္နီးနား ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားလာလည္ၾကပါသည္။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားမုိ႔ ခုလုိ
မၾကာခဏလာလည္သင့္ေၾကာင္းေျပာၾကပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ေရထဲတြင္ေနထုိင္ၾကေသာ ပအုိ၀္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္
ပအုိ၀္း၀တ္စုံကုိမ၀တ္ၾကေတာ့ပါ။လူၾကီးမ်ားေလာက္သာ၀တ္ၾကေတာ့သည္။ ညအေတာ္နက္ျပီ။
ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာမွာ ခရီးပန္းလာသျဖင့္ အိပ္ခ်င္ေနပါသည္။ လူၾကီးမ်ားကေတာ့ စကားေျပာေကာင္းၾကတုန္း။ ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာသည္ နာင္ခံလာသည္ နာင္မုံခင္းေပးေသာအိပ္ရာတြင္ အိပ္ၾကပါသည္။ နာင္မုံလည္း ကၽြန္မတုိ႔ႏွင့္
အတူ အိပ္ပါသည္။ မုိးလင္းေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔အတူတူထၾကပါသည္။ အိမ္ေလွကား၌ပင္ မ်က္ႏွာသစ္ၾကပါသည္။ေရသိပ္
မနက္လွပါ။ေျမၾကီးကုိေတြ႕ေနရပါသည္။နာင္မုံက သူေရကူးတတ္ေၾကာင္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ကူးခ်င္လည္း သင္ေပးမည္ဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္မဖာႏွင့္ နာင္ခံလာတုိ႔ဖားလည္း ႏုိးေနၾကပါျပီ။ ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာသည္ ပတ္၀န္းက်င္
ကုိေငးၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္းေမ်ာမ်ားကုိ အိမ္၏၀င္းျခံသဖြယ္ ကာရံထားပါသည္။ ထုိကၽြန္းေမ်ာေပၚတြင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး
ပင္မ်ားကုိစုိက္ထားပါသည္။
မနက္စာ စားျပီးသည္ႏွင့္ နာင္မုံသည္ သူ႔မိြဳးႏွင့္အတူ ကၽြန္မတုိ႔ကုိေလွတစီးျဖင့္ေခၚသြားပါသည္။ ရြာအေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္တုိဘုရားသုိ႔သြားမည္ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေၾကာက္ေနၾကပါသည္။ ေမာ္ေတာ္
စီးစဥ္ကႏွင့္မတူပါ။ ေလွမွာ အနည္းငယ္လူးလွိမ့္ေနပါသည္။ ကၽြန္မဖာႏွင့္ နာင္ခံလာတုိ႔ ဖာမွာအိမ္တြင္ေနရစ္ၾကပါသည္။
သူတုိ႔က ေရာက္ဖူးျပီးသားမုိ႔ မလုိက္ေတာ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေလွသည္မၾကာခင္ ေရစီးသန္ေသာ ေခ်ာင္းကုိျဖတ္ပါသည္။ ဘီလူးေခ်ာင္းဟု နာင္မုံက ေျပာျပပါသည္။ ေရအေတာ္
နက္ပုံရသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ နာင္ခံလာမွာ ေလွနံႏွစ္ဘက္ကုိျမဲေနေအာင္ကုိင္ထားပါသည္။ ဘီလူးေခ်ာင္းကုိ လြန္မွ စိတ္ေအး
ရေတာ့သည္။ ဘီလူးေခ်ာင္းကုိလြန္ေတာ့ ေဗဒါမ်ားျဖင့္ ပိတ္ေနေသာ လမ္းကုိနာင္မုံတုိ႔သားအမိက ေလွာ္သြားပါသည္။
ဟုိးေရွ႕တြင္ကမ္းစပ္ကုိျမင္ေနရျပီ။ ဇရပ္မ်ားကုိလညး္ ေတြ႕ရပါသည္။ တဲမ်ားကုိလည္းေတြ႕ရပါသည္။ ေတာင္တုိေစ်းျဖစ္
ေၾကာင္းနာင္မုံက ေျပာျပပါသည္။ ကမ္းစပ္ေရာက္ေတာ့ကၽြန္မတုိ႔ကုန္းေပၚတက္ၾကပါသည္။
“အဲဒါ တုိ႔အင္းလ်ားရြာအလယ္တန္းေက်ာင္းေလ”
နာင္မုံက သူတုိ႔ေက်ာင္းကုိျပပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ ေစာင္းတန္းအတုိင္းတက္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့
ခဏအေမာေျဖၾကပါသည္။ အေရွ႕ဘက္ကုိေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ နာင္မုံတုိ႔ အင္းလ်ားရြာကုိ ေတြ႕ေနရပါသည္။ ရြာမ်ားမွာ ဘီးလူးေခ်ာင္းတေလွ်ာက္စီတန္းေနပါသည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားကုိလညး္ေတြ႕ရပါသည္။ ဘုရားဖူးျပီးေသာအခါ
ပန္းပု႐ုပ္မ်ားကုိၾကည့္ၾကပါသည္။
“အရင္က သစ္သားပန္းပု႐ုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ေနာက္ေတာ့ေမွာင္ခုိသမားေတြက ခုိးျဖဳတ္ျပီးေရာင္းစားၾကတယ္။ ဒီဘက္
မွာလဲအရင္က ေခါင္းေလာင္းရွိတယ္။ ခု မရွိေတာ့ဘူး”
နာင္မုံက ကၽြန္မတုိ႔ကုိေျပာျပေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကုိ ခုိးယူေရာင္းစားေနေသာ ေမွာင္ခုိ
သမားမ်ားကုိရြံမုန္းေၾကာင္း ေျပာၾကပါသည္။ ဟုိဟုိသည္သည္ ေလွ်ာက္လည္ျပီးေသာအခါ ျပန္ခဲ႔ၾကပါသည္။ အိမ္ျပန္
ေရာက္ေတာ့ ခဏနားျပီးေရခ်ဳိးၾကပါသည္။ နာင္မုံက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေရကူးျပပါသည္။ နာင္မုံက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေခၚပါသည္။
ကၽြန္မတုိ႔မကူးရဲပါ။ ေရခြက္ျဖင့္သာခပ္ခ်ဳိးပါသည္။ ေရခ်ဳိးျပီးေတာ့ နာင္မုံႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႔ရြာထဲတြင္ေလွေလွာ္ၾကပါသည္။
ကၽြန္မႏွင့္ နာင္ခံလာလည္းေလွာ္တက္တတေယာက္တေခ်ာင္းစီျဖင့္ ေလွာ္ၾကပါသည္။ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
“နာင္မုံေရ၊ျပန္လာၾကေတာ့ ။ညစာထမင္းစားၾကရေအာင္”
“ဟုတ္ကဲ႔ မိြဳး (အေမ)”
“ နာင္မုံတုိ႔ မိြဳးက ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေခၚေနပါသည္။ နာင္မုံလည္းအိမ္ဘက္သုိ႔ ေလွာ္သြားပါသည္။
မနက္ေစာေစာစီးစီး ရြာမွ ခြန္လုတ္၏ကူဘုိတာ ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ကၽြန္မတုိ႔ အေစာၾကီးျပန္ၾကဖုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔
ျပန္ေတာ့မည္ဆုိေတာ့ နာင္မုံ ၀မ္းနည္းေနပါသည္။
“ေနာက္လဲလာသည္ဦးေနာ္” ဟုမွာရွာပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္းမခြဲခ်င္ပါ။ မျပန္ခ်င္ပါ။
“တုိ႔ဆီလဲလာလည္ပါဦး” ဟု ကၽြန္မတုိ႔ကျပန္ဖိတ္ေခၚပါသည္။ ကူဘုိတာ စက္ေလွမွာ ေမာ္ေတာ္ထက္ေႏွးပါသည္။
အေစာၾကီးထြက္လာသည္မုိ႔ေတာ္ေတာ့သည္။ ခြန္လုတ္က ကၽြန္မတုိ႔ကုိေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသုိ႔လုိက္ပုိ႔ပါသည္။
နာင္မုံတုိ႔ဖာ၏စီစဥ္ညြန္ၾကားမူေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေရာက္ေတာ့ အေရွ႕ဘက္တြင္ ေနလုံးနီနီ
ထြက္ျပဳျပီ။
ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားမွာ ၾကည္ညိုဖြယ္ရာေကာင္းလွပါသည္။
“ဘာလုိလဲေပါလိန္း။ ေတာင္းပုိ(လြယ္အိတ္) ရွိတယ္”
အင္းသားေစ်းသည္တုိ႔က ကၽြန္မတုိ႔ကုိ လြယ္အိတ္၀ယ္ဖုိ႔ေျပာေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔သည္ ေက်ာင္းထဲတြင္ေလွ်ာက္ၾကည့္
ျပီးျပန္ခဲ႔ၾကပါသည္။
“အင္းေလးကန္ၾကီး ေက်ာ္ေစထင္ရွားတာ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားေၾကာင့္လဲပါတယ္ ပုိမူ(သမီး)”
နာင္ခံလာတုိ႔ဖာက နာင္ခံလာႏွင့္ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ေျပာေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားမွာပင္ နာင္မုံတုိ႔ဖာေပးလုိက္
ေသာထမင္းထုပ္ကုိစားၾကပါသည္။ ထမင္းစားျပီးသည္ႏွင့္ ျပန္ၾကပါသည္။ ကူဘုိတာစက္ေလွသည္ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ တင္ေဆာင္ကာေညာင္ေရႊသုိ႔ ဦးတည္ေမာင္းေနပါသည္။ အျပန္ခရီးတြင္အင္းေရျပင္အေနာက္ဘက္သုိ႔ကပ္ေမာင္းေနသျဖင့္
လူရည္ခၽြန္စခန္းကုိ ပုိျမင္ရပါသည္။
ပုိမူ တုိ႔လူရည္ခၽြန္ေတြျဖစ္ယင္ ဒီလူရည္ခၽြန္စခန္းမွာလာျပီးအပန္းေျဖရမွာေပါ့”
ကၽြန္မတုိ႔ဖာက ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာကုိေျပာေနပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ၾကိဳးစားၾကမည္ဟုျပိဳင္တူကတိေပးၾကပါသည္။
ေညာင္ေရႊေလွဆိပ္ကုိေရာက္ေတာ့ မြန္းတည့္လုျပီ။ ကားကလည္းအဆင္သင့္ရွိသည္မုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ကူဘုိတာ စက္ေလွျဖင့္ပါလာသူမ်ားႏွင့္အတူ ေတာင္ၾကီးသုိ႔တက္ၾကပါသည္။
“ အင္းေလးမွာရွိတဲ႔အင္လ်ားက ပအုိ၀္းေတြဟာလဲ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲေနာ္။သူတုိ႔ေတာ့ေရေပၚမွာေနသားက်ေနျပီ။ တုိ႔ေတာင္ခဏသြားတာနဲ႔ ေပ်ာ္တာပဲ”
“ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲေနာ္”
နာင္ခံလာက ကၽြန္မကုိေျပာေတာ့ ကၽြန္မက ေထာက္ခံလုိက္ပါသည္။ ကားေပၚမွ ပါလာသူမ်ားသည္ စကားမေျပာ
ၾကပါ။ ကၽြန္မႏွင့္နာင္ခံလာသာစကားေျပာၾကပါသည္။ သူတုိ႔မွာၿငိမ္ျပီး။ပါလာပါသည္။ ေနာင္ႏွစ္ခါက်ယင္ အင္းေလးက
ပအုိ၀္းေဆြမ်ဳိးေတြဆီကုိအလည္သြားႏုိင္ေအာင္ ဖာႏွင့္မိြဳး တုိ႔ကိုေျပာရဦးမည္။
ပြယ္ပန္သြမ္
“ခြန္မႈိင္း တုိ႔ရြာလယ္ကုိသြားရေအာင္။ ရြာလယ္မွာဒီေန႔ “ပြယ္ပန္သြမ္ ” အတြက္ မ႑ပ္ေဆာက္မယ္တဲ႔။
အဲဒါ လူၾကီးေတြခုိင္းတာသြားကူညီၾကရေအာင္”
“သြားမယ္ေလ ခြန္အုိး၊ ငါမွမသိပဲ”
“မေန႔ညကမွ ငါတုိ႔အိမ္မွာ အစည္းအေ၀းလုပ္တာကြ”
ခြန္အုိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိလာေခၚေနပါသည္။ ခြန္အိုးက ျဖာဒုံ(ရြာသူၾကီး)ေက်ာင္ေဗာ္၏သားျဖစ္ပါသည္။ မေန႔ညက သူတုိ႔
အိမ္တြင္အစည္းအေ၀းလုပ္သျဖင့္ ခြန္အုိးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိလာေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ေသသည္ႏွင့္ ဆြမ္းအျမန္သြတ္ေလ့ မရွ္ိပါ။ အျမန္ဆုံးေျခာက္လ၊ အၾကာ
ဆုံးတႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ကြယ္လြန္သူ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္၏ က်န္ရစ္သည့္သားသမီးမ်ားက စုေပါင္း၍
ဆြမ္းသြတ္ေပးၾကပါသည္။ ဆြမ္းသြတ္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပအုိ၀္း တုိင္းရင္းသားတုိ႔က ပြယ္ပန္သြမ္ဟုေခၚပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတုိ႔သည္ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ျခင္းကုိလည္း ပဲြတမ်ဳိးဟု သတ္မွတ္ၾကပါ
သည္။ ပြယ္ပန္သြမ္ကုိလည္း ပြယ္ပန္(ရွင္ျပဳပဲြ) ကဲ႔သုိ႔ပင္ အျခားေဒသမွ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟမ်ားကုိဖိတ္ၾကားၾကပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေငြေၾကးစုေဆာင္းျပီးမွ ဆြမ္းသြတ္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ဳိ႕မွာမေသခင္ ၾကိဳတင္၍ ဆြမ္းသြတ္
ထားၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္နည္းပါသည္။ ပြယ္ပန္သြမ္(ဆြမ္းသြတ္ပဲြ) ကုိတညႏွင့္ တေန႔ၾကာ က်င္းပၾကပါသည္။ ေဆာင္း
ရာသီတြင္ က်င္းပၾကပါသည္။
ပြယ္ပန္သြမ္(ဆြမ္းသြတ္ပဲြ)ကုိရြာလယ္ရွိေျမကြက္လပ္တြင္ျဖစ္ေစ၊အိမ္အနီးတြင္ျဖစ္ေစ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ျဖစ္ေစ
ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ပြယ္ပန္သြမ္ မ႑ပ္ကုိရွင္ျပဳပဲြ ကဲ႔သုိ႔ပင္ ျပဳျပင္ေဆာက္လုပ္ၾကပါသည္။ ပြယ္ပန္သြမ္ မ႑ပ္ကုိ“ကႏၷာ”
ဟုေခၚၾကပါသည္။ ယခုခြန္အုိးက ကႏၷာေဆာက္ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သည့္ဘက္မွလုပ္အားေပးကူညီႏုိင္ဖုိ႔
လာေခၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာလယ္ေရာက္ေတာ့ လူၾကီးမ်ား၀ါးထမ္္းလာေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ခြန္ျမ၊ခြန္စိန္၊ ခြန္လြန္းတုိ႔သည္
တုိင္စုိက္ရန္တြင္းတူးေနၾကပါျပီ။ နာင္ဗြာ၊နာင္ဗုိ၊နာင္ခမ္၊နာင္ပုိင္တုိ႔လည္းေကာက္႐ုိးစည္းမ်ားကုိသယ္ေနၾကပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္
ႏွင့္ခြန္အုိးလည္းလူၾကီးမ်ားတုိင္းထြာျပီး မွတ္သားထားေသာေနရာတြင္တြင္းတူးေပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ စည္းစည္း
လုံးလုံး အလုပ္လုပ္ၾကရသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကပါသည္။
ကႏၷာကုိၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္မဟုတ္ပဲ ေနသာ႐ုံျဖစ္ပါသည္။ အေပၚတြင္လည္း ေကာက္႐ုိးမ်ားျဖင့္သာမုိးေလ့ရွိၾက
ပါသည္။ ကႏၷာအတြင္းမွာလည္း သင့္တင့္႐ုံမြမ္းမံျပင္ဆင္ပါသည္။ အလွဴပေဒသပင္မ်ားကုိတန္စီထားပါသည္။ ကႏၷာတြင္း
မွာလည္းတံခြန္ကုိလႊားထားပါသည္။ တံခြန္မွာပိတ္သုိ႔မဟုတ္ တက္ထရြန္ျဖဴကုိ ဆင္ႏွာေမာင္းကဲ႔သုိ႔ အလုံးရွည္ရွည္ျပဳလုပ္
ထားပါသည္။ ဤသည္ကုိပင္တံခြန္ဟုေခၚပါသည္။ အေသဆုိးျဖင့္ေသသူမ်ားကုိတံခြန္ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ တံခြန္ျပဳလုပ္ရာ
တြင္မူ ျမန္မာတုိ႔လုပ္ေသာ တံခြန္ႏွင့္တူပါသည္။ ေငြေၾကးျပည့္စုံသူမ်ားမွာ ဘုရားေစတီရင္ျပင္တြင္ သစ္သားတုိင္တံခြန္၊
အုတ္အဂၤေတတုိင္တံခြန္တုိ႔ကုိျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ သစ္သားတုိင္ တံခြန္၊အုတ္အဂၤေတတုိင္တံခြန္တုိ႔ကုိျပဳလုပ္ပါက ဆြမ္းမသြတ္မီၾကိဳတင္ျပဳလုပ္ရပါသည္။ ျပီးမွသာ ဆြမ္းသြတ္ပြဲ ျပဳလုပ္ရပါသည္။ ကႏၷာ ကုိမြမ္းမံျပင္ဆင္ျပီးေသာအခါ
ကၽြန္ေတာ္၊ခြန္အုိး၊ခြန္လြန္းတုိ႔အတူျပန္လာၾကပါသည္။ ညမွ တေခါက္သြားၾကဦးမည္။
ညေမွာင္လာသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၊ခြန္ျမ၊ ခြန္စိန္ုတို႔ ကႏၷာသုိ႔သြားၾကပါသည္။ ကႏၷာ(မ႑ပ္) ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေစ်းသည္
မ်ားလည္းေစ်းေရာင္ေနၾကပါျပီ။ရပ္ေ၀းရပ္နီးမွ ဧည့္သည္မ်ားလည္းေရာက္ေနၾကပါျပီ။ အခ်ဳိ႔ေရာက္လာဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ပြယ္ပန္သြမ္(ဆြမ္းသြတ္ပဲြ)ကုိဖိတ္ၾကားရာတြင္ၿမိဳ႕မွာကဲ႔သုိ႔နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ဳိးမိတ္သဂၤဟမ်ားကုိမဖိတ္ပဲ ရပ္ေ၀းေဆြမ်ဳိး
မိတ္သဂ္ဟမ်ားသာမကဆြမ္းသြတ္ပဲြက်င္းပသည့္ တရြာလုံးကုိပါဖိတ္ၾကားပါသည္။ ဆြမ္းသြတ္ပဲြဖိတ္ၾကားရာတြင္ျဖားဒုံ
(ရြာလူၾကီး)သုိ႔လက္ဖက္ထုပ္(သုိ႔မဟုတ္)ဖိတ္စာမ်ားေပးျပီးျဖားဒုံ(ရြာလူၾကီး)က နီးစပ္ရာကုိဖိတ္ၾကားေပးပါသည္။
ဧည့္ပရိသတ္မ်ားကလည္းညအိပ္လာၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သုံးေယာက္သည္ မ႑ပ္ထဲ၀င္ျပီး ဘုရားဖူးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရာက္ျပီး မၾကာမီ ျဖားညုိ၊ ျဖားလြန္၊
ခြန္ရွန္းဖင္းတုိ႔သည္သေျပခက္ကုိယူကာ သခၤ်ဳိင္းသုိ႔သြားမည္ဟုဆုိပါသည္။
“ခြန္ရွန္းဖင္း တုိ႔ဘယ္သြားၾကမွာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ကခြန္ရွန္းဖင္းကုိေမးလုိက္ပါသည္။
“သခၤ်ဳိင္းကုိသြားျပီးကြယ္လြန္သြားသူေတြရဲ႕ ၀ိည္ာဥ္လိပ္ျပာကုိသြားေခၚမယ္ေလ။ တုိ႔နင္တုိ႔အတြက္ ဆြမ္းသြတ္ေပးမယ္။
တုိ႔နဲ႔အတူလာျပီးတရားနာယူ ကုသုိလ္လာယူၾကပါလုိ႔ေခၚရတယ္။ ျပန္လာယင္အဲဒီသေျပခက္ကုိ ကႏၷာ(မ႑ပ္)ထဲက တုိင္မွာခ်ည္ရတယ္။သူတုိ႔အတြက္လဲေနရာထုိင္းခင္းျပင္ဆင္ေပးထားတယ္ေလ။ ပေဒသာပင္အနီးမွာေတြ႔တယ္မဟုတလား”
ခြန္ရွန္းဖင္းေျပာျပမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သတိထားမိပါသည္။ အိပ္ရာေလးခုျပင္ထားသည္ကုိေတြ႕ရပါသည္။ တံခြန္ေလးခုကုိလည္းေတြ႕ရပါသည္။ ကြယ္လြန္သူေလးေယာက္အတြက္ ပန္သြမ္(ဆြမ္းသြတ္ပဲြ) လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ခြန္ရွန္းဖင္းတုိ႔သည္ တနာရီခန္႔ၾကာေသာအခါျပန္ေရာက္လာၾကပါသည္။ ရပ္ေ၀းမွဧည့္သည္မ်ားလည္းေရာက္ေနၾကပါ
သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းတုိင္းရင္းသားတို႔သည္ “ပြယ္ပန္” (ရွင္ျပဳပဲြ)ႏွင့္ ပြယ္ပန္သြမ္(ဆြမ္းသြတ္ပဲြ) ဖိတ္ၾကားျခင္း
ခံရပါကမည္မွ်ပင္ ခရီးေ၀းေစကာမူ ေရာက္ေအာင္သြားၾကပါသည္။
ည ၈နာရီ ေလာက္တြင္ “ေမာ္” (စာေဟာဆရာ)က သခၤါရတရားကုိ ပအုိ၀္းဘာသာျဖင့္ ေဟာေျပာပါသည္။ ေမာ္(စာေဟာဆရာ)သည္ ပရိသတ္မ်ားအားလုံး သခၤ ါရသေဘာတရားကုိသိရွိနားလည္ေအာင္ သံေ၀ဂရေလေအာင္
ေဟာေျပာပါသည္။ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားအားလည္း သခၤ ါရ သေဘာတရားမ်ားကုိဆြဲေဆာင္ေဟာေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ရယ္စရာမ်ားကုိသာနားေထာင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ခဏေလာက္သာ နားေထာင္
ျပီးျပန္ၾကပါသည္။ ေမာ္သည္ မုိးလင္းထိေအာင္ ေဟာေျပာပါသည္။
နံနက္မိုးလင္းေသာအခါ သံဃာေတာ္မ်ားအားဆြမ္းခဲဖြယ္ ကပ္လွဴျခင္း၊တရားေတာ္နာယူျခင္းျပဳၾကပါသည္။ တရားေတာ္
နာယူျပီးေသာအခါတြင္လည္း ေမာ္က ဆက္လက္ေဟာေျပာပါသည္။ စာေဟာသည့္အခမ္းအနားျပီးဆုံးေသာအခါ ပြယ္ပန္သြမ္လည္း ျပီးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ား တႏွစ္တြင္ တခါလာက်င္းပေလ့ရွိေသာ ပြယ္ပန္သြမ္(ဆြမ္းသြတ္ပဲြ)
႐ိုးရာပဲြကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါသည္။ ပြယ္ပန္သြမ္ သည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတာရြာတြင္ေပ်ာ္ပဲြေရႊပဲြတမ်ဳိးပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ျပည္ေထာင္စု သူငယ္ခ်င္းကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပအုိ၀္းပြယ္ပန္သြမ္ ကုိလာလုိလွ်င္ ပဲြရွိေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳတင္စာေရး
လုိက္ပါမည္။ ထုိအခါက်လွ်င္ ေရာက္ဖူးသည္ရွိေအာင္ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ႔ၾကေစခ်င္ပါသည္။
လာခ်င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္လိပ္စာေပးလုိက္ပါမည္။ လမ္းလည္းညြန္လုိက္ပါမည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ၾကီးခ႐ုိင္ ဟုိပုံးၿမိဳ႕ကုိ
အရင္လာပါ။ ဟုိပုံးမွ ေက်ာက္တန္းကားကုိ တဆင့္စီးပါ။ ေက်ာက္တန္းေရာက္လလွ်င္ နမ့္ဟူးရြာကုိေမးပါ။ ထုိ႔ေနာက္
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ခြန္မုိင္း ကုိေမးပါ။ သူငယ္ခ်င္းတုိ႔နား႐ႈတ္သြားျပီးလား။ ခရီးေ၀းသည္ဟုေျပာၾကမည္ထင္ပါသည္။
မလာလုိလွ်င္ ခရီးေ၀းေသာ္လည္း လာလုိလွ်င္ အနီးကေလးပါ။ ျပည္ေထာင္စုသားသူငယ္ခ်င္းတုိ႔ခင္ဗ်ား။
ေမာင္ခြန္ႏြယ္၏ပအို၀္းေသြးခ်င္းညီေနာင္ရင္း
